FanFic.nl

Broken Eyes

[2.]

Eindelijk begint de vakantie echt, eindelijk even vrij. Overmorgen vertrek ik naar Duitsland, waar de tour van de jongens begint. De zenuwen beginnen nu echt wel gevaarlijk te worden, ik kan geen minuut meer stilzitten. Gelukkig dat mijn ouders bijna nooit thuis zijn en mijn broers een liefje hebben, waarmee ze de meeste tijd doorbrengen. Want anders hadden ze mij vast en zeker al lang vermoord. Mijn koffers zijn gepakt, ‘k heb zoals altijd zoveel kleren mee dat ik het een half jaar niet zou moeten wassen. Ik wil gewoon op alles voorbereid zijn. ‘k Heb mijn koffer nu al drie keer gepakt, alles er terug uitgezwierd en hernieuw begonnen, in de angst dat ik wat was vergeten. Wat geen één keer het geval was. Mijn ouders willen me wel geld meegeven, maar ik wil dit helemaal op mijn eentje doen. En nu ben ik wel blij dat ik mijn geld van vorige zomer niet allemaal heb uitgegeven. Ik heb zeker nog genoeg om de vakantie door te komen. Overnachting en eten is allemaal inbegrepen, wat het nog allemaal veel goedkoper maakt. Plus; ik verdien er nog mee. Hoe mooi kan het leven zijn; veel verschillende steden zien, gratis kost en inwoon, meetouren met mijn lievelingsband, en er dan nog voor betaald worden ook. Het lijkt wel een droom! Maar ik begin nu echt te beseffen dat dit allemaal echt gebeurd, dat ik Tokio Hotel eindelijk echt van dichtbij ga zien. En die gedachte maakt me bloednerveus. Ik ga zeker weer wat belachelijks doen als ik even bij hen in de buurt kom. Dat is nu eenmaal een specialiteit van mij, me helemaal stuntelig gedragen in het bijzijn van jongens waar ik een crush op heb. Ondanks deze twijfels en zenuwen heb ik er ongelofelijk veel zin in! En zo ook Maya en Sofie, ze bellen mij elke dag om nog maar eens te zeggen hoe fantastisch ze het wel niet vinden. Ook zij kunnen amper geloven dat dit echt gebeurd. Natuurlijk vinden ze het jammer dat ze niet meekunnen, maar ze gunnen mij het echt en zijn tevreden met de belofte om hen vaak te bellen en voor een handtekening te zorgen. Straks komen ze nog helpen om de rest van mijn koffers te pakken. Twee uur later staan ze al springend in mijn kamer. Gooien nu al voor de vierde keer mijn koffer ondersteboven en vervangen een paar slonzige kledingstukken voor wat meer uitdagendere stukken. Ze vergeten precies even dit ik daar wel met dingen ga sleuren en het geen modeshow is. Stiekem heb ‘k zelf wel m’n mooiste kleren meegenomen. Ook al zullen de godheden van Tokio Hotel me niet zien staan, ik kan altijd proberen. En zo denken Maya en Sofie er ook over, als je bekijkt naar hetgeen wat ze nog allemaal met grote moeite in mijn overvolle koffers proppen. Ik kijk toe hoe ze kibbelen over welke allstars ik moet meedoen en besef plotseling hoe hard ik hen wel niet ga missen. En ik voel nu al heimwee opsteken, terwijl ik nog niet ben vertrokken. Gelukkig dat er in het einde van juli een concert in Brussel is, zodat ik dan zeker al mijn vrienden kan weerzien. Maya, Sofie, Robin en Chris hebben al beloofd dat ze zeker zullen komen dan. Ik krijg hen op de één of andere manier wel backstage. Ik word uit mijn gedachten gerukt door twee meisjes die me opeens bespringen. Ze krijgen weer één van hun hyperaanvallen, en ik doe maar al te graag mee. Opeens houden ze abrupt op en kijken me kei ernstig aan. Ik zie tranen in hun ogen verschijnen waardoor ik me ook niet sterk kan houden. We vliegen elkaar in de armen en genieten van de momenten die we nog tezamen hebben. De volgende dag vliegt voorbij en dan is het al tijd om afscheid te nemen. Mijn nonkel komt me binnen een uur ophalen en ik controleer voor de laatste keer of ik echt wel alles mee heb. M’n broers tonen voor één keer hun goed hart en sleuren mijn koffers naar buiten, waar al mijn vrienden me staan op te wachten. Ook duiken er opeens een paar thfans van mijn school op die me normaal totaal niet zien staan, ze willen dat ik de jongens hun nummer geef of andere absurde dingen. Ik maak hen rap genoeg duidelijk dat ze hier niks te zoeken hebben, ik moet niks hebben van die wannabe’s. Een paar kinderen uit mijn klas geven me vlug een knuffel en wensen me succes, waar dat op slaat, ik zou het niet weten. Dan is het tijd om afscheid te nemen van mijn vier beste vrienden, die ik nog nooit langer dan 2 weken heb moeten missen. Vanbinnen breekt er iets, ik laat een deeltje van mij achter in België, bij mijn vrienden die mij door dik en dun gesteund hebben. Mijn vrienden waarmee ik zoveel heb meegemaakt en die alles voor mij zouden doen, en omgekeerd. Vanzelf komen er bij iedereen traantjes, maar toch weten we allemaal dat ik een fantastische zomer tegemoet gaan. Echt veel tijd heb ik allemaal niet om erover na te denken, want daar is mijn nonkel al. Het is tijd om te vertrekken, met een lichte verdrietige knik vanbinnen maar toch helemaal opgewonden van wat er gaat volgen, stap ik naast mijn nonkel in de auto. Mijn vrienden en familie staan in een rij naast elkaar en in elk van hun ogen zie ik dat ze mij gaan missen. En ik besef hoeveel mensen ik heb die zotveel om mij geven. Ik vertrek met een gerust hart, mijn viertal zie ik binnen een maand terug. En ondertussen moet ik er gewoon van genieten. Als we de hoek omrijden weet ik dat ik een fantastische zomer tegemoet ga. Een zomer die heel mijn leven zal veranderen.

Reacties: