FanFic.nl

Gossip, Glitter & Glamour

Hoofdstuk 27

Als Janine de koffers leeg heeft gaat ze op zoek naar Urs. Ze vindt hem in de keuken waar hij een picknickmand klaar aan het maken is.
“Jij bedoelde het dus serieus”�zegt Janine.
“Natuurlijk”� zegt Urs. “Ga je bikini maar aantrekken, dan kunnen we zwemmen in het meertje daarboven.”� Janine zet grote ogen op.
“Werkelijk waar?”� Urs knikt. Ze vliegt hem om de hals en kust hem. “Ik ben al weg. Geef me vijf minuten”� gilt ze. Urs kijkt haar lachend na. Een poosje later heeft ook Urs zijn zwembroek aan en zijn ze, gewapend met hun tas met handdoeken en picknickmand het pad opgelopen, dat naar de alm voert. Janine heeft bergschoenen geleend van Margit, omdat zij die zelf niet heeft. Als ze bovenaan komen, kijkt Janine haar ogen uit.
“Urs, wat is het hier prachtig. Jullie hebben zulke mooie bergen.”� Urs komt achter haar staan en slaat zijn arm om haar heen.
“Voor mij is dit heel normaal, maar ik kan me voorstellen, dat dit een groot verschil is met het Groningse platteland. Wat wil jij eerst? Eten of zwemmen?”�
“Zwemmen”� roept Janine enthousiast. Ze heeft het best warm gekregen van deze berg op te klimmen. Snel trekken zij hun kleren uit en korte tijd later spetteren ze in het water.
“Het is best koud”� zegt Janine rillend.
“Stel je niet aan”� roept Urs haar onder water duwend.
“Dat zet ik jou betaald”� roept Janine uit als ze weer boven komt. Urs is echter op zijn hoede en houdt Janine voortdurend in de gaten. Als ze weer naar de kant zwemt, durft hij ook weer te zwemmen. Hij kijkt nog even om, maar ziet haar niet. Het volgende moment springt Janine vanaf een rots vlak naast hem in het meer. Urs schrikt en realiseert zich te laat dat Janine hem onder water duwt. Als hij proestend en hoestend weer boven komt, kijkt Janine hem met een grote grijns aan.
“Dat had jij niet gedacht hé?”� Ze slaat haar armen om hem heen.
“Jij bent werkelijk verschrikkelijk”� moppert Urs. Ze kust hem.
“Ouwe mopperpot”� zegt ze teder.
“Zullen wij een hapje gaan eten?”�
“Oké”� zegt Urs haar optillend. “Sla jouw benen maar om mij heen dan draag ik jou naar de kant. Janine twijfelt even, maar doet dan toch wat hij vraagt. Hij loopt een stukje zo en als zij er niet op bedacht is, sopt hij haar ongenadig in het water. Proestend komt ze boven.
“Jij bent nog veel erger dan mij”� roept ze verontwaardigd uit.
“Kom, nu staan we weer gelijk”� lacht Urs. “Poets weder poets.”� Vervolgt hij zijn hand uitstekend. Eerst kijkt ze boos maar dan gaat er een glimlach over haar gezicht. Ze pakt zijn hand.
“Oké.”�

Seb heeft de hele nacht wakker gelegen en liggen piekeren over Eva’s actie. Aan de ene kant wil hij ook zijn ontslag indienen maar hij weet dat dit aan de andere kant niet verstandig is. Zal hij eens met Pietersen gaan praten? Zijn ontbijt smaakt hem niet. Hij gaat eerder dan normaal naar zijn werk. Hij start zijn computer op en ziet dat hij een mailtje van Pietersen heeft. Hij stuurt Seb naar Londen voor de music-awards. Hij moet vanavond al weg. Hij pakt zijn telefoon en belt Eva.
“Lieverd ik moet voor een paar dagen naar Londen. Je weet wel die music-awards.”�
“En heb jij dat nu pas te horen gekregen”� vraagt Eva verbaast. “Ja, ik lees nu net het berichtje.”�
“Ongehoord?”� moppert Eva. “Evert zou Londen doen. Pietersen heeft mijn hele planning omgegooid. Ik moet nog enkele weken uitwerken. Zo kan en wil ik niet werken”� moppert ze.
“Zal ik zeggen dat ik niet wil”� oppert Seb.
“Nee joh, niet doen. Dadelijk vlieg jij er ook nog uit. Ga nu maar gewoon. Ik hoop alleen dat ze mij het leven niet te zuur maken de laatste weken.”�
“Dat hoop ik ook niet lieverd. Maar als het jou te veel wordt blijf je gewoon thuis. Ze bekijken het maar”� zegt Seb. Seb neemt afscheid en gaat weer aan het werk. Rond de middag moet hij weer weg om op tijd op het vliegveld te zijn. Als hij op het vliegveld arriveert wacht hem een verrassing. In de wachtruimte van de vertrekhal zit Eva.
“Eva, wat doe jij hier?”� vraagt Seb. Ze lacht.
“Ik had nog wat snipperdagen en overuren over en nu heb ik besloten die te gebruiken als uitwerkperiode. Dan kunnen ze niet de sfeer verzieken op het eind en ik heb rust.”�
“Maar, ga jij dan naar Londen?”� vraagt Seb verbaast.
“Ik weet toevallig welk hotel jij hebt. Eigenlijk hoopte ik dat jij jouw kamer met mij zou willen delen.”� Seb grijnst.
“Natuurlijk lieverd. Ben jij trouwens al naar het arbeidsbureau geweest?”� Ze kijkt Seb lachend aan.
“Ja, Seb ik heb een baan op het oog en ik kan morgen al op gesprek.”� Seb kijkt haar niet begrijpend aan.
“Maar Eva, hoe wil jij dat doen als jij morgen in Londen zit?”� Ze schatert het nu uit en grinnikt.
“Lieverd ik heb een sollicitatie bij de glossy. En waar is hun hoofdkantoor?”�
“Londen”� antwoordt Seb verschrikt. “Dat betekent dus dat jij mij heel weinig zal zien. Jij gaat in Londen werken als dit door gaat en ik zit hier in Nederland.”� Ze kijkt hem bezorgt aan.
“Dat was eigenlijk niet de bedoeling”� fluistert ze. “Ze zoeken daar ook nog journalisten en ik had…. Ik had gehoopt dat jij…… Ik zou het fijn vinden als wij dit samen konden doen Seb”� laat ze er op volgen. Hij neemt haar in zijn armen.
“Wil jij dit echt?”� vraagt hij haar nadrukkelijk. Ze knikt
“Oké dan zal ik daar solliciteren naar een baan als journalist. Eva het maakt mij niet uit waar wij zijn. Als ik maar bij jou kan zijn.”� Ze kijkt hem met tranen in haar ogen aan.
“Dat zou geweldig zijn lieve schat”� zegt ze.

David wordt uit zijn overpeinzingen gehaald door geklop op zijn kamerdeur. Voorzichtig schuift hij onder Wendela uit, die tegen hem aan ligt te slapen. Hij opent de deur en kijkt verbaast naar de dame met een lege rolstoel.
“Ja”� zegt David.
“Mr. Miller?”�vraagt de vrouw. David knikt.
“Ik kom deze afleveren in opdracht van Henry Jones van D&G.”�
“Wat attent”� roept David uit. Hij bedankt de dame en schuift de stoel naar binnen. “Komt dat even goed uit. Kan ik Wendela goed vervoeren”� denkt David. Even Henry bedanken.
“Henry, bedankt”� begint David het gesprek. Henry schiet in de lach.
“Ik heb het geregeld maar het voorstel kwam van Carlos.”�
“Nou dan zijn jullie allebei bedankt. Hier ben ik echt heel erg blij mee”� zegt David. Als hij het gesprek beëindigd heeft maakt hij Wendela voorzichtig wakker. Wendela kijkt hem verbaast aan.
“Hoe laat is het?”� vraagt ze geeuwend.
“Bijna zes uur, lieverd. Ik dacht dat je misschien wel een hapje wilde gaan eten”� zegt David.
“Even een kattenwasje”� zegt ze haar krukken pakkend.
“David? Wat doet die rolstoel hier in de gang?”� vraagt ze even later.
“Oh, die hebben Carlos en Henry laten bezorgen.”�
“Gaaf”� klinkt het vanuit de gang. David loopt lachend die kant uit en ziet dat Wendela al in de stoel zit. “Dat is de oplossing”� glundert ze. “Nu mag jij mij telkens duwen.”� Daar had David nog even niet aan gedacht.
“Oké, dame. En hoe denk jij dat te betalen”� zegt hij zijn handen op de leuning van haar rolstoel leggend. Ze pakt zijn gezicht in haar handen en kust hem teder.
“Je bedoelt zoiets?”� fluistert ze. “Nou voor te beginnen is dit wel oké. Kom ik help jou even met dat kattenwasje en dan gaan wij beneden iets eten.”�
“Ja zuster”� grijnst Wendela. Even later duwt hij Wendela richting lift. In het restaurant wordt gelijk een stoel verwijdert aan een tafel zodat zij gewoon in haar rolstoel kan blijven zitten.
“David kunnen wij morgen misschien eens op verkenning uitgaan in New York? Naar het Central park of het vrijheidsbeeld?”�
“Dat kan zeker. Wij zijn nu wat mobieler al moet ik wel nog uitvinden of die rolstoel ingeklapt kan worden als we bijvoorbeeld een taxi terug willen nemen.”�
“Daar komen we toch wel uit David. Of niet?”� Vraagt ze nu toch wel enigszins bezorgd.
“Natuurlijk wel. Maak je geen zorgen. We maken er een paar geweldige dagen van”� antwoordt David haar verliefd aankijkend.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.