FanFic.nl

Broken Eyes

[3.]

Het wordt een lange rit naar de hoofdstad van Duitsland, Berlijn. Daar heeft mijn nonkel een klein huisje waar we nog twee dagen overnachten terwijl men mij verteld wat ik allemaal moet doen tijdens de tour. De rit duurt zo’n acht uur en ik probeer mijn slaaptekort van de laatste dagen in te halen. Langzaam dommel ik in een lichte slaap terwijl mijn nonkel zachtjes meezingt met een liedje dat ik even niet kan thuisbrengen. Eerst droom ik dat alles misloopt daar in Duitsland, dat ik een gans optreden verpest en naar huis wordt gestuurd. Alleen. Dat ik volkomen verloren rij met de trein en als ik dan eindelijk thuisraak mijn ouders verhuisd zijn en mijn vrienden me niet meer moeten. Abrupt word ik uit mijn droom gewekt door de motor die weer wordt gestart. M’n nonkel was even gestopt bij een tankstation, om de weg te vragen. Het zat nu eenmaal in de familie dat we geen oriëntatiegevoel hebben, dat we geen kaart kunnen lezen en als gevolg bijna altijd overal verloren rijden. Ik kijk op de klok en bemerk dat we toch al zo’n 3 uur onderweg zijn, en besef dat ik niet meer zal kunnen slapen. Dan besluit ik maar - tot grote ergernis van mijn nonkel, ook wel Peter genaamd - mijn lievelingszender op te zoeken. Niet veel later stuit ik op de droge humor van Tomas De Soete, die mijn humeur weer 10 graden doet stijgen. Studio Brussel, geweldige muziek en nog eens doorgedraaide presentatoren erboven op, wat kan een mens nog meer wensen! Nog een uur vliegt voorbij en we stoppen even aan een restaurantje langs de weg. Het is al uren geleden dat ik iets gegeten heb en zo’n grote pizza smaakt me nu nog meer dan anders. We zijn nu al in Duitsland en dat is te merken aan de mensen rondom ons. Natuurlijk spreken ze Duits, maar bijna alle meisjes van mijn leeftijd en nog jonger lopen met Tokio Hotel kleding rond en geregeld hoor ik de naam Tokio Hotel vallen in een gesprek. Ik giechel in mezelf, hoogstwaarschijnlijk krijgen zij nooit de kans om dicht bij de jongens te komen. En ik, ik zie ze binnen 2 dagen. We rekenen af en zetten de reis naar Berlijn voort, nog drie uur rijden te gaan. We schakelen over naar een Duitse radiozender en niet veel later stroomt Spring Nicht uit de boksen. Enthousiast begin ik mee te zingen en zelf mijn nonkel kan het niet laten om het refrein mee te neuriën. Het is nu al donker en we zullen pas rond 12 uur in Berlijn toekomen, en dan moet ik nog alles naar de vierde etage van het flatgebouw sleuren. Peter lichte me al in dat de lift al weken stuk is. Maar niets kan mijn humeur bederven, ik heb er ongelofelijk veel zin in. Voor die ene keer ben ik blij dat mijn ouders mij op naschoolse les Duits hebben gestoken - omdat een deel van onze familie Duits is -. Want anders zou ik hier nooit in deze auto zitten, en binnen twee dagen mee vertrekken met de band van het moment, van het jaar, van altijd. Peter zegt dat ik best nog even slaap en moeizaam dommel ik in. Deze keer een veel mooiere droom dan die van een vijftal uur geleden. Ik win tezamen met Maya en Sofie een meet and greet met Tokio Hotel. Het gesprek verloopt vlot en we worden op het optreden dat volgt op het podium geroepen. Als we moeten vertrekken steekt Bill mij zijn gsmnummer toe. Juist als ik hem wil bellen schiet ik wakker. Nonkel fluistert dat we er zijn en hij mijn spullen al naar boven gedragen heeft, hij wou me nog niet wakker maken. Nog half slapend stommel ik naar boven en laat me op het bed vallen waar ik vorige jaar ook een paar nachtjes heb in gelegen. Voor mijn ogen toevallen zie ik nog dat het al 1 uur is, we hebben vast in de file gestaan. Maar daar pieker ik niet over, ondanks dat ik een paar uur in de auto geslapen heb, zit ik direct in dromenland. Ik word al vroeg wakker en loop over van de adrenaline. Morgen begint alles eindelijk, vandaag legt Peter mij nog eens precies uit wat mijn job is. Ik weet dat het iets van het podium bouwen is, maar wat juist nog niet. Natuurlijk hoop ik dat het iets is waarbij ik de jongens toch wel zie, want anders is er niet zoveel aan. Oké, dat is niet waar, want ik kan sowieso van alle concerten meegenieten. Peter is nog niet wakker en ik laat hem doorslapen, hij moest doodmoe zijn na gisteren de ganse rit achter het stuur gezeten te hebben. Ik zet koffie en steek de oortjes van mijn mp3 in mijn oren. Al rap stroomt Reden mijn hoofd binnen, gevolgd door Here Without You van Three Doors Down. Ik mis mijn vrienden nu al, Maya en Sofie, ze betekenen de wereld voor mij. Maar daar mag ik nu niet aan denken, deze vakantie wordt de beste vakantie eeuwig. Dat mag ik niet door heimwee laten verpesten. Ik hoor gestommel in de kamer naast mij, Peter is wakker. Ik geef hem een kop koffie en verdwijn dan zelf in de badkamer. Na gedoucht te hebben, kleed ik me terug aan en zet me bij Peter aan tafel. Ik vraag hem naar mijn precieze taak. Hij begint alles uit te leggen maar wordt gestoord door het gerinkel van zijn gsm. Hij staat op en gaat in de gang staan praten. Ik probeer mee te luisteren maar versta alleen iets van ‘dat zal ze heel leuk vinden’. Met een brede lach komt hij weer de keuken binnen en zet zich zonder iets te zeggen aan de tafel. Ik kijk hem vragend aan mijn hij negeert mijn blik. Ik houd het niet meer en vraag of hij eindelijk gaat vertellen waarvoor men gebeld had. Hij begint: ‘Er zijn een paar mensen weggevallen van het geluidsteam en nu zoeken ze nog iemand die zou kunnen helpen oortjes bevestigen en dergelijke. En ik heb gezegd dat jij dat wel zou zien zitten.’ Voor hij is uitgesproken spring ik in de lucht en begin te gillen. Hopelijk zijn de buren niet thuis. Maar ik ga de boys van Tokio Hotel gewoon kunnen aanraken! Dit is mooier dan ik had kunnen dromen!

Reacties: