FanFic.nl

The eyes of the Prophet

Your return, is my profity

Daar naderde hij eindelijk weer de oude vertrouwde plek aan de rand van het bosje. Eric zweefde door de lucht en daalde neer in de schaduw van de vele knoestige bomen. De plek was verlaten afgezien van de gebruikelijke nachtdieren zoals uilen, insecten en knaagdieren. Eric snoof zijn longen vol koele avondlucht in de hoop een suikerzoete geur te bemerken… De gewenste geur was echter afwezig en Eric overpeinsde zijn gesprek met Godric eerder die avond.

‘We weten niet wat ze is.’ Had Godric gezegd vlak terwijl Eric aanstalten maakte om te vertrekken. ‘Maar het doet er ook niet toe,’ had hij vervolgd ‘Als ze maar bruikbare gaven heeft voor de Autoriteit.’
‘Maar hoe kan ze in hemelsnaam nuttig voor ons zijn als we niet eens weten wàt ze is en hoe ze het doet?’ was de sarcastische reactie van Eric geweest. ‘Of denk je dat de Autoriteit dat voor ons gaat uitzoeken?’
‘De Autoriteit hoeft helemaal niets.’ Had Godric teruggekaatst ‘Zolang ze ons offer maar zullen aanvaarden en toelaten dat we ook wat in de pap te brokken hebben.’
‘Het was een kind, Godric.’ Had Eric met op elkaar geklemde kaken gezegd ‘Een kind! Hoe kan zo’n jong schepsel ons helpen?’
‘Nu is ze een vrouw.’ Had Godric gemompeld ‘En ik wil wedden dat ze haar gave nu volledig onder controle heeft en die kan aanwenden voor specifieke doeleinden.’

Dat laatste betwijfelde Eric zich ten zeerste: in zijn tijd werden mensen met een gave zoals heksen en mediums geprezen en op waarde geschat, tegenwoordig werden ze gemarginaliseerd en op de brandstapel geworpen. De kans dat het mysterieuze meisje haar talenten volledig had kunnen ontplooien was bijzonder klein, de kans dat ze nog leefde als ze het wél had gedaan nog kleiner. Eric klakte met zijn tong: hij had het mysterieuze meisje nooit zijn bloed laten drinken, iets waar hij nu gemengde gevoelens over had… Als ze zijn bloed had geproefd zou ze traceerbaar zijn voor hem en zou hij perfect weten of ze nog leefde of niet, maar dat zou dan wel betekenen dat hij haar direct kon opsporen en uitleveren aan de Autoriteit. Eric verachtte zichzelf en zijn plicht. Hij hield niet van verplichte nummers, hij deed liever zijn eigen ding. Het liefst van al had hij zijn mysterieuze wezentje met de fascinerende groene ogen buiten schot gelaten en gewoon de eerste de beste sterveling op goed geluk overgedragen aan de Autoriteit.

Eric werd gewekt uit zijn overpeinzingen door een frisse nachtbries die een veelbelovende geur met zich meedroeg. Als door een wesp gestoken sperde hij zijn neusgaten open en speurde de omgeving af. De zoete geur werd sterker en even later zag hij een in een donkere mantel gehuld gestalte met krasse schreden op hem toelopen. Op enkele meters van hem hield het gedaante halt. Een honende lach vanonder de kap sprak tot hem: ‘Ik heb altijd geweten én gezien dat je zou weerkeren Eric Northman’

Eric hield zijn adem in: de geur, de manier van stappen, de stem… alles wees erop dat dit zijn mysterieuze meisje was. Alleen was dit geen meisje meer, maar een volwassen vrouw die zeker was van haar stuk én haar gave.

Reacties: