FanFic.nl

Twilight stand alones

Always and forever?

“Ik wil worden zoals jij.”� Fluistert Bella terwijl ze diep in mijn ogen kijkt. Ik schud mijn hoofd. “Nee dat wil je niet.”� Ze heeft er geen idee van hoe het is, hoe het is om een monster te zijn terwijl je er alles aan zou doen om dat net niet te zijn. Ze heeft er geen idee van hoe moeilijk het is om eeuwig te leven of hoe pijnlijk het zou zijn. “Je wilt geen monster worden, Bella.”� Leg ik uit. “Zo zie ik dat niet. Ik wil worden zoals jou om bij je te kunnen zijn. Voor altijd.”�
“Ik zou dat ook willen, maar daarom moet je je leven niet opgeven. Je kan ook nu met me samen zijn. Is dat niet genoeg?”� Bella laat haar hoofd verslagen hangen, wetende dat ze haar zin niet zal krijgen. Ik breng mijn hand onder haar kin en til haar hoofd zachtjes op. “Ik hou van je.”� Fluister ik. “En dat zal ik altijd doen, of je nu een vampier bent of niet.”�
“Ik hou ook van jou…”� ze laat haar hoofd zakken tot op het kussen en sluit haar ogen.

Het is midden in de nacht, buiten waait de wind en het wordt koud. Ik neem het deken en slaag het over Bella heen. Ik lig nog steeds naast haar, niet mogelijk om in slaap te vallen en het dromenland waar zij nu is binnen te treden, maar haar zien slapen is rustgevend. Ze verlegt zich een beetje en drukt haar hoofd tegen mijn borst. Ik voel me zo beschermend tegenover haar, zelfs nu. Ik koester haar als een schelp die haar parel koestert. Een lok haar valt voor haar ogen. Ik strijk de lok weer naar achter en raak met mijn koude hand haar warme gezichtje even aan, maar ze slaapt verder. Ver weg in dromenland, zou ze van mij dromen? Ik hoop in de goede zin dan. Terwijl ik kijk hoe mijn liefste hier vreedzaam slaapt denk ik na over haar woorden. Zou ze het menen? Ja dat wel. Maar eens ze weet hoe het is zou ze terug willen veranderen. Een mensenleven is beter als een eeuwig leven. Ze heeft de mogelijkheid om gewoon te zijn, gewoon te eten en gewoon te slapen terwijl ik over haar waak. Dat mag ze niet opgeven. Niet voor mij.

De minuten lijken uren. Bella slaapt nog steeds zonder enige onderbreking. Ze heeft geen idee hoe ik nu over van alles en nog wat aan het piekeren ben. Ik hou van haar, maar verlang ook naar haar. Naar haar bloed. Een verlangen dat ik constant wanneer ik bij haar ben moet proberen te onderdrukken, maar dat niet altijd even goed gaat. Ik haal mijn hand onder mijn hoofd weg en laat me bij op het kussen vallen. Mijn gezicht is maar een centimeter van het hare verwijdert. Ik voel haar ademhaling en ruik haar geur. De zachte geur van haar parfum, maar ook de geur van haar bloed. Ik zet me weer wat rechter en ga met mijn lippen naar de hare. Ik wil een kus drukken op die zijdezachte lippen, maar iets weerhoudt me daarvan. Mijn lippen dalen af naar haar nek. Ik heb dorst, maar ik vecht ertegen. Stemmetjes in mijn hoofd maken me gek. ‘Ik wil worden zoals jij.’ Die woorden komen steeds weer terug. Ze wilt het, dus waarom niet? Nee, het mag niet! Zeg ik tegen mezelf en probeer me weg te trekken, maar tevergeefs. Mijn mond is nog steeds maar een paar centimeter van haar hals verwijdert. Het is zo moeilijk. Dan zouden we voor altijd samen kunnen zijn… Nee! Het kan niet, ik hou meer van haar dan ik verlang naar haar bloed. Ik probeer naar het ene stemmetje te blijven luisteren, maar het andere komt er steeds luider bovenuit. Bella kreunt even, ik kijk op en zie haar gezichtuitdrukking veranderen. Ze droomt, een nachtmerrie zo te zien. Ik kan de angst van haar gezicht lezen. Het is nu of nooit… De geur van haar bloed trekt me nog steeds naar haar toe, maar mijn hart blijft vechten, probeert me te overtuigen. ‘Ik hou van je.’ Heb ik daarnet gezegd, toon het. Doe het niet. “NEE!!”� Bella komt schreeuwend overeind. Haar haar plakt in slierten op haar gezicht door de zweetdruppeltjes. Haar ademhaling is snel en onregelmatig. Bella draait zich om en kijkt me aan. Haar gedachten kan ik niet lezen, maar op haar gezicht staat nog steeds de angst te lezen en ik vermoed op het mijne ook. Ik sta op van het bed en ga bij het raam staan. “Een nachtmerrie?”� vraag ik. “Ja…”�
“Over?”�
“Jou…”� Ik had het kunnen denken, ze is bang van me.
“Ze wouden je van me wegnemen…”� gaat Bella verder. Ik draai me verbaast om. Ze staat recht en komt naar me toe. “Het was verschrikkelijk.”� Ik sla mijn armen automatisch om haar heen om haar te troosten. Ze is dus niet bang van me, zoals ze altijd al beweerd heeft. Plots besef ik wat ik bijna had gedaan en duw haar van me weg. “Wat is er?”� vraagt ze verontwaardigd. Ik draai me met mijn rug naar haar toe. “Wat?”� dringt ze aan wanneer ik koppig blijf zwijgen.
“Ik…ik had je bijna gebeten.”� Beken ik uiteindelijk. Ik schaam me ervoor, hoe kon ik? Ik had bijna degene waarvan ik zoveel hield, waarvoor ik alles zou doen haar leven afgepakt. Ik had bijna een monster van haar gemaakt. Ze zegt niets, het is stil. Maar zelfs zonder me om te draaien weet ik hoe haar gezicht eruit ziet. Geschokt, maar niet bang. Ik voel hoe ze naar me toe komt geschuifeld en met haar handen me dwingt om om te draaien. “Maar je hebt het niet gedaan.”� Fluistert ze. “Wel, bijna!”� roep ik boos. “Weet je hoe dicht ik was? Het…ik…dit mag niet gebeuren!”� Ik draai me abrupt weer om en loop naar de andere kant van de kamer. “Ik moet me kunnen beheersen wanneer ik bij je ben en vandaag was ik die beheersing bijna kwijt. Dat kan niet. Ik had je bijna vermoord!”� Bella staat nog steeds roerloos naar me te kijken. “Waarom ben je niet bang?”� vraag ik. Ze lijkt los te komen uit haar verlamming en komt weer naar me toe. “Ik ben wel bang.”� Geeft ze toe. “Maar niet van jou. Ik ben bang voor wat je zo dadelijk gaat gaan zeggen.”�
“Je zou bang van me moeten zijn.”� Zeg ik haar voor de zoveelste keer.
“Maar dat ben ik niet…”�
“Bella, ik was er heel dicht bij. Je schreeuw maakte me los van het verlangen, deed me beseffen dat ik verkeerd bezig was, maar ik wil niet dat het nog eens zover komt. Ik wil niet meer in verleiding komen…”� ik zucht, wat er nu gaat komen zeg ik niet graag en ik weet dat zij het niet graag hoort. “Het kan zo niet langer meer. Ik wil je niet in gevaar brengen. Je moet vanaf nu uit mijn buurt blijven.”� Ik had haar dit al zo vaak gezegd. Vanaf het moment dat we elkaar ontmoet hadden, had ik het er elke keer ingewreven, maar luisteren heeft ze nooit gedaan. Te koppig om toe te geven, te koppig om te geloven dat dit voor haar eigen bestwil was.
“Daar was ik bang voor. Ik wist dat je dat zou zeggen.”� Vertelt ze me en ik besef dat ze het inderdaad wist. “Maar ik ga niet gehoorzamen.”� En ik wist dat zij dat zou zeggen.
“Bella het moet.”�
“Nee het moet niet.”� Zegt ze terwijl haar stem nu luider wordt. “Je hebt me dan wel bijna gebeten, maar het voornaamste is dat je het niet gedaan hebt. Ik ben ervan overtuigd dat je het nooit zal doen, zelfs niet als ik erom vraag. Ik weet dat je het niet zal doen, ik geloof er in dat je liefde groter is dan je dorst, je verlangen. Het is nu aan jou om daar ook in te geloven. Stop met me proberen te beschermen. Ik ben een groot meisje en kan dat zelf wel, ik ben niet bang dat je me bijten zal. Mijn grootste angst heb ik net gedroomd. Mijn grootste angst is een leven zonder jou.”� Ze zwijgt en laat alles tot me doordringen. Ik weet dat ik haar niet kan ompraten, ze zal nooit van me weggaan. Ze houdt zielsveel van me. En ik van haar. Misschien heeft ze gelijk en is het echt tijd voor mezelf om te geloven in mijn liefde voor haar. “Maar wat als ik weer eens zoveel dorst heb, wat als de verleiding weer zo groot is?”� vraag ik haar.
“Dan weet ik dat je niet zult bijten.”� Zegt ze, zelf helemaal overtuigd van haar woorden. Ze komt nog een pasje dichter naar me toe en drukt haar lippen op de mijne. De kus maakt mijn steeds zo koude lichaam warmer. Ik voel hoe een tinteling zich verspreid in mijn binnenste en ik weet dat ik die tinteling niet meer wil missen. Ik wil Bella niet meer missen. Ze lost haar lippen weer van de mijne en lacht. Een wondermooie lach. Ik besef dat het gevoel dat ik bij deze kus kreeg beter was dan eender welk gevoel het me gegeven zou hebben als ik van haar bloed gedronken had, veel beter.

Reacties: