FanFic.nl

Gossip, Glitter & Glamour

Hoofdstuk 11

Janine kijkt naar buiten en ziet het landschap aan zich voorbij trekken. Urs is in slaap gevallen en ligt tegen haar aan.
“Dat hij in de trein kan slapen”� denkt ze hem verliefd aankijkend.”�Wat zullen haar ouders zeggen van Urs? Als ze maar niet te ouderwets gaan doen”� denkt Janine. “Urs is natuurlijk niet gewend aan mensen van het platteland. Misschien heeft hij wel nooit een boerderij van dichtbij gezien”� overpeinst ze. Als ze er bijna zijn besluit zij Urs wakker te maken.
“Huh, waar zijn wij?”� vraagt hij geeuwend.
“Bijna in Groningen, we moeten zo overstappen naar de stoptrein die naar Groningen oost gaat en dan nog een stukje met de bus”� vertelt Janine hem. Urs rekt zich uit en kust haar.
“Hé Janine kijk niet zo bedrukt”� zegt hij zachtjes. “Ik beloof je, ik gedraag me bij jouw ouders.”� Janine glimlacht.
“Daar ben ik ook niet bang voor Urs. Als mijn ouders het jou maar niet te moeilijk maken”� antwoordt Janine. Urs pakt de bagage uit het bagagerek en help Janine in haar jas. Vervolgens pakt hij haar hand.
“Maak je niet ongerust, ik kan wel wat hebben hoor.”� Hoe meer ze op Sappemeer aan komen hoe stiller Janine wordt. Ze weet echt niet hoe haar ouders op Urs zullen reageren. De jongens die ze tot nu toe mee naar huis had genomen, waren allemaal jongens uit de buurt, waar haar ouders stuk voor stuk iets op aan te merken hadden. Urs kijkt haar van opzij aan als ze vanuit de bus naar Janine’s huis lopen.
“Ze zit er echt mee”� denkt hij.
“Hier is het”� zegt Janine naast hem ineens. Urs kijkt even naar de knusse stulpboerderij en knijpt Janine bemoedigend in haar hand. Zijn ogen zeggen, maak je geen zorgen. Het komt goed.
“Mam”� roept ze als ze binnen komen. Haar moeder komt uit de keuken, haar handen afvegend aan haar schort, kijkt ze eerst Janine en dan Urs onderzoekend aan.
“Mam”� zegt Janine om de ongemakkelijke stilte te doorbreken.
“Dag lieverd, alles goed met jou”� vraagt haar moeder. Janine kuste en knuffelt haar moeder. Als dames uitgeknuffeld zijn stelt Urs zich beleefd voor. Ze geeft Urs een hand.
“Welkom jongeman, wat fijn dat je onze dochter hebt vergezeld.”� Urs tovert zijn charmantste glimlach.
“Dat heb ik heel graag gedaan. Dank u wel dat ik mee mocht komen.”� Verbaast kijkt Janine’s moeder Urs aan.
“Sorry, maar ik dacht dat jij een buitenlander was”� verontschuldigt mevrouw Colbers zich.
“Dat ben ik ook. Ik ben Zwitser, maar ik woon al acht jaar in Nederland.”� Dan bemerkt mevrouw Colbers dat ze niet erg gastvrij is en nodigt de twee jongelui uit om in de keuken een kopje thee te drinken.
“Jouw vader verwacht ik elk moment terug van de veiling”� zegt Janine’s moeder.

Het interview met de Zweedse kroonprinses, loopt voorspoedig.
“Wat een indrukwekkende dame”� denkt Seb. Ondanks dat ze van adel is, is ze heel aardig. Ze heeft veel verantwoordelijkheidsgevoel en ze was zo aardig Seb op zijn gemak te stellen nadat hij in het begin niet uit zijn woorden kwam.
“Dat is toch menselijk”� had ze lachend gezegd. “We beginnen gewoon opnieuw en vergeten dit stukje.”�
Hij is nu op weg naar kantoor om het verslag uit te werken. Hij weet dat Eva dit verslag er deze week nog in wil hebben. Hij loopt haar kantoor binnen en sluit de deur achter zich. Eva kijkt verbaast op.
“Waarom sluit jij die deur?”� vraagt ze lachend. Seb loopt achter haar bureau en trekt haar omhoog uit haar stoel. Hij neemt haar in zijn armen en kust haar.
"Ik heb jou zo gemist”� zegt Seb tussen twee kussen door.
“Ik jou ook”� fluistert ze haar armen om zijn nek slaand.
“Dat was je ook maar geraden ook”� schertst Seb. “Ik had de kroonprinses van Zweden kunnen veroveren. Maar met jou in mijn gedachten kon ik me nog net inhouden.”� Ze lacht.
“Jij charmeur. Weet je wel hoezeer ik mij op Milaan verheug?”�
“Ik ook meisje maar ik moet eerst aan het werk. Tot later”� zegt hij haar een laatste maal kussend. Eva kijkt hem verliefd na.
“Wat een man”� mijmert ze. “Zo lief, attent, charmant. Als hij achter zijn bureau zit en druk aan de slag is ziet hij er zo vertederend uit.”� Ze moet zich af en toe inhouden, hem niet te omhelzen en te kussen waar iedereen bij staat. Jammer dat ze werk en privé voorlopig gescheiden moeten houden. Er gaan al geruchten over het feit dat Eva iets met Seb zou hebben. De gesprekken in de kantine verstommen als Eva binnen komt. Ze voelt gewoon dat ze over de tongen gaat. Maar daar trekt ze zich niets van aan. Ze verheugt zich om met Seb naar Milaan te gaan. Daar zal ze spijkers met koppen slaan, dat is zeker. Ze wil veel meer van Seb dan wat liefkozingen en kussen. Daar heeft ze het programma in Milaan volledig op aangepast. Het moet een romantisch uitje worden voor twee verliefde mensen, Want dat Seb haar wel ziet zitten is duidelijk. En zij denkt de hele dag aan hem. Het liefste zou ze hem enkele keren per dag even willen bellen. De dagen die hij nu Stockholm was werd ze gek, dat ze hem niet zag.

Joan voelt zich ongemakkelijk dat ze de suite met Carlos moet delen. Zij kijkt verschrikt naar het hemelbed in de ene kamer en naar het bankstel in de andere kamer, die in open verbinding met elkaar staan. Verder is er een grote badkamer. Carlos heeft door waar zijn PA mee zit.
“Joan, jij neemt het bed en ik de bank.”�
“Nee”� roept Joan geschrokken uit. “Ik neem de bank wel.”�
“Geen denken aan”� moppert Carlos. “Jij in het bed en ik op de bank. Einde discussie.”�
Ze zucht en begint haar koffer uit te pakken. Carlos volgt haar voorbeeld. Daarna zit hij zappend voor de TV te wachten tot zij klaar is om te gaan eten.
“Ik heb een advocaat in de arm genomen en gevraagd om er spoed achter te zetten”� vertelt Carlos als ze zitten te eten.
“Heb jij Shanna nog gesproken?”� vraagt Joan.
“Ja, over de telefoon, maar ik wil haar niet meer zien. Dat had ik nooit van haar gedacht. Ik hield van haar. Maar na die actie in onze badkamer is daar niet veel meer van over.”�
“Ben je al op zoek naar een woonruimte?”� vraagt Joan.
“Nog niet, maar ik had gehoopt dat jij mij zou kunnen helpen”� zegt Carlos.
“Zeg maar waar je naar op zoek bent, dan ga ik wel op onderzoek uit.”�
“Het hoeft niet groot te zijn, maar ik woon het liefste in de stad of net erbuiten.”� Joan is al druk aantekeningen aan het maken. Carlos kijkt haar lachend aan.
“Doe het ook wel eens rustig aan?”� Ze kijkt op.
“Rustig aan? Wat is dat? Die woorden ken ik niet”� zegt ze lachend.
“Nee, dat had ik al in de gaten”� reageert Carlos.
“Stoort jou dat?”� vraagt ze even opkijkend van haar aantekeningen.
“Nee, dat zeg ik niet, maar doe die aantekeningen nu maar weg want we zijn hier om te eten.”�
“Oké”�zegt ze alles in haar tas stoppend.
“Zeg Joan, je werkt al enkele jaren voor mij en ik weet dat je niet getrouwd bent, maar is er geen man in jouw leven?”� vraagt Carlos voorzichtig. Ze verslikt zich bijna in haar wijntje en krijgt een rode kleur.
“Het gaat mij natuurlijk niet aan”� gaat hij verder. “Maar jij weet meer van mij dan ik van jou.”� Ze vertelt dat ze nooit de tijd heeft gehad om veel uit te gaan, dus zodoende ook nog geen man tegen is gekomen die ze de moeite waard vond. Hij kijkt haar medelijdend aan.
“Ben je nog nooit verliefd geweest?”� vraagt hij verder.
“Ja, natuurlijk wel”� antwoordt Joan verontwaardigd. “Maar dan moet het wel van twee kanten komen. Carlos knikt, dat hij haar begrijpt. Joan gaat verder.
“Er is wel een man die ik zie zitten, maar die ziet mij niet staan.”� Ze zucht. Carlos moet bij zich zelf lachen.
“Die lieverd weet gewoon niet hoe ze het aan moet pakken om mannen opmerkzaam op haar te maken”� denkt Carlos.
“Ik kan jou wel wat tips geven als je daar behoefte aan hebt.”�Ze schudt haar hoofd.
”�Nee, dank je wel. Mijn vriendin Marion helpt mij al met wat ik het beste aan kan trekken. Hoe ik het beste een gesprek met een man kan beginnen enzovoorts. Carlos besluit niet verder aan te dringen en stelt voor om naar de modeshow te gaan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.