FanFic.nl

Just can't let her go - Marcel Styles

Four

"Wat wilt u van me?" vroeg ik. Ik voelde mijn ogen donkerder worden. Ik haatte deze vrouw met heel mijn hart.
Ze schudde haar hoofd, sarcastisch lachend haar hoofd, alsof ze wist wat ik dacht. "Ik weet wel zeker dat je meerdere onvoldoendes hebt." Ik knikte. Hoe ze aan die informatie gekomen was wist ik niet. Alleen onze mentrix wist hoeveel onvoldoendes we hadden, inclusief wijzelf. "Trek je wiskunde gemiddelde op, en ik zorg ervoor dat je over gaat mevrouw Roque," glimlachte ze. Ik dacht na over deze aanbod. Ik wilde niet weer een keer blijven zitten. Dan zat ik met baby's in de klas. "En als ik faal?" vroeg ik. "Dan zie je maar of je over gaat of niet. Dit is een van mijn beste voorstellen, Camila. Het is aan jou of je hem aan neemt." Ik fronste mijn wenkbrauwen. Deed ze dit vaker? Wat was er mis met deze vrouw? Toch leek dit mijn enige optie te zijn.
Ik knikte vertwijfeld.
"Okay, ik doe het. Maar, ik wil zelf de persoon uitzoeken die mij bijles mag geven." Ze schudde haar hoofd. Langzaam lachte ze haar tanden bloot.
Ze knikte naar Marcel toe, die al die tijds nog steeds niks gezegd had. "Hij gaat je helpen," zei ze alsof het helemaal niets voorstelde. Dit was erger dan ik gedacht had. Hoe kon ik niet weten dat het Marcel was die mij dingen moest bijleren?
Ik schudde wild met mijn hoofd. "Dat wil ik niet. We kunnen niet met elkaar in aanraking komen mevrouw Smith, anders gaan er slechte dingen gebeuren," zei ik langzaam. Mijn ogen waren wijd opengesperd.
Dit was nog zacht uitgedrukt ook, ik meende dit. Maar zij leek het niets te kunnen schelen. "Ik wist niet dat jij ook aan die kinderachtige bendes meedeed Camila," lachte ze.
Ik trok boos mijn wenkbrauwen samen. "Ze zijn niet kinderachtig," siste ik. Ze moest eens weten hoe erg het eraan toe ging. We liepen rond met messen, enkel om onszelf te beschermen. Dit was eerst als een spelletje begonnen, later liep het uit tot een bloedserieuze handeling. Dit waren geen spelletjes meer, het was menens.
"Het is jou keus, zeg het maar," zei ze met een glimlachje. Toen ging ze op haar stoel zitten. Haar handen verstrengelde ze in elkaar, waarna ze me afwachtend aan keek. Ik schudde direct mijn hoofd.
"Ik doe het niet, het kan me niks schelen als ik blijf zitten, tot ziens mevrouw Smith," ik raffelde de woorden er soepel uit en beende het lokaal uit.
Achter me hoorde ik snelle passen dat van Marcel afkwamen. Zijn voetstappen waren maar lichte plofjes op de grond, hoe dun was die gozer wel niet?
"Wacht even," riep hij. Zijn hand omklemde mijn pols.
"Wat is er, Marcel?" ik spuugde zijn naam kwaad uit. Hij schrok hiervan, dat was me maar al te duidelijk. Zijn hand hield hij voor een fractie van een seconde voor zijn mond. Toen herstelde hij zich. "Je hebt mij nodig, dat weet je," zei hij. Zijn stem was redelijk laag, en klonk heerlijk in mijn oren. Ik hield van zijn stem, zelfs van de trillingen als hij bang was. Maar ik haatte hem o zo erg. "Dat is niet waar," gromde ik kwaad. "Ik kan het alleen ook wel af, thank you." Met die woorden trok ik mijn pols wild los en snelde het gebouw uit.

Ik zag Liam al op het schoolplein op zijn motor zitten. Hij knikte me toe, afvragend waarom ik moest blijven. Toen ik uiteindelijk naast hem stond gaf ik simpelweg geen antwoord. Ik ging zitten achter hem en sloeg mijn armen stevig om Liam heen. De warmte van zijn lichaam deed me kort rillen. Hij gaf gas, en scheurde het schoolplein af.

Toen we dicht bij mijn huis waren trok hij pas zijn mond open. "En?" vroeg hij kort. "Ik zou bijles krijgen. Ik wilde het niet, that's all," antwoordde ik zo kort mogelijk. "Waarom niet, je hebt het hard nodig," grinnikte hij. "Dat is niet waar," zei ik. Je kon de pruillip in mijn stem duidelijk horen. "Oh jawel, geef maar toe."
"Nietes."
"Welles, geef toe dan," lachte hij. Ik humde wat. "Wat jij wilt Li, wat jij wilt."

Hij zette me thuis af. "Sms me als je thuis bent." hij knikte. Snel sloeg ik mijn armen om hem heen.
Ik vroeg altijd om een sms als hij thuis was, gewoon om er zeker van te zijn dat hij veilig thuis kwam. Je wist maar nooit, met Harry en zijn vrienden groep kon je het nooit weten. Ik vertrouwde hem en zijn gore vriendjes niet, ze waren irritant, en vooral gevaarlijk als het om hun reputatie ging. Zo was Liam een keer bijna van zijn motor af geplukt door Harry, hij had een stuk glas in zijn hand. Harry zocht niet naar ruzie, maar op dat moment was hij dronken volgens Liam. Liam kon zichzelf nog net redden door gas te geven.

Vaak waren wij het die de groep makkelijk overwon, dat kwam doordat Liam fors gebouwd was, en de meeste van ons agressievelingen waren. Geen probleem als je het mij vroeg.

Reacties: