Hoofdcategorieën
Home » One Direction » It All Starts Over Again » Hoofdstuk 5
It All Starts Over Again
Hoofdstuk 5
POV Chantal:
Zenuwachtig sta ik voor de deur van de boys' huis. Ik heb me toch weer bedacht om terug te gaan, en alles uit te leggen. Het is ijskoud buiten, en nu pas realiseer ik me dat ik Harry's vest nog aan heb. Trillend pak ik de sleutels onder de mat, en draai hem in het slot. Bang voor wat zometeen komen gaat, misschien wachten ze allemaal op me? Met gierende armen duw ik super zachtjes de deur dicht, en blijf stilstaan. 'Niemand' fluister ik opgelucht.
Gelukkig, nu hoef ik in ieder geval niks te zeggen. Ik sluip de woonkamer in, en zie dat Niall samen met Kim en Louis op de banken slapen. Niall heeft zijn mobiel in zijn handen, wat mij schuldig maakt. Dan sluip ik stiekem naar boven, is dit wel een goed idee?? Ik schud de gedachtes van me af, zoals ik eerder ook deed. Maar dat liep niet zo goed af, en wat zal dit me brengen?
Ik hoor de houten trap wat kraken, en bijt op me lip. Damnn, wat heb ik toch met mijn lip? Als ik voor zijn deur sta, slik ik en knipper wat nerveus met mijn ogen. 'Laat het los Chantal' zegt een wat beheerde stem in mijn gedachtes.
Ik pak de deurknop beet, en draai hem stilletjes om, niemand mag mij horen!
Als ik naar binnen loop, ligt Harry al te slapen. Ook hij heeft zijn mobiel in zijn handen, en zijn andere hand in zijn kapsel. Zo lief, hoe hij daar ligt, zo mooi, hij is gewoon perfect! Ik ga voorzichtig in bed liggen, en lig met mijn rug naar hem toe. Eigenlijk ben ik bang voor wat morge komen gaat. Woede, boze woorden, haat, emotie, morge zal dat allemaal over me heen komen.
Hoe kunnen ze me ooit vergeven? Misschien heb ik nu hun leven verpest?!
Ze haten me, zeker weten. Ik bedoel, ik zou mezelf ook haten, zij vertellen mij al hun problemen/geheimen, en wat doe ik? Ik krop ze op, en laat niemand iets merken. Ik ben echt een slecht mens. 'Super slecht' mompel ik, en staar naar de muur. Langzaam bekijk ik de avond terug; eerst heb ik een discussie met Harry, dan ziet iedereen mijn geheim, ik vlucht, Harry gaat mij achterna en noem ik hem een sukkel! Oh nee, ik was super gemeen tegen hem!
Ik had dat nooit, maar dan ook NOOIT mogen zeggen!
Ik hou super veel van hem, en hij vast niet meer na dit van mij.
Ik voel alweer een traantje opkomen, en sluit mijn ogen.
Zonder dat ik het doorheb val ik langzaam in slaap...
De volgende ochtend:
Ik schrik opeens wakker, en ga recht zitten. Was dit allemaal een droom?
Ik kijk opzij, en voel de verdrietigheid alweer in me opkomen. Harry is er niet, dat snap ik ook wel. Nee, dit is echt. Jammerend voel ik door mijn haar,
en pijnschoten vliegen door mijn lijf. Ik bijt ze weg, en stap uit bed.
Okee, hoe moet ik dit nou weer uitpakken? Ijsberend loop ik door de kamer, hoe kan ik ze het beste uitleggen? Zullen ze me ooit vergeven? Ik bal mijn handen tot vuisten, nee dit moet! Vastberaden maar toch bang draai ik de deurknop open. Ik kijk links en dan weer rechts, niemand. Ik loop de trap af naar beneden, wie zou er allemaal zijn? Slikkend loop ik de kamer binnen, mijn hart gaat als een gek tekeer. Zo van -_-_-_-_-_-_, you get it.
Weer kijk in zijn mooie groen-blauwe ogen diep aan. Zo mooi, dat ik van binnen smelt. Nog steeds zie ik de verdriet in zijn ogen, wat mij pijn doet.
'Harry, het spijt me' zeg ik, en begin al wat traantjes te krijgen. Hij gaat zitten, en gebaart met zijn hand dat ik naast hem moet komen zitten.
Ik knik snel, en loop naar hem toe. Ongemakkelijk ga ik naast hem zitten, afwachtend wat hij zal zeggen. 'Chantal, ik hou van je' begint hij met praten.
Mijn hart zegt nu iets van 'Kus hem! Kus hem dan!' maar ik durf het niet...
'Ik hou ook van jou' mompel ik menend, en kijk weg.
Nee, ik durf dit niet. Ik kan dit niet.
Ik voel een hand zachtjes onder mijn kin, die me in zijn richting duwt.
'Babe, ik hou van je, en dat zal altijd zo blijven. Maar ik kan niet leven als je met problemen zit waar ik niks van weet! Toe nou, vertrouw me, want ik weet dat je ook van mij houdt.' zegt hij, al zijn woorden zijn magisch.
Van binnen telt mijn kachel nu 45°C, over-verhit dus. Hij pakt mijn hand vast, en ik knik.
'Dat weet ik, ik beloof het, vanaf nu geen geheimen meer voor elkaar' zeg ik wat moeilijk, ik voel een brok in mijn keel. Hij knikt. 'Kan je me ooit vergeven?
Harry, het spijt me zo!' vraag ik, en wacht geduldig af op zijn antwoord.
'Alles doe ik voor jou babe, alles' zegt hij, en staart me aan. Dat stemmetje komt weer in mijn gedachten, weer van 'Kus hem nu!! Nuuuuu!' maar voor ik hem wil zoenen, zoent hij mij al. Heel liefdevol, ik voel het.
De kus eindigt in een dikke knuffel, wat heb ik die gemist zeg! 'Dankje' mompel ik, en wrijf door zijn haar. Hij lacht, ik lach. Maar voor ik nog iets kon zeggen, zie ik al dat de rest staat te kijken vanuit de deuropening. Het doet mij automatisch grinneken. Ik sta op, en Hazz knikt verzekerd naar me.
Dit moet ik doen, dit moet.
Langzaam loop ik naar ze toe, en begin me verhaal overnieuw, menend.
15 minuten later:
Daar sta ik dan, knuffelend met Niall. Mijn grote broer, mijn trotse grote broer.
Gelukkig is hij niet boos op me, nooit geweest zegt ie. Die woorden doen me schitteren. Hij was eerder bezorgd dan boos, en dat snap ik. 'Waarom zag ik dit niet eerder? Waarom!' roept hij, en balt zijn vuisten. 'Het spijt me zo Niall, en de rest, het spijt me! Hoe kan ik het ooit goed maken?' roep ik de groep in, en adrenaline stroomt door mijn lijf. 'Door met ons mee te gaan winkelen, zo' zingen ze in koor, alsof ze het al geoefend hadden. Ik kijk blij, wat verrast.
'Als ik die smerige vent in mijn handen krijg dan... dan!!!' roept Niall, en wil weglopen. 'Niall, je kan er niks aan doen, het is gebeurd, laat het alsjeblieft!' smeek ik en trek hem terug, de rest knikt instemmend.
'Nu?' vraagt Harry, en kijkt iedereen aan. Ze knikken, ik kijk kijk snel van gezicht tot gezicht.
Wat?? 'Perfect' lacht Niall, en Harry komt naar me toe lopen. Hij pakt mijn handen vast, en bekijkt de rest nog is snel. 'Ik wil, nee, wij willen vragen of je hier komt wonen, bij ons. Dan hoef je nooit meer terug naar die vent' zegt Harry, en kijkt me lief aan. 'Jaaah!! Natuurlijk gekkies!' schreeuw ik bijna zowat, en spring vrolijk en blij op en neer. 'Yeeeeeeeeyyy, we worden huisgenootjes!' gilt Kim, en rent naar me toe. Ze geeft me een dikke knuffel, en een por in mijn buik. Ik giechel. Dan loop ik naar Harry, en geef hem een dikke zoen. Ik hoor de rest joelen, en ik schiet in de lach. 'Yeeaay buddy!' hoor ik Zayn en Niall tegelijk roepen, en Liam sprint met Louis op zijn rug op ons.
En ja hoor, de rest weer daarop. Daarna geven we elkaar een dikke groepshug, en lachen wat. Okee, dit is echt de mooiste dag van mijn leven.
'Wanneer gaan we dan? Om dit te vieren!' gilt Niall, en knip-oogt naar me.
Iedereen kijkt elkaar vragend aan, en ik zucht. 'Ik heb hier geen enkele outfits, alles ligt thuis, ik bedoel daar!' zucht ik, en zie dat Kim mijn hand meetrekt.
'Ik heb genoeg, kom mee, dan kopen we vanmiddag nieuwe outfits!' zegt ze, en we staan ondertussen al op de trap. 'Meisjes' hoor ik Louis achter ons zuchten, en Kim en ik lachen. 'We hebben toch dezelfde maat, zoek maar uit wat je wilt honey!' zegt Kim en loopt haar kledingkast in. Snel wankel ik achter haar aan, en zie de mooiste kleren ever. Een steekje jaloezie vliegt door mij heen, maarja wat van haar is- is van mij! Ik lach, en Kim pakt wat.
'Dit is echt per-fect voor jou! Doe is aan! Hup-hup!' roept ze, en duwt de kleren in mijn handen. Lachend loop ik de kast uit, en begin me om te kleden.
Na zo'n 10 minuten bekijk ik mezelf in de spiegel. 'Het staat je geweldig, leuker dan mij! Dus het is nu van jou' fluistert ze in mijn oor.
Ik vind het wel een leuk setje; een lichte skinny, een neon-roze t-shirt, en natuurlijk dodelijke high-heels. Ik bekijk mezelf keurend, en knik dan.
Nog even wat mascara op en dan, voila!
Ik roep naar Kim dat ik alvast naar beneden loop, want ik ben namelijk klaar.
Ik hoor haar wat onverstaansbaar zeggen, en ik vindt dat goed genoeg.
Vrolijk loop ik haar kamer uit, de trap af.
Maar jammer genoeg loop ik net iets te snel, en val naar voren.
(natuurlijk met een gil). Ik doe mijn ogen dicht, en wacht wat komen gaat.
Maar grappig genoeg wordt ik opgevangen door 2 sterke handen.
Ik kijk omhoog, en kijk in 2 mooie groen-grijze ogen. 'Thanks Lou' lach ik wat,
en hij lacht mee. Zo staan we even, maar snel herstel ik me weer en ga goed staan. 'Was op het nippertje he?' zegt hij spottend, en ik zucht.
'Ik ben ook zo onhandig!' lach ik, en zo lopen we samen weg,
zonder maar iets door te hebben dat er boven een schim staat mee te kijken...
Reacties:
Aw :3
Jij kan echt goed schrijve zeg!