FanFic.nl

Zoveel-shot

172

‘Stacey! God, wat heb ik het verkloot!’ met deze woorden stortte ik me in de armen van mijn zus, die op me had staan wachten.
Mijn moeder had na mijn besluit alles geprobeerd om me thuis te houden, maar ik was vastberaden. Dus die avond zaten we direct achter de computer, hadden we alles uitgezocht en die dag erna waren we naar mijn school en werk gegaan. Ik kon een stage regelen in Ierland en we hadden direct een vliegticket geboekt.
‘Mam heeft het uitgelegd, wil je het nog vertellen, of gaan we eerst naar huis en warme chocolademelk drinken?’ Stacey’s volle lippen vormden haar geruststellende glimlach, die mij altijd beter liet voelen en die ik in die korte tijd toch zo had gemist.
‘Laten we eerst maar naar huis gaan.’ Knikte ik.
Stacey droeg mijn weekend tas en ik trok mijn grote koffer achter me aan mee naar haar kleine rode autootje.
De paar mensen met hun fotocamera’s en speculaties over mogelijke situaties negeerde ik.

‘En hier heb ik een heerlijk kopje warme chocomel met marshmallows. Alstublieft.’ Ik glimlachte naar mijn zus en nam direct een voorzichtig slokje.
Ik liet mijn blik nogmaals door de ruimte glijden. Haar kleine keuken was knus en zo anders dan ik hem de laatste keer had gezien. Het was typisch Stacey en ik bleef nieuwe dingen ontdekken.
De foto’s aan de muur, de verschillende kleuren op de muren, in de gordijnen, het tafelkleed en zelfs het servies, de diversiteit aan hout en de combinatie van verschillende stijlen meubels die elkaar op een vreemde manier perfect aanvullen.
Het rook er heerlijk naar chocola en Stacey’s parfum, samen met de geur van de stoofpot, die al opstond voor vanavond.
‘Stace?’ vroeg ik voorzichtig nadat ik eerst vijf minuten naar mijn drijvende marshmallows had gestaard.
‘Alisha?’ vroeg ze terug. Ik keek naar haar op en beiden grijnsden we.
‘Denk je dat ze me heel erg haten?’ Mijn stem was geknepen, ik negeerde de brok in mijn keel en perste mijn lippen op elkaar.
‘Alisha, je bent een erg mooie meid, je bent slim, grappig en fantastisch lief en ik denk dat ze je ontzettend missen.’ Stacey legde haar hand over die van mij en gaf er een klein bemoedigend kneepje in.
‘Ondanks alles?’ vroeg ik voorzichtig. Ik vervloekte de trilling in mijn stem.
‘Ondanks alles.’ Beaamde ze.

______________________________________________________

Sorry sorry sorry!!
School is me leeterlijk langzaam aan het doodmartelen, en dit is de eerste keer dat ik echt iets schrijf sinds school weer is begonnen, wat ik dus verschrikkelijk gemist heb!
Hopelijk is het niet al te slecht, en sorry dat het niet zo lang is.
Xxxxxxxxxxx

Reacties: