FanFic.nl

• Lost Girls [THEEND]

• Day thirteen. || Rachel.

*PAARDAGENLATER*


‘’ Waar is iedereen nu weer? ‘’ Kimberley komt de kamer binnen gesloft en ploft naast Louis neer op de bank, ik hef mijn hoofd op en kijk om mij heen, alleen Jacqueline Zayn Louis Kimberley Niall en ik zijn er.
‘’ Ik weet niet, Janita heb ik al twee dagen niet gezien. ‘’ antwoord ik, met mijn wijsvinger maak ik een pijpenkrulletje van mijn blonde haren.
‘’ En Anne? ‘’ ik haal mijn schouders op, alsof ik alles zou moeten weten.
‘’ Harry dan.. ‘’ Louis kijkt mij aan, een diepe zucht verlaat mijn mond.
‘’ WEET IK VEEL! ‘’ ik sta op en loop naar het raam, ik hoor dat iemand mij volgt.
‘’ Kom Kim. ‘’ Louis hoor ik achter mij opstaan, ik draai mij om en kijk toe hoe hij Kimberley omhoogt trekt en mee sleurt de kamer uit. Jacqueline blijft zitten waar ze zit, Zayn zit voor de tv.
‘’ Wat gaan wij doen? ‘’ een zwoele stem dreunt door mijn oren, kippenvel bezorgt mij dat. Maar dan schiet mij iets belangrijks té binnen, ik spring op en pak Liam zijn hand.
‘’ Wouw je het nog weten, over die bos? ‘’ doordringend kijk ik hem aan, verrast en verward knikt hij. Zonder ook maar iets terug te zeggen ren ik naar de deur, met Liam op sleeptouw.
De koude wind blaast door mijn blonde haren, die ik net zo goed had uitgekamd. Stevig houdt Liam mij vast, een angstige steek gaat door mij heen als ik de bomen van het bos al in de verte zie.
‘’ Weet je het zeker? ‘’ ik knik vastberaden, ook al weet ik het nog niet helemaal zeker. Snel lopen wij door, het bos komt al akelig dicht bij, tot dat Liam stopt met lopen en mij vragend aan kijkt.
‘’ Nu. ‘’ ik slik en knik zachtjes, ik draai mij om met mijn rug naar het bos toe. Voor de zekerheid haal ik nog één keer diep adem, en dan begin ik met vertellen, een flashback schiet erbij.




*FLASHBACK*



‘’ JANITA!? ‘’ mijn stem galmt door het bos, een rilling rilt over mij hele lichaam. Waarom deden wij dit ook al weer? Oh ja! Het is haar verjaardag, samen met Elma Hoemairaa en Lisa zouden zij ‘verstoppetje’ spelen. Janita wouw haar nog één keer klein voelen. Een diepe zucht verlaat mijn mond, iedereen was al gevonden, behalve Janita. Nu weet ik waarom zij dit zou graag wouw doen.
‘’ JANITA! ‘’ lichtelijk raak ik in paniek, wat nou als ik haar niet kan vinden?
Stevig zet ik de pas erin, dieper en dieper door het bos. De wind begint harder te waaien, waardoor de bomen nog meer mee bewegen, de bladeren ritselen om mij heen.
‘’ RACHEL?! HELP MEE! ‘’ hoor ik plotseling achter mij, met een ruk draai ik mij om, in de verte zie ik een klein meisje hard haar best doen om weg te rennen. Ik schrik en sluit mijn ogen tot spleetjes om alles goed te kunnen volgen, het meisje, wat blijkbaar Janita is, komt als een speer naar mij toe.
‘’ WEG! NU! ‘’ ze sjoeft mij voorbij, verward volg ik haar en draai mij dan weer om. Een zwarte schim komt mij tegemoet. Ik schrik en begin achter Janita aan te rennen, zo snel als ik kan. Als kip zonder kop ren ik achter haar aan, tot ze mij plotseling vastpakt en mee sleurt in de bosjes. Met een klap belanden wij met een klap op de grond, tussen de bladeren. Met grote ogen kijk ik haar aan, haar borstkast gaat net als de mijne wild heen en weer.
‘’ Wie - ‘’
‘’ Sst. ‘’ sist ze en zet haar wijsvinger tegen mijn lippen, willig knik ik en richt mij op één van de blaadjes.
Het lijkt wel eeuwen te duren, de tijd kruipt voorbij, de angst blijft maar hangen.
‘’ Ik ga wel kijken. ‘’ oppert ze op, zonder op mijn antwoord te wachten staat ze op. Benauwd kijk ik toe hoe ze de bosjes uit klimt en verdwijnt, een windvlaag waait over mij heen.
Ook ik sta nu op, dit heeft té lang geduurd, ze is al te lang weg voor mijn gevoel. Zachtjes schuif ik een paar blaadjes opzij zodat ik makkelijk er uit kan stappen, mijn ogen schieten van links naar rechts. De schim is zo goed als verdwenen, ik stap de bosjes uit en begin te lopen op het pad. Zoekend kijk ik om mij heen, nergens is ze te bekennen, alweer..
‘’ Janita? ‘’ ik zie een bekende voet uitsteken bij de bosjes, zonder twijfels ren ik erheen en schuif een paar blaadjes opzij. Mijn ogen schieten groot, ik wil gaan gillen maar iemand legt zijn hand op mijn lippen. Twee sterke armen tillen mij op, één vuist land op mijn gezicht. Zo veel pijn volgt er nog, de tel ben ik kwijt geraakt.. ‘’



‘’ En toen? ‘’ Liam heeft mijn hand vast, samen met zijn tweeën zitten wij op de bank. Ik haal even diep adem, een traan voel ik over mijn wang rollen.
‘’ We zijn alle twee in elkaar geslagen. ‘’ antwoord ik, bij dat woord voel ik mij opnieuw breken van binnen. Gewoon op klaar lichte dag is dat gebeurd, ik voel dat Liam in mijn hand knijpt.
‘’ Het spijt mij voor je. ‘’ ik haal mijn schouders op, hij legt troostend zijn arm om mij heen en trekt mij tegen zich aan. Ik voel zijn lichaamswarmte tegen de mijne, even was de verdriet weg. Maar zodra mijn ogen een glimp opvangen van een stukje bos, voel ik de verdriet al weer op komen.
‘’ Rachel? ‘’ ik hef mijn hoofd op en kijk in zijn bruinige ogen, ze staan zo lief en bezorgd. Recht kijkt hij mij aan, zachtjes komt hij voorover gebogen naar mij toe. Ik blijf zitten waar ik zit, wetend wat er gaat of zou kunnen gaan gebeuren. Zonder dat ik er nog klaar voor was voel ik twee zachte lippen op de mijne, opnieuw voel ik de verdriet wegstromen, als een fonteintje uit mijn lichaam. Het maakt plaats voor pure liefde, voor hem, Liam..





Reageren en je krijgt een melding.

Reacties: