FanFic.nl

Gossip, Glitter & Glamour

Hoofdstuk 15

David zit in de auto bij Carlos, voor het gesprek bij Armani. Carlos heeft hiervoor een afspraak gemaakt met Jean Belafonte, die scout is bij Armani. Carlos en Jean kunnen het erg goed met elkaar vinden. En als hij dan David al uit wil lenen aan een ander merk dan liever Armani dan Gucci. Met Jean kan Carlos wel iets regelen voor tijdelijk, want kwijt wil hij David zeker niet.
“Carlos, wat goed jou weer eens te zien”� begroet Jean hen. “Jij moet David zijn.”� David stelt zich voor.
“David Miller, aangenaam.”� De heren nemen plaats en Carlos begint te vertellen wat hij graag zou willen. Als Carlos klaar is knikt Jean begrijpend.
“Je weet Carlos, dat ik jou graag help, als ik kan. Ik hoef bij jou ook alleen maar te kikken en jij regelt het.”� Ze spreken af dat David de volgende maand drie shows voor Armani mag lopen.
“En”� zegt Jean als die shows, naar tevredenheid van beide partijen gaan. Krijg jij van ons je eigen Armani smoking.”�
“Wow”� roept David uit. Carlos en Jean zetten nog wat afspraken op papier. Als ze een tijd later weer in Carlos auto zitten zegt Carlos: “En David, tevreden?”�
“Meer dan tevreden”�grijnst David. “Jij bent werkelijk een geweldige baas. Als ik iets voor jou kan doen, zeg het maar.”�
“Jij kunt nog steeds Joan begeleiden naar het galabal.”�
“Waarom doe jij het eigenlijk zelf niet?”� vraagt David.
“Ik heb Antoinette beloofd om met haar mee te gaan.”�
“Nou dan neem ik Antoinette wel van je over”� lacht David. “Wendela is in Berlijn, dus die kan niet.”� Carlos lacht.
“Jij gaat mij toch niet vertellen dat jij iets met Antoinette hebt?”�
“Nee”�zegt David. Ik vind haar alleen maar heel aardig. Maar dat vind ik Joan ook wel,”� laat hij er snel achter aan volgen.
“Oké, Carlos ik zal Joan vragen of ik haar mag vergezellen naar het galabal.”�
“Wanneer?”�vraagt Carlos.
“Morgen of zo?”� antwoordt David.
“Wat zou je zeggen van nu?”� gaat Carlos verder.
“Nu? Carlos ik heb haar nummer niet”� probeert David er onder uit te komen.
“Ze is op kantoor, je kunt nu bellen.”� David zucht en drukt het nummer van D&G en laat zich met Joan doorverbinden.
“Joan met David. Zou jij het leuk vinden om mij te vergezellen naar het galabal volgende week zaterdag?”� valt hij maar gelijk met de deur in huis. Joan is verbaast maar realiseert zich al gauw dat ze niet alleen naar het galabal kan. En David is ook maar alleen nu Wendela naar Berlijn moet.
“Is goed David, ik ga graag met je mee.”�
“Geweldig Joan, dank je wel.”� Carlos knikt goedkeurend als David zijn telefoon uit zet.
“Zo weer een stapje dichter bij voor die twee”� denkt Carlos. Hij gunt Joan een aardige man en dat is David zeker.

Joan werkt koortsachtig haar plannen uit. Ze is aan het oefenen met gekleurde lenzen. Ze kijkt in de spiegel. Vreemd dat ze nu blauwe ogen heeft. Marion vond blauw de juiste keuze. Verder hebben de dames al heel wat boeken doorgespit om een ander kapsel te vinden. Ze neemt maar ongaarne afscheid van haar lange haren. Maar op dit ogenblik kan ze het ook alleen maar een paardenstaart of opgestoken dragen. Ze denkt dat ze gaat voor een kapsel dat opgeknipt is in lagen. Marion heeft haar aangeraden haar middelbruine haar donkerbruin te laten verven. Joan is geneigd de raad van haar vriendin op te volgen. De dames zijn al uitgebreid gaan winkelen en hebben een hele nieuwe garderobe voor Joan gekocht waaronder een hemelsblauwe avondjurk voor het galabal. Verder verschillende nieuwe outfits voor op kantoor. Alle kleding die ze gekocht heeft is fleurig en zomers. Een heel verschil met wat ze nu draagt. Verder zal ze David nog moeten inwijden in haar plannen. Het zou oneerlijk zijn om geen open kaart met hem te spelen, nu hij haar naar het bal zal begeleiden.
Als ze na de middag weer op kantoor is vraagt zij Carlos of hij tijd heeft enkele woonruimtes te bezichtigen vanmiddag.
“Goed Joan, daar maak ik wel tijd voor.”�Als ze onderweg zijn naar de eerste woning vraagt Joan langs haar neus weg: “Carlos kan ik na het bal een weekje vrij hebben?”�
“Natuurlijk Joan. Ga je weg?”� “Weet ik nog niet, maar een vriendin van mij heeft mij gevraagd te komen. Ik heb haar al meer dan een jaar niet gezien.”�
“Dan doe je dat toch”� zegt Carlos. “Waar woont jouw vriendin?”�
“In Zuid Limburg”� antwoordt zij.
“Leuk joh, neem lekker een weekje vakantie, dat zal je goed doen.”�
“Oké “ zegt Joan.
Later die middag besluit Carlos het derde appartement te huren. Het ligt ideaal aan een park en evengoed dichtbij kantoor. Het is een jonge moderne wijk. Verder is belangrijk dat hij er volgende week al in kan.
“Dan kan ik jou nog net helpen verhuizen voor ik met vakantie ga”� biedt Joan aan. Hij kijkt haar verbaast aan.
“Dank je wel, Joan. Dat zou ik fijn vinden.”�


Venetië is zeker de stad van de verliefde stellen. Seb weer het zeker. Hij is verknocht aan Parijs maar Venetië heeft toch wel iets apart. Eva en hij zijn ingecheckt in een hotel bij de Rialtobrug. Het is een prachtig oud gebouw. Ze hebben er een prachtig mooie kamer. Seb wilde niet onderdoen voor die kamer in Milaan. Eva had verbaast gekeken dat Seb nachtspullen meegesmokkeld had. Zij dacht vanavond terug te zijn in het hotel in Milaan. Eva zucht.
“Seb wat een verassing en wat een heerlijke plek. Ik hier in jouw armen in een gondel.”� Seb kijkt haar tevreden aan.
“Ik ben blij dat mijn verrassing geslaagd is.”�
“Als die gondelier nu ook nog kon zingen”� lacht Eva.
“Wat zou hij dan moeten zingen?”� vraagt Seb.
“Nou misschien dan Solo Mio lied, wat jij wilde zingen. Vraag jij het hem?”� Seb schudt zijn hoofd en begint te zingen. Eva kijkt hem sprakeloos aan. Dat wist ze nog niet van hem dat hij kon zingen.
“Lieverd jij hebt een fantastische stem. Waarom ben jij in hemelsnaam journalist geworden? Met zo’n stem kun je de muziekbranche in.”� Seb lacht.
“Ik heb verschillende keren auditie gedaan die niets opleverde en toen heb ik maar geen nieuwe poging ondernomen. Trouwens als ik geen journalist was geworden had ik jou nooit leren kennen.”�
“Dat is waar. Jij mag voor mij in ieder geval vaker zingen”� zegt zij lachend. Seb helpt haar uit de gondel, die inmiddels heeft aangelegd bij een restaurant, waar ze op de veranda kunnen dineren. De avond valt en het stel dineert bij kaarsenlicht. Aansluitend slenteren ze hand in hand terug naar het hotel.
“Ik had eigenlijk wel een bedankje verwacht voor mijn verrassing”� moppert Seb goedmoedig, als ze weer in de hotelkamer zijn. Eva zegt lachend.
“Aan welk soort bedankje had meneer gedacht?”� Ze slaat haar armen om zijn nek en kijkt hem afwachtend aan.
“Jij zou kunnen beginnen met één of twee kussen”� zegt hij plagend.
“Wat zou je zeggen van het hele pakket Eva?”� plaagt ze terug.
“Momentje”� roept Seb en trekt een sprintje naar de deur. Opent die en hangt een label niet storen aan de buitenkant.
“Nu ben ik klaar voor dat hele Eva pakket”� lacht hij. Ze duwt hem op bed en neemt gelijk de leiding weer van hem over en brengt haar Evapakket ten uitvoer. Seb grijnst en laat zich alles wel gevallen.

De repetities voor de Phantom gaan voorbeeldig. Urs krijgt definitief de rol van Raoul. Zijn pasjes gaan goed en hij is opgelucht dat hij niet meer naar Els hoeft. Janine kijkt lachend naar de bühne waar Urs bezig is. Ze denkt terug aan afgelopen nacht. Het was heerlijk. Na hem in Groningen een beetje op afstand te hebben moeten houden, kon ze vannacht weer tegen hem aanliggen. Ze kan het niet meer ontkennen. Ze houd van Urs.
“Janine let op”� hoort ze naast zich. Chips, vergeet ze bijna op te komen. Snel herstelt ze zich, komt op en begint te zingen. Er gaat een rilling over Urs’ rug als hij haar zuivere stem hoort. Hij kijkt haar verliefd aan. Samen zingen ze een liefdesduet dat eindigt met een kus. Als ze bij de kus zijn aanbeland duurt dat volgens de regisseur veel te lang. Urs lacht verontschuldigend.
“Sorry, Maestro maar voor een echt verliefd stel is dat veel te kort.”� Janine port hem in zijn zij en sist:
“Dat gaat hem toch niets aan.”� Urs trekt haar mee backstage en kust haar opnieuw.
“Zo beter?”� fluistert hij tussen twee kussen door. Janine kreunt zacht.
“Urs, jij maakt me helemaal gek.”�
“Dat is nu net de bedoeling”� lacht Urs.
“Je bent echt onmogelijk, weet je dat?”� Hij schudt zijn hoofd.
“Natuurlijk niet. Ik kan het toch ook niet helpen dat ik van jou houd?”� Verbaast kijkt ze hem aan. “Meen jij dat?”�
“Ik meen altijd wat ik zeg”� fluistert hij. Janine’s hart klopt in haar keel.
“Hij houdt van haar.”�
“Misschien zou je nu kunnen zeggen of jij ook van mij houd”� gaat Urs verder. Ze kijkt in zijn ogen.
“Ja Urs, ik houd ook van jou.”� Hij drukt haar tegen zich aan, kust haar en moet dan helaas zeggen dat ze weer aan het werk moeten. Ze duwt hem weer de bühne op.
“Aan het werk schat, tot straks”� zegt Janine.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.