Hoofdcategorieën
Home » One Direction » persoonlijke stand alones » SA Quinn verveling
persoonlijke stand alones
SA Quinn verveling
“Ik verveel me!” riep ik uit. Mijn moeder zuchtte, “ga dan alsjeblieft wat doen! Ga naar de kermis ofzo.” Ik rekte me uit en kroop toen bij de computer weg. Toen youtube gesloten was en de computer in zijn slaapstand stond pakte ik mijn portemonnee en vertrok ik. Eenmaal aangekomen bij de kermis keek ik mijn ogen uit. Dit is veel beter dan toen ik 14 was! Er staat veel meer dan alleen een simpele draaimolen en wat etenskraampjes, ik zag botsauto’s, een spookhuis, iets dat over de kop ging. Er was echt van alles. Ik ging op de grond zitten en dacht even na. Wat zou ik als eerste doen? Na nog wat na te hebben gedacht en mijn middelvinger had opgestoken naar een man van middelbare leeftijd, die het raar vond dat ik op de grond zat was ik eruit. Eerst dat ding dat over de kop gaat! Als ik namelijk met de botsauto’s begin kom ik daar niet meer weg en kan ik niet in de andere attracties. Na mijn kaartje betaald te hebben ging ik in de nog aardig drukke rij staan. Voor mij stond een moeder met een krijsend kind aan de arm. “Wanneer gaan we naar de botsauto’s mama? Wanneer gaan we naar de botsauto’s mama? Wanneer gaan we naar de botsauto’s mama?” De moeder zuchtte, “je wilde toch hier in lieverd? Dan gaan we zo naar de botsauto’s!” De attractie stopte en toen iedereen was uitgestapt schoof de rij wat op. Ik was bijna aan de beurt toen het poortje werd gesloten. Fijn moet ik nog langer wachten. Na nog een paar minuten van verveling de vingernagels van iedereen van iedereen in de rij te hebben geteld stopte de attractie weer. Dit keer was ik al vrij snel aan de beurt. Ik koos een plekje in de buurt van de uitgang, zodat ik straks niet vast zat in de eeuwige drukte bij het veel te smalle poortje waar iedereen door zou moeten passen. Er klonk een bel die aangaf dat de attractie ging starten en ik genoot met volle teugen. Ik gilde het uit van plezier. Het was vast niet om aan te horen maar daar moesten mensen het dan maar mee doen. Toen de attractie die ik het tijdens de rit slingeraapje was gaan noemen stopte en de beugels los werden gehaald stapte ik een beetje duizelig uit en liep richting het spookhuis. Even lekker griezelen! Deze rij was wonder boven wonder minder druk en ik kon bijna meteen instappen. Er waren maar vijf jongens voor mij. Toen ik zat en mijn riem vast had geknoopt drukte de chagrijnige dame bij de vele knopjes voor het spookhuis op het knopje dat waarschijnlijk het karretje startte, want ik begon vooruit te bewegen richting de klapdeur die me naar het donker bracht. Toen ik de deur door was kreeg ik een fantastisch idee. De jongen die voor me stond zag een beetje bleek dus die ga ik eens lekker laten schrikken. Begrijp me niet verkeerd ik ben echt heel aardig! Maar niet als ik op de kermis ben. Ik maakte mijn gordel los en ik sprong op de kant naast het karretje. Ik trok een sprintje naar het karretje voor me met de jongen erin en struikelde bijna over een doodshoofd dat daar helemaal voor niets lag want niemand zou het zien. Toen ik het karretje bijna had ingehaald minderde ik vaart. Ik rende precies aan de goed kant want de blonde jongen zat aan de andere kant. Ik versnelde nog een keer en sprong met een elegante sprong naast hem in het karretje. Jammer dat het zo donker was want die sprong zag er vast heel leuk uit. Ik greep de jongen bij zijn schouders en gilde in zijn oor: “Ik ga je opeten!” De jongen gilde hoger dan ik ooit zal kunnen en ik schoot in de lach. Ik liet me zakken in de stoel naast hem. “W-wie ben jij nou weer?” vroeg hij toen hij uitgegild was. “Ik ben Quinn,” zei ik alsof er niets aan de hand was en ik niet als compleet vreemde bij iemand in een karretje van het spookhuis ben gesprongen. “Ik ben Niall, maar wat doe je hier? In dit karretje.” “Jou laten schrikken,” zei ik met een grijns die hij toch niet kon zien in het donker. “Dat is dan aardig gelukt,” zei de jongen wat meer ontspannen, nu hij er zeker van was dat ik niet een of andere zombie ben die hem echt gaat opeten. Ik grinnikte en liet me nog wat verder onderuit zakken. Toen de rit was afgelopen en zijn vier vrienden hem stonden op te wachten bij de uitgang. Ze keken verbaasd naar mij. “Wat nou hebben jullie nog nooit iemand in zijn eentje ergens in zien gaan en er met een meisje weer uit kwam gezien?” Grijnsde ik. Een jongen waarvan het haar gekruld was vroeg aan Niall: “Waar heb je haar nou weer vandaan?” “Zei zat achter mij en is van karretje verhuist om dan te doen alsof ze me op ging eten.” Zei Niall. Ik grijnsde, “eindelijk eens iemand die lol heeft in een spookhuis.” Sprak een jongen met zwart haar. “Ik ben Quinn.” zei ik voor de tweede keer vandaag. De vrienden van Niall stelden zich voor als Harry, Louis, Liam en Zayn. Niall keek naar mij en vroeg: “Loopje met ons mee over de kermis?” “ja lijkt me super! Ik verveelde me toch maar. “Op naar de botsauto’s!” Riep de jongen die Harry heette. Dat liet ik me geen twee keer zeggen nog voor Harry ook maar de kans had om nog iets te zeggen rende ik al voor de rest uit op weg naar LOL.
Reacties:
hahahhah, ik zie Quinn dat echt al helemaal doen
Arme Nialler.
xoxo <3
YEAH! AND THATS ME!!!!