FanFic.nl

Gossip, Glitter & Glamour

Hoofdstuk 28

“Joan, heb jij al een rooster voor de sollicitatie?”� vraagt Carlos als hij ’s morgens binnen komt. Joan is druk bezig met de gevraagde lijst en kijkt verstoort op.
”�Ja, Carlos. Wat is er?”�
“Jeetje wat ben jij humeurig”� moppert Carlos. “Is er iets?”�vraagt hij. Ze kijkt weer boos op en zegt:
“Nee Carlos er is niets, dus laat me nu alsjeblieft met rust.”� Carlos besluit haar alleen te laten en loopt zijn kantoor binnen. Hij hangt zijn jas op en kijkt verbaast naar de vaas met rode rozen. Hij gaat op zoek naar een kaartje. Hij opent het kaartje en leest:
“Voor de allerliefste man van de wereld”� ondertekent met een A. Hij denkt even na. Nu snapt hij waarom Joan humeurig is. Zij heeft natuurlijk de bloemen in de vaas gezet en waarschijnlijk ook het kaartje gelezen. Hij pakt de vaas met bloemen op en loopt ermee naar Joan.
“Joan, wil jij deze voor mij in de container gooien?”� vraagt hij zakelijk. Gelijk daarna verdwijnt hij weer naar zijn kantoor. Joan kijkt hem met open mond na. Dat had ze niet gedacht. Ze kijkt naar de prachtige bloemen en haalt het kaartje eruit en versnippert het. Dan pakt ze de vaas en brengt die naar de receptie onder.
“Zonde om weg te gooien”� denkt ze.

Carlos piekert zich ondertussen suf welke A hem bloemen stuurt. Even denkt hij aan Antoinette, maar die zou hem dat recht voor zijn raap zeggen waar het op stond. Er zijn enkele modellen die met een A beginnen. Anja, Anouk, Annechien, Angela, Angelique en Anna niet te vergeten. Hij hoopt maar dat er niet nog meer bloemen komen want dat valt bij Joan zeker niet in goede aarde. Hij drukt de intercom in.
“Joan? Kun jij even komen?”� Na een kort ja is de verbinding verbroken. Ze klopt en komt vervolgens binnen.
“Kun jij mij vertellen wie die bloemen heeft bezorgd?”�vraagt hij.
“Die werden door een bezorger van Cascade bezorgd. Hoezo wil jij dat weten?”�
“Ik wil weten van wie die bloemen zijn”� antwoordt Carlos. “Als er weer bloemen met een dergelijke kaartje worden bezorgd gooi jij ze maar gelijk weg”� commandeert Carlos.”�Oja en vraag even bij Cascade na of men zich daar de besteller kan herinneren.”� Joan knikt en draait zich om, om weer terug naar haar bureau te gaan. Als ze de klink in haar handen heeft, vraagt hij:
“Ben jij niets vergeten?”� Ze zegt niets en blijft met de rug naar hem toe staan. Carlos staat op en loopt naar haar toe, draait haar om en drukt een kus op haar mond. Joan kust hem echter niet terug.
“Sorry maar jij bent mijn baas en we zijn aan het werk”� mompelt ze en loopt de deur uit. Carlos zucht diep.
“Daar had je tot gisteren geen problemen mee.”� Joan kijkt hem strak aan en doet er verder het zwijgen toe en verlaat het kantoor. Carlos snapt wel dat hij dit gedrag te danken heeft aan de zendster van de bloemen. Hij gaat eerst op onderzoek uit. Hoe eerder weet wie hier achter zit, des te eerder is deze kwestie opgelost.

Janine en Urs genieten van de lekkere lunch uit hun picknickmand. Opeens horen ze iemand
“Hoi”� zeggen. Urs kijkt op.
“Hoi Gunther.”�
“Hé Urs, wat een toeval dat ik jou hier tref. Ik dacht dat jij tegenwoordig in Nederland woonde.”�
“Doe ik ook”� zegt Urs. “Alleen zijn wij er nu even een paar daagjes met vakantie hier.”� Gunther kijkt ondertussen ongegeneerd naar Janine. Janine voelt zich in haar bikini nu wel heel erg bloot.
“Wil je mij niet eens voorstellen aan jouw knappe vriendin?”� vraagt hij. Urs stelt beide aan elkaar voor, zich onder tussen ergerend dat Gunther zich zo blijft vergapen aan Janine.
“Wat leuk om met jou kennis te maken”� zegt Gunther poeslief terwijl hij ongevraagd gaat zitten.
“Ik zou jou graag iets te drinken willen aanbieden maar helaas is de koffie op zegt Urs met in gehouden woede.
“Dat maakt niets uit Urs, ik ben al blij om in gezelschap van deze mooie meid te zijn.”� Janine bestudeert de man tegenover haar. Hij is iets groter en breder gebouwd dan Urs. Donker haar en grijze ogen. Janine vraagt zich af of hij een goede vriend van Urs is. Gunther begint een geanimeerd gesprek met Janine. Urs ontploft bijna als hij dit ziet. Hij wil weten wat ze doet en waar ze precies vanaf komt enzovoort. Urs kijkt van de een naar de ander en hoopt dat Janine het gesprek snel beëindigd. Maar Janine lijkt wel onder de indruk van Gunther. Ze is hem lachend aan het vertellen over hun leven in Nederland. Als Gunther er dan na een klein uurtje eindelijk een eind aan maakt neemt hij afscheid met een uitnodiging.
“Mag ik Urs en jou uitnodigen voor een drankje in mijn ouders café morgenavond?”� Janine glimlacht.
“Graag Gunther tot morgen dan.”� Als Gunther weg is sist Urs:
“Was het gezellig?”� Janine kijkt hem verbaast aan.
“Wat heb jij toch? Hij is toch jouw vriend?”�
“Vriend?”� snauwt Urs. “Mooie vriend om mijn meisje in te palmen.”� Janine wordt nu ook boos. “Hij heeft mij niet ingepalmd. Maar als jij je zo blijft gedragen laat ik me misschien wel inpalmen.”� Urs begint driftig de picknickmand in te pakken en zegt niets meer. Janine besluit maar zich aan te kleden en meneer heethoofd te laten afkoelen. Ruzie maken lost niets op.

De vlucht naar Londen verloopt naar wens. Daar aangekomen nemen Seb en Eva een taxi naar hun hotel. Eva kijkt Seb aan.
“Fijn dat ik met jou mee mag.”� Seb pakt haar hand.
“Natuurlijk meisje. En morgen ga ik met jou naar die sollicitatie. Eens kijken of ze nog een journalist kunnen gebruiken.”� Eva glimlacht. Ze heeft zich niet in Seb vergist. Hij reageert precies zo als ze had gehoopt. Ze houd van hem en kan hem echt niet missen. Sterker nog ze zou zo die baan niet nemen, als hij niet met haar mee ging naar Londen. In het hotel pakken ze hun koffers uit en besluiten nog even de stad in te gaan om een hapje te gaan eten.
“Wat ben jij aan het piekeren?”� vraagt Seb als ze aan het eten zijn.
“Ik weet niet hoe het verder gaat Seb, maar als ik alleen naar Londen moet voor die baan ga ik niet.”�Seb schudt zijn hoofd.
“Ik heb jou toch al vertelt dat ik morgen vraag of ze nog een vacature hebben voor een journalist. Eva, ik kan niet zonder jou en ik wil niet zonder jou. Ik hou van jou, dat weet je toch wel?”� Ze heeft tranen in haar ogen.
“Dank je Seb. Ik voel me alleen zo schuldig dat jij van baan moet veranderen voor mij.”� Hij pakt haar hand.
“Hoeft niet Eva. Ik wil dit zelf. En het is niet slecht eens van baan te veranderen.”� De ober brengt de wijn en schenkt hun glazen vol. Seb neemt zijn glas en brengt een toast uit.
“Op ons, Eva.”� Eva volgt zijn voorbeeld.
“Op ons lieverd.”�

David is met Wendela naar Central Park gelopen. Wendela is verbaast.
“Ik had nooit gedacht dat dit park zo groot zou zijn.”�
“New York is een grote stad, daar hoort volgens mij dus een groot park bij”�zegt David. Er zijn veel joggers in het park en het is er gezellig druk. Het valt David tegen om die rolstoel te duwen maar hij zegt Wendela hier niets van.
“Zullen wij even een hotdog nemen, bij die kraam daar?”� vraagt David.
“Heb jij honger dan?”�vraagt Wendela verbaast. David knikt.
“Oké, doe maar dan. Maar ik wil er wel koffie bij.”� Hij parkeert Wendela naast een bank en gaat de hotdogs en de koffie halen. Als hij terug komt is hij verbaast dat Wendela op de bank zit en niet meer in haar rolstoel. “Hoe heb jij dat gedaan?”� Ze kijkt hem stralend aan.
“Gewoon gestrompeld.”� Hij geeft haar de hotdog aan en zet de koffie op de bank.
“Zo nu kan ik jou tenminste weer in mijn armen nemen”� zegt David, zijn arm om haar heen slaand. Ze nestelt zich tegen hem aan.
“Heerlijk om met jou hier nog een paar dagen te kunnen genieten.”� David kijkt haar onderzoekend aan.
“Betekent dit, dat jij mij wel ziet zitten?”� vraagt hij plagend. Ze geeft hem een stomp.
“Dat weet jij best David Miller.”� Hij kust haar op haar wang en fluistert in haar oor:
“Ik weet het, maar ik hoor het graag. ”� Wendela denkt even na.
“David hoe moet dit nu als wij terug zijn in Nederland? Ik zal voorlopig niet kunnen werken en jij hebt jouw agenda overvol staan. Die Armani shows komen er nu toch aan.”�
“Daar zat ik ook al aan te denken, die shows zijn in Parijs. Zal ik eens informeren of ik jou mee mag nemen?”� Wendela kan niet meer stil blijven zitten op de bank.
“Meen jij dat echt? Wil jij mij mee hebben dan?”� roept ze opgewonden uit.
“Ik zal wel even met Jean Belafonte bellen.”� Hij neemt een slok van zijn koffie en zoekt het nummer van Jean op zijn telefoon. Even later weet hij dat Wendela mee mag en dat ze zelfs de repetities mag bijwonen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.