FanFic.nl

A new life

4) DE BAND

Een paar dagen later belde Gustav aan. “Heb je iets te doen nu?”� vroeg hij opgewekt. “Nee, waarom?”� vroeg ik benieuwd. “Wel dan is het nu tijd om de band te ontmoeten (en onze muziek eens te horen).”� Hij trok me mee naar buiten en een taxi bracht ons naar de repetitieruimte van de jongens. Gustavs drumstel thuis was alleen om te kunnen oefenen. Op optredens werd er een ander gebruikt dat volgens hem veel beter was. Na een tiental minuutjes rijden kwamen we aan. Het was een redelijk groot gebouw. De gangen hingen vol met awards, gouden platen en foto’s van de band. Gustav leidde me naar de repetitiekamer. De andere jongens waren er al. Ik maakte kennis met elk van hen. Georg was de bassist, hij had sluik haar en was enorm gespierd. Tom was de gitarist. Hij had wijde kleren aan - wat ik een beetje vreemd vond, maar er voor de rest geen aandacht aan schonk - ; een piercing in zijn lip en dreadlocks. Hij had donker bruine ogen waar je in kon verdrinken en ik vond hem ondanks zijn andere stijl toch sexy. Als laatste kwam ik bij Bill. Hij was de zanger van de band en had net als Tom een andere stijl. Aan zijn vingers zaten verschillende ringen, een ketting met een doodskop rond zijn nek, een piercing in zijn wenkbrauw, zijn ogen zwart geschminkt maar even doordringend als die van Tom waardoor ik er vanuit ging dat ze broers waren. Zijn haren stonden rechtop als leeuwenmanen. Hij was anders, maar dat trok me op de een of ander manier toch aan. Gustav had de hele tijd maar gekeken hoe ik de jongens in het kort leerde kennen en hen in me opnam. “Ok, jongens tijd om eens iets te laten horen!”� zei hij terwijl hij zich aan het drumstel zette. De band begon te spelen. Hun eerste liedje was ‘monsoon’ ik herkende het van de radio, het volgende kende ik niet maar werd er wel door vertederd. Bill zei dat het ‘Geh’ heette. Het ging over het niet kunnen afscheid nemen van iemand die je liefhad, maar het toch moest doen omdat dat het beste was voor allebei. Na Geh kwam ‘Reden’ en ze eindigden met ‘Wenn nichts mehr geht’. Ik had wel degelijk iets gemist door nooit geluisterd te hebben naar hun muziek. Er zat zoveel emotie in, de teksten waren prachtig en ik kon me er helemaal in terug vinden. Niet dat ik nu een van die ‘diehardfans’ zou worden, maar ze waren echt goed. “En? Wat vond je ervan?”� vroeg Tom lachend “we geven niet elke dag een privéconcertje.”� “Wel...het was echt geweldig! Jullie muziek is echt heel goed.”� “Dankje! Een complimentje is altijd leuk om te krijgen he”� zei Georg. “Gaan we naar de ontspanningruimte? Dan kunnen we Nele wat beter leren kennen en zij ons.”� Stelde Bill voor. We gingen naar een kamer een paar deuren verder. Ik snapte waarom Bill het ‘de ontspanningruimte’ had genoemd. Er stonden comfortabele zetels, een tv, playstation, kickertafel, een rek vol dvd’s en nog veel meer. Iedereen nam een plaatsje in de zetel in en Georg kwam nog met drankjes. Ik vertelde de jongens over de verhuis het achterlaten van Lynn en Gustav die er voor zorgde dat ik me hier thuis voelde. Zij vertelde op hun beurt dan weer over de komende tour, hun optredens. “Ons eerste optreden is hier in Duitsland. Heb je geen zin om te komen kijken? Backstage.”� Vroeg Bill. “Ja, dan kan je ons eens echt bezig zien.”� ging Gustav verder. Het leek me een leuk idee en er werd nog wat verder gebabbeld. Tom en Bill waren zoals ik dacht broers, maar ik had niet gedacht 2lingbroers. Hun stijl was zo verschillend van elkaar, maar wanneer je dat allemaal wegdacht zag je inderdaad dat ze op elkaar leken. Als ik er meer op ging letten zag ik ook dat ze dezelfde handelingen deden. Ze zaten hetzelfde, lachte hetzelfde en dronken zelfs op dezelfde manier. Het werd nog een leuke middag en ik amuseerde me echt met de jongens. Het was een leuke bende en ik werd ook geaccepteerd in de groep. Ze waren sociaal en deden moeite voor me om Engels te praatten. Het was gebroken Engels met een schattig Duits accentje, maar het gesprek vlotte goed.

Reacties: