Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » Jonas Brothers » You and me » Deel 5

You and me

30 april 2009 - 19:13

1114

0

311



Deel 5

De hele rit naar huis was ik stil en verdrietig. Ik miste de jongens zo hard, en dan vooral Joe. Zoals ik al had verwacht kwamen we thuis in een bewolkte omgeving waar het elk moment zou kunnen regenen, waardoor mijn humeur er niet beter op werd. De eerste 2 dagen verveelde ik me vooral of lag te piekeren op mijn kamer. De lieve berichtjes en mailtjes dat ik van Joe kreeg maakte als enige mijn dag weer goed. Hij deed me realiseren dat ik geen 2 weken op mijn kamer kon blijven mokken en ondertussen op hem wachten. Ik had Tyllian ook al 2 dagen afgescheept met een excuus dat ik een jetlag had, maar ik zou toch met hem moeten gaan praten. Dat was mijn planning voor vandaag, eerste met Tyllian gaan praten en daarna naar Daphne (mijn beste vriendin) om ons samen goed te gaan amuseren op een fuif. Ik had afgesproken met Tyllian in het park, een neutraal terrein leek me beter om hem het te vertellen. Toen ik aangewandeld kwam zat hij al op een bankje te wachten, hij stond op om me een kus te geven maar ik draaide mijn hoofd en ging naast hem zitten. “Eum, Tilly je weet waarschijnlijk wel al wat er gaat komen zeker.”¯ Hij zei niets en keek alleen maar droevig in mijn ogen dus ging ik verder. “Onze relatie is al een hele tijd wat verslapt, vind ik. En mijn gevoelens voor je zijn dat eigenlijk ook, ik denk dat het daarom beter is dat we er een einde aan maken.”¯ “Maar ik hou nog van je, en misschien als we aan de relatie werken…”¯ ik schudde mijn hoofd. “Het is te laat, het spijt me.”¯ Ik gaf hem een klein kusje op zijn wang, stond op en liep het park weer uit. Ik wist dat ik hem achter liet met een gebroken hart, maar dit was het juiste om te doen. Ik had hem maar niet verteld over Joe want dat zou het alleen maar erger gemaakt hebben, hij had genoeg geleden. Ik voelde me slecht en opgelucht tegelijk. Eenmaal thuis zocht ik een paar kleren en make-up uit en stapte op mijn fiets oom naar Daphne te rijden.
“Ooh, ik heb je gemist!!”¯ schreeuwde mijn beste vriendin terwijl ze in mijn armen vloog. “Ik jou ook.”¯ We waren vriendinnen van toen we nog baby’tjes waren, hadden naast elkaar gewoond, samen naar school gegaan en waren nu vriendinnen voor het leven. Niets kon ons uit elkaar halen, zelf niet toen we verliefd werden op dezelfde jongens. We hebben gewoon besloten dat we hem allebei lieten voor wat hij was en gingen verder met ons leven. We gingen naar binnen en met een drankje nestelden we ons op de zetel. Er was niemand anders thuis, omdat Daphnes ouders bijna constant op hun werk waren, dus konden we makkelijk bijbabbelen. Ik had haar al wel laten weten in berichtjes dat ik Joe, Nick en Kevin had leren kennen, maar nu kon ik eindelijk het hele verhaal met details en al deftig vertellen. Ze was door het dolle heen toen ik vertelde dat ik voor Joe’s charmes was gevallen en dat hij dezelfde gevoelens had voor mij. “Dus als ik backstage tickets wil voor een concert moet ik naar jou komen nu?”¯ vroeg ze lachend. Ik knikte, “en ik zal je wel eens aan hen voorstellen.”¯ Voegde ik eraan toe. Ik wist dat ze ook grote fan van hen was en hen super graag zou ontmoeten. Dit alles was als een droom die voor me uitkwam en mijn beste vriendin mocht daar best ook wat voordeel uit halen. Na een paar uur bij gebabbeld te hebben, was het tijd om ons klaar te maken. Ik haalde de kleren die ik had meegenomen uit mijn zak. We vonden het allebei moeilijk om de perfecte partyoutfit samen te stellen, dus brachten we altijd een paar kledingstukken mee om elkaar te helpen of te combineren met elkaars spullen. Ik besloot om vanavond mijn gewone jeans aan te doen, maar met sexy rood topje en een paar leuke accessoires die uit Daphnes kast kwamen. Daphne deed een fel groen jurkje van mij, dat goed bij haar groende ogen paste, aan (we hadden dezelfde maat dus dat was handig). Nu was het tijd voor de make-up. In de badkamer stonden we samen voor de spiegel met de mascara en oogschaduw in onze handen. Nog wat lipglos en parfum en we waren klaar. We bekeken het eindresultaat en keureden elkaar goed. Al helemaal in de mood vertrokken we naar de fuif. Onderweg werden we nagefloten door mooie jongens, waar ik helemaal geen probleem mee had. We zagen er goed uit dat gaf ik toe, maar het hadden geen dikke nek. Alleen de vieze dikke mannen die ons nakeken, was dan weer het nadeel ervan, maar we lieten het niet aan ons hart komen.
Het was al redelijk druk in de fuifzaal en iedereen stond op de dansvloer zich helemaal uit te leven. Daphne en ik voegden ons erbij. Ik vergat alle zorgen met Tyllian en dacht niet meer aan het gemis van Joe. We amuseerden ons te pletter tot er een jongen in mijn richting kwam. Hij had duidelijk al wat pintjes op en wist niet meer wat hij deed. Ik had er geen probleem mee om met jongens te dansen zolang het deftig blijf en ze niet handtastelijk werden. Mijn trouw lag nu bij Joe, ook al was hij meer dan 2000 km van me verwijderd. Deze jongen ging echter te ver, hij legde zijn hand in mijn zij en wou me gaan kussen, maar ik sloeg hem net op tijd in zijn gezicht. Daphne kwam naar me toe (ze had ook staan dansen met een knapperd). “Gaat het?”¯ Ik knikte. 2 andere jongens kwamen nu naar ons. “Sorry voor onze vriend, we brengen hem wel naar huis.”¯ Zeiden ze. “Oké.”¯ Was mijn antwoord en ze waren al weg. We haalden nog 2 biertjes en genoten verder van onze avond.
Tegen half 4 besloten we om maar weer eens naar huis te gaan. Ik had thuis afgesproken dat ik bij Daphne zou blijven slapen en haar ouders hadden door de telefoon ook hun toestemming gegeven. Ik vond het eigenlijk wel erg voor Daphne dat ze zo vaak alleen was, maar ze was het gewoon geworden. Het voordeel ervan was dat ze veel het huis voor haar alleen had en dus alles kon doen wat ze wou, maar ik wist dat ze haar ouders miste ook al toonde ze dat niet. We waren doodop en vielen vrijwel meteen in slaap. Ik was op weg naar dromenland en zag Joe’s gezicht voor me verschijnen.


Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.