FanFic.nl

Broken Eyes

[4.]

Ook deze morgen sta ik vroeg op, vandaag gaat het allemaal gebeuren! Binnen twee uur vertrekken we naar de plaats waar het eerste concert is. Niet zo ver hier vandaan. Ik eet vlug een stuk fruit en sluit me dan op de in badkamer. Douchen, comfortabele maar mooie kleren - zwarte tshirt met leuke print, grijze skinny, m’n allstars en nog wat kettingen en armbandjes - aantrekken en mijn haar in plooi proberen krijgen. Wat vandaag warempel nog heel goed lukt. M’n ogen nog even opmaken en ik ben klaar. Eerlijk gezegd ben ik tevreden met wat de spiegel toont, ik ben redelijk groot, slank en heb een fijn gezichtje. En de aandacht die de jongens mij geven is niet min. Maar toch, ik word altijd op jongens verliefd die mij als een gewone vriendin zien. Gebonk op de deur brengt me uit mijn gedachten. Peter roept dat ik me moet haasten en in twee seconden sta ik uit de badkamer. Ik maak nog snel koffie en na een kwartier kunnen we vertrekken. We komen ruim een half uur te vroeg maar mijn Peter zegt dat dat een goede indruk geeft. Persoonlijk vind ik dat irriterend als men te vroeg komt bij mij maar ja. Ik volg Peter die het concertgebouw binnen gaat, er is nog niemand buiten een paar mensen van de crew. Ik ben hier al geweest, vorig jaar ben ik hier naar een optreden komen kijken. Dit is één van de grootste zalen en het is machtig om deze gans leeg te zien. Peter loopt direct door en zegt dan dat ik moet wachten op de gang en gaat een kamertje binnen. Ik sta zenuwachtig om me heen te kijken als ik twee meisjes naar mij zie toekomen. Ze zien er rond de twintig en heel sympathiek uit. Ze vragen mij of ik nieuw ben en verlegen knik ik. Mijn benen begeven het bijna als mijn nonkel terug bij mij komt staan. Hij zegt dat ik zo meteen kennis kan maken met de mensen waarmee ik twee maanden zal samenwerken en leven. Hij vertelt dat we met een tiental zijn en dat ik de jongste ben. Dat maakt me natuurlijk nog zenuwachtiger, god, laat het mij toch niet verknallen. Vijf minuten later loodst Peter mij terug de grote zaal in, waar het nu al veel drukker is. Direct komen er een paar mannen op hem afgelopen die hem familiair begroeten. Peter wijst me mijn groep aan en zegt dat hij nu echt wel moet vertrekken, hij heeft ook een job te doen. Hij geeft mijn koffer aan mij en twee minuten later sta ik helemaal alleen. Komaan, nu moet ik een goede indruk maken. Ik tover een smile op mijn gezicht en loop naar mijn groep. Ik zeg iedereen gedag, stel me voor en vertel dat ik nieuw ben. Zo dit hebben we al achter de rug. Niemand van mijn groep is ouder dan 25 en op het eerste zicht lijken ze allemaal wel leuk. Ze ontvangen mij hartelijk en ik voel me best wel al goed in de groep. Nu is alles echt begonnen. Men legt me nog eens uit wat ik juist moet doen en mijn hart slaat een slag over als ze zeggen dat ik de oortjes mag aanbrengen. Ik heb geen idee hoe dat moet maar dat kan me niet schelen. Ik ga Tokio Hotel aanraken, ik kan het wel uitgillen, maar ik hou me in. Men mag niet van me denken dat ik één of andere hysterische fan ben. Een meisje uit mijn groep, ze stelt zich voor als Soetkin en een beetje doorgedraaid, geeft me een korte rondleiding door de gigantische concertzaal. Ik kan niet geloven hoeveel mensen hier wel niet aanwezig zijn, dat allemaal voor een show van een uur en een half. Oké, de show is dan wel tot in de puntjes verzorgd, maar toch. Bij elke kamer dat we binnengaan kijk ik nieuwsgierig en hoopvol om me heen. Soetkin merkt het op en zegt dat de jongens van TH nog niet zijn toegekomen. We zullen het wel horen aan het geschreeuw van de fans die nu al staan aan te schuiven, vertelt ze er nog bij. Dankzij haar kom ik te weten dat ik vooral met Koen en Simon zal moeten werken, twee jongens van 18 uit mijn groep. Zij doen dit nu al 2 jaren in de vakantie en zullen me zoveel mogelijk bijstaan, maar Soetkin zegt dat het echt niet moeilijk is. En dat ik vooral niet mag laten merken tegenover de jongens dat ik nerveus ben. Maar hoe kan ik nu doen alsof dit de gewoonste zaak van de wereld is, het gaat hier wel om Tokio Hotel mensen! Soetkin verzekert mij dat het allemaal wel goed komt. Ze wordt onderbroken door hysterisch geschreeuw van buiten, wat het teken is dat Tokio Hotel is aangekomen. Maar pas nadat we gegeten hebben met de hele crew, alles is orde gesteld is, is het tijd voor de soundcheck. Ik dacht dat ik in de zaal zou mogen zijn, maar dat is dus niet het geval. Na een half uur soundchecking (?) en aanhoudend gegil trekken Simon en Koen mij mee naar de kamer waar wij de oortjes moeten aanbrengen. Opeens stopt de muziek en even later hoor ik voetstappen in de gang. Ik sterf bijna van de zenuwen. Nu begint het allemaal..

Reacties: