FanFic.nl

Gossip, Glitter & Glamour

Hoofdstuk 20

Seb en Eva rijden wel terug naar Amsterdam. Beiden gaan gelijk naar kantoor om het artikel voor de première te schrijven. Daar hebben ze toch wel even voor nodig.
“Wat een geweldige musical”� verzucht Eva, als ze klaar zijn. Seb kijkt haar glimlachend aan.
“Daar geniet jij wel van hé? zegt hij. Ze knikt en gaat vervolgens achter hem te staan. Ze begint zijn schouders te masseren.
“Er zijn wel meer dingen waar ik van geniet”� fluistert ze in zijn oor. Seb draait zich grijnzend om.
“En kan ik daar misschien ook een bijdrage aan leveren?”� fluistert hij terug. Ze slaat haar armen om zijn hals en vervolgt geheimzinnig. “Misschien?”�
“You’re place or mine?”� vraagt hij.
“Jij woont dichterbij”� antwoordt zij. Seb, slaat het artikel op en bergt zijn spullen op. Hij neemt haar mee naar zijn huis. Het is al bijna vier uur in de nacht als de twee bij Seb thuis zijn. Als Eva de badkamer uit komt vindt zij een slapende Seb.
“Daar gaan je beloften mijn lieve schat”� zegt ze zuchtend. Ze drukt een kus op zijn voorhoofd, maar wil hem toch niet wakker maken. Hij ziet er aandoenlijk uit zoals hij slaapt. Ze kust zijn lippen en als hij daar niet wakker van wordt, kruipt tegen hem aan en valt al snel in slaap.

Wendela is haar koffers maar weer in aan het pakken.. Nu voor New York. Ze moet lachen om het telefoontje van Joan, die de New York trip voor haar en David heeft geregeld. Ze kon in het hotel wat zij wilde maar één tweepersoonskamer krijgen en geen twee éénpersoonskamers.
“Zou jij bezwaar hebben om met David een kamer te delen?”� had ze zo argeloos mogelijk gevraagd. Wendela was in schaterlachen uitgebarsten.
“Is dat een manier om David en mij bij elkaar te krijgen?”� had ze gevraagd.
“Nee hoor, maar ik dacht dat jullie een stelletje waren. Daarom dacht ik dat jullie dit misschien wel prettig vonden.”� Wendela had geantwoord het niet erg te vinden. Gelijkertijd kreeg ze een idee.
“Joan heb jij David al gevraagd wat hij er van vindt?”�
“Nee, dat wilde ik nu gelijk gaan doen”� had ze geantwoord.
“Joan, boek die kamer maar en doe mij een plezier en vraag David niets. Ik ga werk van David maken.”� Wendela grijnst nog als ze eraan terug denkt. Joan had er de lol wel van ingezien. Dan klinkt de deurbel.
“Hoi, David”� begroet ze hem. Hij kust haar.
“Al klaar Wendela?”�
“Bijna, wil jij mijn koffer nog even dicht maken?”� David loopt naar het bed waar de koffer op ligt en maakt hem dicht. Hij pakt de koffer en draagt hem naar beneden. Als ze in de taxi zitten vraagt David:
“Weet jij welk hotel we hebben?”� Wendela begint in haar tas te rommelen.
“Ik heb de vouchers, even kijken”�zegt ze
“Hilton”� zegt ze dan lachend. David fluit tussen zijn tanden.
“Het mag iets kosten”� zegt David lachend. Ze kijkt hem aan.
“Vier dagen met jou in New York, wat een heerlijk vooruitzicht”� mijmert Wendela. David kijkt haar verliefd aan.
“Ja een heerlijk voorruitzicht. Al moeten we wel werken ander schiet Carlos op ons”� zegt David.
“Volgens mij hebben wij een beperkt programma en dus tijd genoeg voor ons zelf”� zegt Wendela. David neemt haar in zijn armen.
“Dat zou niet gek zijn meisje.”� Wendela is even bang dat David het niet eens zal zijn met de kamerkeuze. Snel schuift ze de gedachte van zich af en kijkt naar de knappe man die naast haar zit. Hij zal niet anders kunnen. Ze grijnst bij zichzelf. David kijkt haar aan.
“Mag ik mee lachen?”�
“Later David, nu nog niet.”� David schudt zijn hoofd. Vrouwelijke logica, hij zal het nooit begrijpen.

Carlos loopt grinnikt zijn kantoor binnen. Sinds hij Mystery heeft gevonden, lijkt hem alles voor de wind te gaan. Hij heeft nog enkele mannelijke modellen kunnen contracteren. Joan heeft hem ervan overtuigd om David en Wendela naar New York te sturen. Zij is er namelijk van overtuigd dat die twee bij elkaar horen. En hij gunt David alle geluk van de wereld. Hij kon nog net dit tripje maken voor hij volgende maand die armani-shows gaat lopen.
Zijn gedachten dwalen af naar Joan. Wat raar dat hij niet eerder in de gaten had dat zijn PA verliefd op hem was. Hij was gewoon gewend dat zij altijd alles deed. Eigenlijk hoorde ze al in zijn leven zonder dat hij zich daarvan bewust was. Maar als hij terug denkt aan Parijs waar ze in zijn armen in slaap was gevallen, voelde het toen al heel vertrouwd.
Hij loopt het keukentje in en ziet dat Joan nog geen koffie heeft gezet.
“Waar is ze?”� denkt hij verwonderd. Snel zet hij koffie en loopt vervolgens haar kantoor in. Haar bureau is opgeruimd en niets wijst erop dat ze vanmorgen al hier is geweest. Vreemd ze is nooit te laat. Hij besluit haar te bellen. De telefoon gaat vaak over maar er wordt niet opgenomen. Opnieuw draait hij haar nummer en dan na enige tijd wordt er eindelijk opgenomen.
”�Ja”� is het enigste wat ze zegt.
“Joan”� roept hij in de telefoon. “Heb jij, je verslapen?”� Ze kijkt op de wekkerradio, die knippert.
”�Carlos, hoe laat is het?”�
“Half tien”� antwoordt hij.
“Mijn wekker knippert, volgens mij is de stroom uitgevallen. Ja ik heb me dus verslapen. Maar geef mij twintig minuten dan ben ik op kantoor.”�
“Doe maar rustig aan, ik zie jou zo wel.”�
“Tot zo”� zegt zij, uit haar bed springend. Ze haast zich de douche in en gaat zonder te eten weg. Als ze op kantoor komt loopt ze gelijk door naar Carlos’ kantoor.
“Goedemorgen, lieverd”� begroet ze hem. Hij neemt haar in zijn armen.
“Daar ben je dan. Wil jij koffie?”�
“Heb ik daar dan tijd voor?”� vraagt ze weifelend. Hij dirigeert haar naar zijn spreektafel waar koffie en broodjes klaar staan. De broodjes heeft hij net vers uit de kantine laten komen.
“Wat lief van jou”� mompelt ze ontroert.
“Dat doe ik ook niet voor al het personeel maar alleen voor mijn mysterieuze PA wil ik een uitzondering maken”� zegt hij lachend.
“Zeg Joan zou jij zin hebben om met mij naar Madrid te gaan?”� vraagt hij tijdens het eten.
“Madrid? Wat is daar dan te doen? Modeshow?”�
“Nee, lieve schat. Niet zakelijk maar privé. Zomaar een lekker lang weekend. Ik wil jou eens helemaal voor mij alleen hebben”� laat hij erop volgen. Ze legt haar bestek neer en loopt om de tafel heen. Neem plaats op zijn schoot en slaat haar armen om zijn nek.
“Ja natuurlijk als ik jou dan ook voor mij alleen heb. Hij knikt.
“Kus me”� fluistert hij. Ze kust hem hartstochtelijke en denkt: “Er zal vandaag wel niet veel meer gewerkt worden.”�

Urs en Janine hebben een tweekamerappartement in Den Haag kunnen bemachtigen. De kamer van Urs in Amsterdam is opgezegd en nu zijn de twee tortelduifjes aan het verhuizen. Janine heeft alles gesopt en gezeemd en de vloerbedekking ligt er ook al. Nu zijn ze samen het bed in elkaar aan het zetten.
“Ik hoop toch echt dat wij dat bed in elkaar krijgen voor vanavond”� zucht Urs. Hoe die twee het ook doen er blijven enkele schroeven over. Opeens begint Janine te giebelen, ze ziet het helemaal voor zich.
“Dan zakken wij vannacht door het bed”� zegt ze lachend.
“Vind jij dat om te lachen?”� moppert Urs.
“Mopperkont, zie toch eens ergens de humor van in?”� zegt Janine. Ze laat Urs maar alleen, want die is toch uit zijn hum. Ze gaat naar de keuken om de keukenspullen uit te pakken. Ondertussen denkt ze na over haar en Urs. Het gaat goed met hem, al heeft ze wel het idee dat hij meer ruimte nodig heeft. Soms is hij mopperig en in zichzelf gekeerd. Het succes zal hem toch niet naar zijn hoofd gestegen zijn? Even later haalt Urs haar uit haar overpeinzingen, door ineens achter haar te staan.
“Een kwartje voor jouw gedachten”� zegt Urs. Ze glimlacht.
“Ik dacht aan jou”� zegt ze eerlijk. Hij neemt haar in zijn armen.
“Dat is je geraden ook”� lacht Urs. “Jij ligt elke avond in de armen van een andere man. Janine ik weet niet hoe lang ik daar nog tegen kan”� zegt Urs dramatisch. Janine kijkt hem verbaast aan.
“Jij bedoelt die scène met Mark?”� Hij knikt. “Ben niet zo jaloers jij? moppert Janine. “Ik lig tenslotte ook elke avond in jouw armen. En ik heb niets met Mark. Met jou wel.”�
“Ik plaag jou ook maar’ zegt hij lachend. “Kan ik het goed maken met jou?”� Ze knikt lachend.
“Jij kookt.”� Urs steekt zijn handen quasi vertwijfelt in de lucht.
“Vrouwen. Geef ze één vinger, dan pakken ze gelijk je hele hand.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.