FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

2 - Parels

‘Hart-stil-stand.’
Ze zei het langzaam, bedachtzaam, accentueerde de drie lettergrepen meer dan strikt noodzakelijk. Ze proefde de klanken van het onbekende woord op haar tong, probeerde betekenis te geven aan de mysterieuze lettercombinatie. Het kon nooit vrolijk zijn, wist ze. Anders zou mama niet zo gehuild hebben.
‘Hart-stil-stand,’ zei ze nog een keer, ditmaal iets sneller.
‘Ja,’ beaamde haar moeder met een stem die van ver weg leek te komen. ‘Zomaar uit het niets.’
In haar kinderlijke onschuld begreep Sophia dat haar moeder niet tegen haar praatte. Ze wist, voelde aan dat ze het tegen iemand anders had. Iemand die Sophia niet kon zien. God, misschien. Of papa. Opa. Het was ook mogelijk dat ze tegen zichzelf praatte – maar niet tegen haar dochtertje. Dat niet.
‘Hartstilstand,’ mompelde Sophia nogmaals. Ze vond dat het al bijna klonk zoals de dokter het uitgesproken had en dus besloot ze dat ze de kwestie verder kon laten rusten. Haar doel was bereikt, tot zo ver. De betekenis van het woord zou ze niet zelf kunnen achterhalen, dus ook dat gaf ze op.
Op zoek naar een nieuwe bezigheid sloten haar kleine vingertjes zich om één van de parels op haar moeders jurk. Ze bewoog haar heen en weer, behoedzaam. Draaide eraan, iets minder voorzichtig. Uiteindelijk trok ze eraan. Harder, steeds harder.
Haar moeder zei niets. Ze staarde alleen maar uit het raam, naar de strak blauwe lucht. Haar rode, door uitgelopen mascara omkranste ogen volgden enkele vogels, zochten naar wolken. Regen. Donder. Bliksem. Iets wat erop duidde dat het hemelgewelf boos was op Gods beslissing.
Er gebeurde niets. Vanuit de hal was er niets zichtbaar dan de helderblauwe hemel en een occasionele vogel. Een verdwaald blaadje, zeer sporadisch.
De parel kwam los van de jurk en Sophia haalde haar bewonderend dichterbij haar nieuwsgierige ogen. Ze keek een poosje naar het bolletje tussen haar vingers, bracht het toen een stukje omlaag. Rook eraan, maar het rook nergens naar.
Het meisje stak haar tong uit en probeerde de smaak van de parel tot zich te nemen, maar ze proefde niets. Dichter bracht ze haar bij haar lippen, steeds dichter en ze wilde haar net in haar mond stoppen toen de deur opende.
Van schrik liet het meisje de parel uit haar vingers glippen. Met een doffe tik kwam ze terecht op de ziekenhuisvloer en onder begeleiding van een nauwelijks hoorbaar geruis rolde ze steeds verder van Sophia weg, tot ze achter een bloempot verdween en niet meer zichtbaar was.
Tegen die tijd was Sophia van positie veranderd: ze zat niet langer tegen haar moeder aangedrukt, maar vond zichzelf beduusd in haar eentje op een houten stoel. Ze was daar neergezet door haar moeder, in dier haast zich in opa’s armen te storten. Inmiddels hing ze daar hartstochtelijk huilend in. ‘Op het altaar,’ snikte ze. ‘Hij had mijn ring al… al in zijn handen en toen – oh, pap, oh. Hij…’
Opa probeerde haar te sussen, een poosje. Toen hield hij op en verklaarde hij: ‘Ik heb de auto gehaald. Saar is Klaas aan het halen, dan kunnen we naar het ziekenhuis.’
Sophia wist wie die mensen waren, realiseerde ze zich trots. Saar was oma en Klaas was haar oom, de broer van haar papa. Die weg was. Met zwaailichten – waar ze nog steeds weinig van begreep. Hart-stil-stand.
Haar moeder trok zich los van opa, een klein stukje. Ze knikte dankbaar en mompelde iets, maar Sophia kon haar niet verstaan.
‘Weet je al wat er gebeurd is?’ vroeg opa.
Sophia hechtte haar ogen aan opa’s gezicht, probeerde zijn blik naar zich toe te trekken. Ze wilde het vertellen, omdat ze het wist. Ze begreep het niet, maar ze wist het wel. En ze wilde laten zien dat ze het woord uit kon spreken, helemaal zelf.
Opa keek niet en haar moeder deed een dappere poging om zelf tot een antwoord te komen. ‘Hart…’ sputterde ze, ‘hart…’
Verder dan dat kwam ze niet, en Sophia vroeg zich opnieuw af wat het woord eigenlijk betekende. In haar hoofd probeerde ze het tafereel opnieuw tot een logisch geheel te vormen. Ze zag het voor zich, het schouwspel dat zich tien minuten geleden had afgespeeld. Vijf meter verderop, op het gras bij de tafeltjes en de stoeltjes en de taart en alle mensen. Ze zag papa’s pak; zwart en glanzend en mooi. Ze zag mama’s jurk; wit en beeldschoon en adembenemend. Mama’s haar; door een echte kapper opgestoken. De ringen; simpel en zilver en glimmend.
Ze zag opa, bleek en grijs en met haar huilende moeder nog steeds in zijn armen geklemd. Ze ving zijn blik, voor een milliseconde. ‘Hartstilstand,’ zei ze toen, en terwijl ze het zei, wist ze dat niemand de moeite zou nemen haar uit te leggen wat het nou precies betekende. Voorlopig niet, dus klom ze van de stoel af om haar parel te zoeken.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.