Welkom op FanFic.nl

De Nederlandse website waar je fanfiction kunt lezen én schrijven.

Nu on-line: (0)

Home » De Hongerspelen » We have to kill 46 children... And then each other. » Hoofdstuk 5: Het voelt alsof je vliegt, en je voelt er niks van!

We have to kill 46 children... And then each other.

9 sep 2013 - 18:37

1080

1

289



Hoofdstuk 5: Het voelt alsof je vliegt, en je voelt er niks van!

Geschreven uit Loes haar Pov. ENJOOYYYY c:

Ik probeer mijn gezicht zoveel mogelijk in de plooi te houden als de camera’s voor de trein verschijnen. De journalisten schreeuwen aanwijzingen naar ons terwijl ons district er zwijgend achter staat, het blijft mij maar verbazen hoe stil ons district kan zijn. ‘Kom op meisje, glimlach eens!’ ‘Laat die glimlach eens zien!’ Mijn gezicht blijft vlak terwijl de camera’s mij fotograferen, zij verdienen mijn glimlach niet eens. Ik weet dat ik eigenlijk zoveel mogelijk mijn best moet doen voor de camera’s zodat ik spongors verdien, maar eigenlijk boeit het me niks meer, ik win toch niet. Als iemand van district 11 wint, is dat Ellen. Dat weet ik zeker, al betekend het dat ik op het eind mijzelf moet uitmoorden,Ellen gaat winnen. Ik krijg een por in mijn rug, en als ik opspring en om me kijk, zie ik dat Chaff; een eerdere winnaar, mij grijnzend aankijkt. ‘Naar binnen, hup hup.’Hij imiteert het hoge stemmetje van Indigo, ik glimlach even naar hem, en loop zo snel als ik kan de trein in, uit het bereik van de camera’s. De trein van binnen is denk ik een van de luxe dingen die ik ooit heb gezien. Ik schrik als ik voor een deur ga staan en die opeens openschuift. Achter mij hoor ik zacht gegrinnik, dat zeker weten van Chaff afkomt, ik loop door naar – wat lijkt – de keuken. Mijn ogen puilen nog net niet uit van de luxe, er staan twee mensen uit het Capitool naast een grote tafel vol met eten, ze glimlachen beide als ik verbaast rondkijk. De andere tributen komen gevolgd door Indigo en Seeder de kamer in lopen. ‘Het is net alsof je vliegt, zo snel zijn wij! En je volgt er niks van!’ Maakt Indigo vrolijk zijn zin af, de andere knikken en kijken Chaff en mij even aan. Piey fluit door zijn tanden heen, ‘chique spul, man.’Ik grinnik zachtjes. ‘Dat mag ook wel aangezien jullie hun slaven zijn.’Zegt Chaff gebarend naar de 2 mensen uit het Capitool en Indigo. Indigo zijn grijns valt weg en wordt verplaatst door een frons, ‘slaven is niet het goede woord, klinkt nog te aantrekkelijk.’mompel ik, Chaff grijnst, ‘ik mag dit kind nu al, te zonden dat je in een paar weken dood bent.’Door die woorden verdwijnt de wat luchtige zweer weer, Chaff krijgt een por tussen zijn ribben van Seeder en een paar scheldwoorden. Ik glimlach, nu meer geforceerd, ‘het is oké, waarom zou hij liegen?’ Ik sla mijn handen over mijn borst. Seeder kijkt mij verbaast aan, net zoals de rest, ik haal mijn schouders op, en breng mijn handen op als afweer. Chaff grijnst opnieuw en slaat mij op de rug, ‘we zullen zien kind, we zullen zien.’Hij loopt door naar de tafel waarna hij wat eten opschept, ik kijk naar Ellen die aan haar jurk frummelt, ‘laten we maar gaan eten,’zegt Indigo terwijl hij Chaff volgt. Piey, Seeder en Caden volgen Indigo, terwijl ik naast Ellen ga staan. Ik stoot haar aan met mijn elleboog en glimlach even vaag. ‘Mag het eten u smaken, mevrouw Joosten.’Ze glimlacht terug, en mompelt iets met “dat het het laatste kan zijn.” Ik negeer haar opmerking, ik kan er maar beter het beste van maken, denk ik bij mijzelf, als ik dan toch… ik mag de zin niet eens afmaken van mijzelf. Gewoon doen alsof je “speciaal” bent en… en een week van allemaal luxe mag genieten. Je bent ook speciaal, voor de spelmakers, en voor de mensen die geld op je inzetten, die vinden je maar al te speciaal op dit moment. Ik schud de gedachten van mijn af, en pak ook een bord, wat ik vol schep met van alles, dingen die ik niet eens kan benoemen tot gewoon district 11 eten. Ik kan maar beter mijn eigen advies opvolgen, en wat meer gaan wegen, aangezien ik wel een paar weken zonder veel te eten kan zitten.


‘Dus kan een van jullie iets “speciaals”?’Vraagt Chaff terwijl hij met zijn vingers speciaal tussen haken zet. Ik schud mijn hoofd terwijl ik nog een hap eten naar binnen werk. ‘Alleen over planten,’zegt Piey schouderophalend, ‘maar dat kennen hun ook, niet heel speciaal dus.’hij gebaard naar Ellen, mij en Caden. ‘Onderschat dat niet, in de arena is dat in jullie voordeel.’Zegt Seeder, en Chaff knikt instemmend. ‘Dat klopt, jullie gaan tenminste minder snel dood aan oneetbare planten.’Valt Chaff haar bij met volle mond, ‘en jij, kan jij iets?’ Vraagt hij kijkend naar Ellen. ‘Ze kan goed klimmen,’val ik Ellen bij die haar schouders ophaalt. ‘Dat is ook weer een voordeel,’gaat Seeder verder, glimlachend naar ons, ‘district 11 is ook goed in klimmen. Meestal dan.’zegt ze fronsend. ‘En dan vraag je je toch af waarom we zo weinig winaars hebben.’Mompelt Chaff. ‘Omdat de andere districten meer voordelen hebben,’zegt Caden nors, ‘behalve 12 dan.’Maakt hij af. Dat klopt, district 12 is altijd het lachertje van het Capitool, samen met 11, we gaan meestal de eerste dag dood, en hun winnaar; Haymitch Albertny, maakt het niet veel beter. Chaff zucht, niet blij met onze reacties, hij knikt naar de tv een eind verderop, ‘zullen we dan maar de andere tributen bekijken?’Vraagt hij een beetje geïrriteerd. We knikken en volgen hem op de voet naar de tv, waar ik me tussen Ellen en Chaff innestel. De boete duurt veel langer dan normaal, aangezien de dubbele zoveel tributen. Ik kan er maar een paar onthouden, een meisje genaamd Daimond, uit district 1, een jongen uit twee, genaamd Bri-Yan. En drie tributen uit district 4: Een meisje heet Jasmine, en de twee jongens heten Colum met de achternaam bus, en een jongen genaamd Marco Polo. Bij deze twee namen liggen Ellen en ik plat, om de domme namen die de ouders die twee jongens mee hebben opgezeild, we hebben op school over Columbus geleerd, en we kennen Marco Polo wel van het schoolplein. Ons geschater word minder naarmate we ons district naderen, ik zie hoe ik, Ellen, Chaden en Piey naar voren worden geroepen. Ik kijk naar de andere in de kamer, Indigo zit volgens mij te peinzen of ze hem wel van de goeie kant hebben gefilmd, terwijl de andere kijken of ze er krachtig genoeg uitzagen, of ze nog een kans hebben. Ik breng mijn aandacht weer terug op de tv, waar het eindigt met een vrouw, van het Capitool, die liefjes glimlacht naar de camera, ‘dat zijn de tributen van de 50ste hongerspelen, en mogen de kansen ímmer in je voordeel zijn!’


Reacties:


tamarastyles
tamarastyles zei op 14 sep 2013 - 11:20:
Haymisch maakt het er idd niet beter op haha de dronkaard!
Maar waarom had ik geen melding gekregen dan? Waren jullie dat vergeten?
Het maakt niet zoveel uit hoor, nu kan ik twee hoofdstukken achter elkaar lezen :-)

xxx