FanFic.nl

schrijfwedstrijd!

I can't do this without you

Het is 24 december, 8 uur in de ochtend. Ik hoor het geluid van mijn mobiel door de kamer schallen.
Vandaag. Vandaag is de dag dat het zou gebeuren. Vandaag doen we auditie voor The X Factor UK.
Ik en mijn vriendin. Haar naam is Ilse. Ze komt oorspronkelijk uit Nederland, maar is vanwege haar studie naar Londen verhuist. Het klikte bijna meteen tussen ons. En nu? Nu hebben we een relatie. Vandaag is het twee jaar geleden dat we verkering hebben. Het zou dus een mooi cadeau zijn als ze ons door de audities heen laten gaan. Er is alleen één klein probleempje: Ilse heeft vaak last van zenuwen als ze iets moet doen voor een groot publiek. En zij zingt vooral de hoge stukken in het liedje. Nou ja, ik moet me er niet druk over maken voordat ik ga stressen. En dan lukt het waarschijnlijk helemaal niet meer.

Ik klim snel mijn bed uit, en pak mijn nieuwe setje kleren en mijn ondergoed en stap de badkamer in. Snel kleed ik me uit en stap de douche in. Het lijkt alsof de warme stralen de stress en zorgen voor dadelijk wegspoelen. Snel was ik mijn haar en mijn lichaam. Zodra ik de douche uit ben komt alle stress en zorgen weer mijn maag binnen, want wat nou als we niet doorgaan? Wat nou als Ilse niet durft? Wat nou als we niet goed genoeg zijn? Wat nou als...?
mijn moeder zei altijd dat ik positief moest blijven denken, maar de zenuwen nemen dat positieve over en, nog erger, ze veranderen het naar negatief.

Zo blijf ik even voor de spiegel staan, in gedachten. Want wat nou als? Ik word uit mijn gedachten gehaald door een geluidje. Het geluidje dat ik krijg als ik een bericht binnen krijg. Vast van Ilse, ik stuur haar dadelijk wel iets terug. Snel kleed ik me aan en loop de badkamer uit. Naar mijn kamer. Waar ik meteen mijn mobiel van mijn nachtkastje gris en hem ontgrendel. Het berichtje was inderdaad van Ilse.

'Heey, heb er zin in! Ben wel zenuwachtig .' Ik glimlach, wie zou er nu niet zenuwachtig zijn?
Snel stuur ik iets terug: 'Hoi, ik ook hoor! Je hoeft je daar niet voor te schamen :p.' Nadat het bericht is verstuurd trek ik snel mijn schoenen aan, en loop de trap af naar beneden. Waar mijn moeder al ontbijt aan het maken is voor mij.

Ik ga naast haar bij het aanrecht staan en ze geeft me een kus op mijn wang. 'En lieverd? Al een beetje zenuwachtig?' Vraagt ze met een glimlach. Ik haal mijn schouders op. 'Hmm beetje.' Zeg ik terug zonder emotie. Mijn moeder moet glimlachen, terwijl ze me ongelovig aankijkt. Ze geeft me het bord aan met twee boterhammen. Ik pak het aan en loop naar de keukentafel waar ik rustig begin te eten. Het eten wil alleen niet echt lukken door het aantal zenuwen dat ik heb. Zou het bij Ilse erger zijn? Of juist minder? Misschien is het bij haar wel even erg. Wie weet?

Rond 10 uur zijn we aangekomen. Zenuwen kriebelen door mijn buik, je zou kunnen zeggen dat ze elk uur meer worden. We hebben ondertussen ook al onze sticker met het nummer. Nu nog wachten tot we naar binnen kunnen.. En bij die gedachte word ik gek.. Gek van de zenuwen, gek van de negatieve gedachten, gek van alles. En Ilse? Die is er niet veel beter aan toe. Het is een wonder dat ze nog steeds niet heeft gezegd dat ze weg wilt, of het niet kan. Of beide. 'Ken je je tekst nog?' Vraag ik met een plagende glimlach aan haar. Ze zucht, van de zenuwen en de irritatie. Denk ik. 'Jaha, dat is nu de zoveelste keer dat je me dat vraagt.' Net op dat moment word ons nummer omgeroepen. Mijn hand zoekt die van Ilse, en hand in hand lopen we naar een gang. Een gang waar een hele groep mensen staat en zit te wachten op zijn of haar beurt. De zenuwen maken me nu kapot.

Ik zit op de grond, tegen de muur met de gitaar op mijn schoot. We zijn bijna aan de beurt, en ik ga dood van de zenuwen. 'Ik kan dit niet Max.' 'Ik kan dit niet, ik ga kapot van de zenuwen ik weet zeker dat ik het ga verpesten, sorry.' Geschokt draai ik mijn hoofd om en kijk naar Ilse, die frustrerend wegloopt. Fuck. Binnen een milliseconde sta ik op en ren achter haar aan.
'Ilse wacht!' Ik ga voor haar staan en houd haar handen vast. 'Ik kan dit niet zonder jou.' Zeg ik fluisterend. 'Waarom niet?' 'Waarom zou je dit niet zonder mij kunnen?' 'Jij gaat toch door, want jou stem is fantastisch zelfs als je zenuwachtig bent.' Een glimlach kan ik niet tegenhouden. 'Omdat ik jou nodig heb, zonder jou stem lukt mij dit niet, zonder jou ben ik niks als een hoopje ellende.'
'Jij kunt dit.'

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.