FanFic.nl

Broken Eyes

[5.]

Door de ogen van Bill: We kunnen allemaal niet stilzitten van de zenuwen, binnen een paar uur begint onze nieuwe tour. We zijn nu in Berlijn en het is allemaal nog één grote chaos. Een groot deel van de crew is nieuw en weet dus nog niet echt wat te doen. Iedereen staat onder spanning en dat maakt het er niet beter op. Maat toch; ik heb er ongelofelijk veel zin in, twee maanden doen wat ik het liefste doe. En dan nog met mijn drie beste vrienden om me heen. Ook al loopt er nu nog van alles fout, het wordt super, dat staat vast. Eindelijk staat alles klaar en mogen we beginnen met de soundcheck, we zitten achter op schema en David loopt heel de tijd op iedereen te jammeren. Maar dat trek ik me even niet aan, alles komt wel goed, zoals altijd. Tom, Georg en Gustav roepen me, dat we nu echt wel moeten beginnen. Ik stompel het podium op en bemerk nu pas hoe groot de concertzaal eigenlijk wel is. We hebben hier al opgetreden vroeger, maar vandaag hangt er iets raar is de lucht - en dan bedoel ik niet een ongelukje van mijn broer -, alsof er iets belangrijk te gebeuren valt. De soundcheck klopt langs geen kanten, maar nadat we de mensen van het geluid wat instructies heb gegeven, klinkt alles ongeveer zoals het hoort. We besluiten dat het wel zal gaan en begeven ons naar achter. Make-up, haren en kleren zijn al in orde, dus alleen de oortjes moeten nog bevestigt worden. Hopen dat dat rap voorbij is, want ik haat dit onderdeel. Al duwend en trekkend lopen we door de gang naar de kamer waar we moeten zijn. Tom heeft weer één van zijn energiebuien die hij zonodig op mij moet uitwerken. Maar een beetje afleiding is nu wel welkom. Ik stuik de kamer binnen en Tom valt nog eens tegen me aan. Tezamen belanden we op de grond. Georg en Gustav staan ons ‘zachtjes’ uit te lachen terwijl we recht proberen te geraken. Wat niet zo simpel is met mijn broer om mij. David zegt dat we nu wel over serieus mogen zijn en zegt dat we nu echt wel moeten doormaken. We stappen verder de kamer binnen en ik herken Simon en Koen, die er de vorige tour ook bij waren. Zalige gasten die mij gewoon behandelen, die mij even doen vergeten dat ik wereldberoemd ben. Naast hen staat nog een meisje die zenuwachtig naar de grond staat te staren. Ook Tom heeft haar opgemerkt en wil bij haar gaan staan. Maar ik ben hem voor, eindelijk eens wat anders dan steeds die jongens om me heen. Precies als ik hallo wil zeggen kijkt ze op en mijn adem stokt. Voor het eerst in mijn leven sta ik echt met mijn mond vol tanden. Dit meisje heeft iets speciaals, iets dat niet te omschrijven is. Als er liefde op het eerste zicht bestaat, dan heb ik dat juist ondervonden. Rap herstel ik me en geef haar een hand. Ze kijkt me verlegen aan en zegt haar naam. Lisa. Zo gewoon maar toch erg bij haar passen. Ik kijk even om naar Tom en de rest van de jongens en ik zie ze jaloers naar me kijken. Maar vooral Georg zijn blik boort door mij, niet boos, niet jaloers, vreemd. Ik kan niet achterhalen welk gevoel erachter schuilt. Ik richt men aandacht weer op Lisa en vraag vanwaar ze komt. België, daar hebben we al eens opgetreden denk ik. Ik kom te weten dat ze zo goed Duits kan dankzij haar nonkel en ze hier voor het eerste maal is, in deze crew. Wat ik wel had verwacht, anders was ze mij natuurlijk al opgevallen. Dat kan toch niet anders, ze heeft iets van een engel, daar kan niemand naast kijken. Na vijf minuutjes heeft iedereen zijn oortje in en is het tijd om het podium op te gaan. Lisa is ondertussen al verdwenen, uit de kamer dan toch, maar ze spookt nog in mijn gedachten. Zou ze een vriend hebben, hoe oud zou ze zijn, zou ze nu ook aan me denken. Ach, wat maak ik mezelf wijs, misschien is ze helemaal niet in mij geïnteresseerd.

Door de ogen van Lisa: Ik hoor gestommel op de gang en moet me inhouden om niet te flippen van de zenuwen. Van het ene moment op het andere ligt Bill, dé Bill, op de grond, met zijn broer bovenop zich. Georg en Gustav kunnen zich niet inhouden van het lachen en David vraagt om stilte. Ik schuifel met mijn voeten en staar naar de grond, ze zijn allemaal nog mooier in het echt. En als ik ze zo bezig zie, lijken ze helemaal geen air te hebben. Dat ik op de één of andere manier wel had verwacht. Laat Bill naar mij komen, laat Bill naar mij komen! En ja, mijn wens wordt verhoord. Opeens zie ik Bill zijn schoenen, zwarte - nogal speciale - laarzen. Ik kijk op en zie een vonk in zijn ogen, die hoogst waarschijnlijk ook in mijn ogen te zien is. Bestaat het dan toch echt, liefde op het eerste gezicht? Wat zever ik nu, het ligt vast aan de lichtinval of zo. Ik recht men rug en tover een glimlach op men gezicht. Naar hem staan staren levert nu eenmaal niks op. De rest van de jongens zeggen me gedag en ik begin aan Bill zijn oortje terwijl we een soort van een gesprek beginnen. Elke keer dat mijn vingers hem zachtjes aanraken schiet er een vonkje door me heen. Zou hij dat voelen? Veel te rap zit alles op zijn plaats en is het tijd om te vertrekken. Simon en Koen slepen me terug mee de kamer uit, niets vermoedend hoop ik. Bill, nog mooier, perfecter, liever, schattiger, vlotter,.. dan ik me had kunnen voorstellen. Mijn vrienden moesten dit eens weten…

Reacties: