FanFic.nl

Asylum

Epiloog

Ze zaten al even in de gang. Ze kusten. Meestal knuffelden ze alleen, deelden ze elkaars warmte. Er werd niks gezegd, al niet meer sinds de ‘ik hou van jou’-s. Dat was ook niet nodig, dat was nooit nodig. Gewoon samenzijn was genoeg.
Maar toen kwam het. Het leek gewoon om een nieuwe kus te gaan. Hoofden die naar elkaar toe gingen en lippen die elkaar raakten. Het lichaam van de ene jongen schokte. Slechts even, hooguit een halve minuut. Toen was het over een gleed hij slap op de vloer. De andere jongen was verdwenen.
Ik wist het precies. Al tientallen keren had ik de beelden bekeken, honderden misschien wel. Telkens weer hoop ik stiekem dat het anders zal eindigen. Dat ze verder zullen knuffelen, uiteindelijk op zullen staan en weg zullen lopen. Naar buiten.
Maar dat gebeurt niet. Hoe vaak ik ze ook bekijk, de videobeelden veranderen niet. Het enige wat ik ermee kan bereiken, is het vinden van een uitleg. Iets wat in de negen jaar sinds het gebeurd is nog niemand heeft gevonden, maar ik zal niet opgeven. Ik heb antwoorden nodig. Voor mezelf, maar vooral voor de rest. Voor de familie en de fans.
Over het programma was nog niks bekend gemaakt om fans op de set te vermijden, dus iedereen reageerde geschokt en verrast toen het nieuws de volgende dag naar buiten kwam. ‘Popsterren komen om in spokend asylum’ berichtte het extra nieuwsbulletin dat werd ingelast.
Het was hun management dat de eerste lijken had gevonden. Ze waren in alle vroegte naar het asylum gekomen om erbij te zijn als de jongens naar buiten kwamen. Alle medewerkers die verder nodig waren, waren de hele nacht op locatie gebleven in de regiewagen en ontspanningstrailer.
Ze waren allemaal vermoord.
Niks bloederigs. Volgens de autopsierapporten waren ze stuk voor stuk gewurgd. Het vreemde was echter dat er verder geen sporen waren aangetroffen. Geen vreemde vingerafdrukken, niks.
De sleutels van het asylum lagen in de regiewagen, dus terwijl de politie gebeld werd ging een deel van het management alvast naar binnen om de jongens op te halen. Ze hebben ze vast geroepen, maar antwoord kwam er natuurlijk niet, dus zijn ze gaan zoeken. Bijna meteen was het raak: toen ze de ene afdeling opliepen, stuitten ze bijna meteen op de cameraman. Hij was op het hoofd geraakt met een stomp voorwerp, maar was overleden aan bloedverlies. Iemand had hem ernstig toegetakeld met glasscherven. Wederom ontbrak ieder spoor. Er zaten geen vingerafdrukken op de stukken glas die bij zijn lichaam gevonden werden, noch waren er bloederige voetstappen te zien in de gangen rond zijn lichaam. Daarom werd het afgedaan als zelfmoord. Maar wie pleegt er nou zelfmoord door zichzelf eerst knock-out te slaan en vervolgens aan stukken te snijden met glas?
De politie kwam snel ter plaatse en de boel werd afgezet. Een speciaal team rukte aan om het asylum verder te doorzoeken. Het inmiddels woedende management werd meegenomen voor verhoor.
De eerste die gevonden werd was Harry, bovenaan de eerste trap van de tweede afdeling. Ook hij was gewurgd. Bij hem vonden ze de camera.
Terwijl het team verder zocht, bekeek iemand anders de camerabeelden. Daardoor konden zowel Liam als Zayn snel gelokaliseerd worden. Doodsoorzaken: een gebroken nek en verbrijzeling.
Een grotere uitdaging vormden Louis en Niall. Niall werd voor het laatst gehoord toen hij door het gat in de vloer gevallen was. Aan de hand van de camerabeelden vonden de politiemensen de plek waar hij gevallen was. Vanaf daar kon verder gezocht worden, maar meer dan bloedvlekken die de richting die hij opgegaan was hadden ze niet.
Uiteindelijk werd hij gevonden, maar zijn dood was misschien nog wel de vreemdste van allemaal. Hij was gewurgd, evenals de mensen van productie en Harry, dat was niet het vreemde. Het opvallende was de locatie van zijn lichaam: hij bevond zich op de derde etage, in een kamer die van binnenuit op slot zat. En dat was niet alles: hij lag naast de afdruk van een vrouw. Die was decennia geleden in het asylum gestorven, toen het nog in gebruik was. Ook zij was gewurgd en ook bij haar had de kamer van binnenuit op slot gezeten. De afdruk was veroorzaakt doordat ze haar pas na weken hadden gevonden.
Ondertussen was de zoektocht naar Louis nog steeds bezig. Aan de geluidsopnames was af te leiden dat Harry hem ergens op de tweede verdieping was kwijtgeraakt. Daar bleken ze echter niet veel aan te hebben, dus nadat ze de gehele tweede verdieping hadden uitgekamd, werd er verdergegaan met de rest van het hoofdgebouw.
Uiteindelijk vonden ze hem helemaal achterin de kelder, in een kamer die ooit een onderzoeksruimte moet zijn geweest. Er zat een gat in de vloer, een stortkoker voor afval. Vroeger had er een heel mechanisme ingezeten waardoor het afval van de experimenten af kon worden gevoerd zonder mensen ongerust te maken. Nu lag de jongen er, bedolven onder een metalen kast.
Deze feiten zijn slechts bestemd voor de insiders: de familie, het management en de politie. De fans hoorden slechts dat de jongens onder vreemde omstandigheden waren omgekomen. De politie verrichtte onderzoek, maar elk spoor van de daders ontbrak.
Ik zat in het eerste jaar van de politieacademie toen het gebeurde. Mijn klasgenoten vonden het vooral vreemd dat ik het me zo aantrok: One Direction was toch voor twaalf- en dertienjarige hysterische tienermeisjes? Ik moest eens naar echte muziek gaan luisteren: Adele, Coldplay en Bruno Mars.
Zo’n reactie kreeg ik gelukkig niet van mijn baas toen ik vroeg naar de dossiers. Ze benadrukte dat het een hopeloze zaak was: geen bewijs en geen verdachten en dat ik ervoor moest zorgen dat er niets naar buiten zou komen. Als ik er dan buiten werktijd na wilde kijken, mocht ik mijn gang gaan.
Dus ik las alle rapporten, bekeek alle foto’s, al het videomateriaal en beluisterde alles wat de microfoontjes die nacht hadden opgenomen. Harde antwoorden gaf het niet. Niks verklaarbaars, geen duidelijke feiten.
Vorige week was er nog een programma op: Het zesde zintuig. Ze gingen terug naar de plek waar het allemaal zo is misgegaan. De hekken van het terrein gingen open. Een gigantische en lelijke braakliggende vlakte was alles wat restte van het asylum en al haar bijgebouwen. Sinds de dood van de idolen was het een bedevaartsoord geworden voor fans en de gemeente was bang dat ze in zouden breken en dat er nog meer ongelukken zouden gebeuren, dus alles werd gesloopt. Nu liepen er een grijze man met een blinddoek en een perfect gekapte presentatrice met een zooi enveloppen.
Mensen hadden op zoveel mogelijk manieren van de daken geschreeuwd hoezeer die man er wel niet naast zat. Hoe durfde hij wel niet! Geld aan aandacht verdienen over de ruggen van die arme jongens! En alles wat hij zei was klinkklare onzin. Oplichter! Laat hem opsluiten, hij is gestoord!
Hij had gezegd dat er een inktzwarte energie hing op de plek en dat dat hem een zwaar gevoel op zijn borst bezorgde. Dat het er verschrikkelijk druk was. Allemaal witte zielen, zei hij. Doodsbange witte zielen.
Hij stopte op een plek rechts van de ingang. Ik probeerde hem de hele uitzending op de plattegrond te plaatsen, wat dat aan de hand van wat hij vertelde redelijk goed lukte. Het was vreemd, vertelde hij, wat hij daar voelde. Liefde die plotseling omsloeg in angst, alsof de persoon die daar gestorven was heel sterk lief had gehad vlak voor hij stierf.
Op een andere plek vertelde hij hoe hij het gevoel had verbrijzeld te worden. Alsof zijn lichaam koste wat het kost ineen geklapt moest worden.
Het opvallendst was de plek die ik meteen herkende. De grond was er anders: het was het gat dat ze dichtgegooid hadden, de stortkoker waar Louis in gevallen was. Daar kon de man niet blijven. Er werd naar hem geschreeuwd, zei hij. Inktzwart was die plek. Inktzwart met brandende woede. Hij moest weg, hij moest meteen weg. Geknars beschreef hij nog. Geknars van metaal op stenen.
Het zwarte had ze omgebracht, de jongens. Niet de geesten van het asylum, nee, die waren net zo de dupe als zij. Het was slechte, de demonen. Daarom was er nooit een rechtszaak geweest: de politie kon geen bewijs vinden, want dat was er niet. Niet fysiek althans.
Ze lachten. Hij was helemaal krankjorum! Wat droomde hij wel niet! Demonen bestaan niet en iets wat niet bestaat kan niemand vermoorden. Opsluiten die hap! De politie had haar werk gewoon niet goed gedaan of ze was omgekocht.
Ik zucht en klik de camerabeelden voor de laatste keer weg. Het is voorbij, de spullen moeten terug. Beter ben ik er niet van geworden: ik heb antwoorden die ik met niemand mag delen en als ik het zou doen ben ik gestoord.
Ik trek mijn jas aan en pak mijn autosleutels. Dit is de enige manier om het helemaal af te sluiten.
Ik parkeer mijn auto een paar straten verderop zoals ik altijd gedaan heb. Vroeger uit noodzaak: het asylum was een bedevaartsoord voor fans en om dat te stoppen werden auto’s geweerd. Inmiddels is het meer een gewoonte, een manier om mezelf voor te bereiden op het bezoek.
Als ik bij de poort aankom voel ik de duisternis die de paragnost omschreef over mee heen vallen als een deken. Nog een reden waarom ik de hysterie en ongeloof van de fans niet snap: het is iets wat ik altijd al bij deze plek heb gevoeld en het wordt niet veroorzaakt door mijn eigen emoties: het is geen verdriet.
Ik zoek de sleutel aan mijn sleutelbos en open de poort. Ik weet dat ik hem eigenlijk bij de andere spullen zou moeten bewaren, maar dit is praktischer. De sleutel is het enige wat ik bewaar, beloof ik. Ik weet dat het niet mag, maar de kopie die ik in het dossier heb gestopt zal wel voldoen. Ik verwacht eerlijk gezegd niet dat de dozen na vandaag ooit nog geopend zullen worden.
Het gebouw staat voor me in al haar glorie. Het gebouw van de foto’s. Het gebouw dat alleen nog op beelden en in mijn hoofd bestaat. Ik loop over de oprijlaan, net zoals zij, negen jaar geleden. Mijn hand steek ik uit om de deur die uit niets meer dan lucht bestaat te openen.
Ik loop door het gebouw en zie de camerabeelden voor me. Hier stond de muur met de tekeningen. Hier lag de cameraman. Ik sta even stil voor ik verder loop. De muren negeer ik, dat duurt te lang. Voor me ligt een wildernis: een wildernis die er al die jaren gelden ook al was. De tuin waar ze doorheen liepen, alle vijf. De tuin waardoor ze terug kwamen, met z’n vieren.
Ik vervolg mijn weg. De zon zakt, het wordt donker. Ik moet opschieten maar dat komt wel goed. Ik kijk omhoog. Daar was de spiegelkamer. Ik slik en loop verder. In de verte zie ik de gele grond die de plek van de stortkoker aanduidt. De plek van de val. Ik vermijd hem zoals ik hem al vermeden heb sinds de eerste keer dat ik hier kwam. De paragnost was ongelooflijk moedig dat hij daar überhaupt durfde te komen.
Op mijn weg terug stop ik nog één keer. Slechts een meter of tien ben ik van de entree. Bijna buiten. Niet dat hij daar iets aan had, de deur had op slot gezeten.
Nu is dat niet zo. Ik volgde de plattegrond in mijn hoofd, projecteer hem weer voor me. Door de gang van de tweede afdeling loop ik naar de entree. Ik kijk om me heen, zie de deur naar de andere afdeling, de deur naar de behandelruimtes en natuurlijk de laatste deur. De voordeur. De weg naar buiten. Vandaag is hij open, vandaag kan ik naar buiten.
Dus dat doe ik. Ik open hem weer in mijn hoofd en wandel de oprijlaan af. Ik sta veilig buiten. Het is over.

Nou, dit was het.
Ik ben er natuurlijk een beetje laat mee, maar ik wil me even verontschuldigen voor het feit dat ik niet erg goed ben in horror en mijn spanningsbogen zouden een heel stuk beter moeten kunnen. Nou ja, alles is te leren. Zo leerde ik dat madness behoorlijk angstaanjagend is (om heel eerlijk te zijn bezorgde hoofdstuk 16 me nogal de rillingen toen ik het schreef, hopelijk ook bij jullie toen jullie het lazen).
Ik kwam er ook achter dat hoofdstuk 15/16 niet helemaal duidelijk was. Een gevalletje duidelijker in mijn hoofd dan op papier. Dus mocht het nog niet helemaal duidelijk zijn (want ik kwam er achter dat het epi niet echt veel duidelijker is): de demonen kunnen van gedaante veranderen. Er waren er twee: één veranderde in Louis en ging met Harry mee, de ander sleepte Louis naar de kelder. Harry was dus niet bezeten, maar een demon. En nu dood. (sorry!)
Dan zijn er natuurlijk nog mensen die ik moet bedanken.
Allereerst natuurlijk Bodine. Wederom geldt: zonder Bo had dit verhaal simpelweg niet bestaan. Ze stuurde me een Tumblr-post met een One Direction Asylum AU en zei dat ik er iets over moest schrijven, dus dat heb ik maar gedaan. Ik denk dus dat jullie haar hiervoor mogen bedanken (bijvoorbeeld door haar verhalen te lezen, maar volgens mij doen jullie dat allemaal al).
Ook Cynthia verdient een bedankje. Ik denk dat ze mijn trouwste lezer was, en ze herinnerde me er vaak genoeg aan dat ik weer een stukje moest posten. Heel erg bedankt!
Jennifer kan ik eigenlijk ook niet vergeten. Bedankt voor het trouwe volgen!
Dan is Eva er nog. Bedankt dat je er bent en dat je jij bent en gewoon bedankt.
Als laatste wil ik de mensen die ik hier niet genoemd heb nog bedanken: al mijn lezers. Bedankt voor de tijd, moeite en lieve reacties! Hopelijk vonden jullie het leuk.
Nou, bedankt allemaal. En hopelijk tot snel bij een nieuw schrijfproject.

Daniëlle

Reacties: