FanFic.nl

Gossip, Glitter & Glamour

Hoofdstuk 31

David kijkt naast zich. Wendela’s hoofd ligt tegen zijn schouder aan. Ze slaapt. Hij denkt terug aan de heerlijke tijd in New York. Ondanks Wendela’s ongeluk hebben ze evengoed een geweldige tijd gehad. Hij heeft zich voorgenomen bij haar te gaan wonen totdat ze van de gips af is. Volgende week krijgt ze loopgips, dan is ze weer iets mobieler. Hij heeft haar nog niets van zijn plannen verteld. Hij drukt een kus op haar voorhoofd en kijkt ondertussen TV om de tijd te doden. Het is wel tien uren vliegen naar Amsterdam. Als ze eindelijk op Schiphol landen slaapt zijn doornroosje nog steeds. Hij maakt haar voorzichtig wakker.
“Zijn we er al?”�vraagt ze slaperig.
“Ja bijna. Wat kun jij slapen”� moppert David.
“Sorry lief, maar ik was echt moe. Trouwens jij hebt mij de afgelopen nacht wakker gehouden.”�
“Dat wilde je zelf”� moppert David verontwaardigd. “Jij wilde vrijen en ik arme jongen kon dat niet weerstaan.”� Wendela kijkt hem lachend aan en ziet dat hij grijnst.
“Wat ben jij zielig zeg. Mag je mij straks ook van de vliegtuigtrap dragen”� belooft ze.
“Ik ga gelijk op zoek naar een rolstoel voor jou dame.”� De stewardess komt kijken of iedereen in de riemen zit voor de landing. Ze wendt zich tot David.
“Wij helpen u dadelijk wel met uw vriendin.”�
“Dank je wel, Patricia”� zegt David stiekem op haar naamplaatje kijkend. Ze loopt knipogend weg. Als het vliegtuig dan geland komt Patricia weer en vraagt of ze even willen blijven zitten.
“Ik kijk even of ik een rolstoel geregeld krijg voor u.”� David is in zijn nopjes.
“Ik vlieg vaker met deze maatschappij. Zij hebben een uitstekende service.”� Een tijdje later komt Patricia weer en vraagt Wendela of zij als ze ondersteunt wordt tot aan de rolstoel kan komen die aan het einde van de rij staat. Wendela grijnst.
“Dat lukt vast wel.”� David tilt haar op.
“Laat mij maar even, dit is gemakkelijker.”� Hij zet haar in de rolstoel en Patricia helpt hen de roltrap af te komen die nu helemaal vlak staat. Onder aan de trap bedanken ze de aardige stewardess en gaan naar de uitgang. Bij de uitgang wacht Joan met nog een rolstoel.
“Hoi Joan”� roept David uit. “Nu hebben wij twee rolstoelen. Wendela stap even over schat dan kan ik deze terug geven.”� Wendela doet wat van haar gevraagd wordt.
“Wat attent van jou om met een rolstoel te komen”� zegt Wendela.
“Niet mijn idee. Orders van Carlos”� lacht ze.
“En hoe is het nu met jullie? Is de lucht al geklaard?”� vraagt David.
“Carlos heeft mij ervan overtuigd dat hij niet in is voor een relatie met iemand die telkens bloemen en cadeaus stuurt. Wij zijn nu intern uit aan het zoeken wie hier achter zit.”�
“Fijn dat er nu duidelijk is”�zegt David hartelijk. Joan neemt afscheid. Ze heeft zo nog een vergadering. Als ze weg is grijnst Wendela naar David.
“Volgens mij mag jij mij weer duwen.”�

Carlos heeft een gesprek gehad met Angela en denkt dat zij de speelbal is van de boosdoener. Hij heeft ondertussen alle medewerkers met een A gesproken en is niet verder gekomen. De cadeautjes en brieven blijven binnenstromen. Telkens bezorgt door een ander koerierbedrijf. Hij wil deze zaak opgelost hebben en besluit daarom Angela uit te lenen aan Dior. Als dan het sturen van cadeaus en bloemen ophoud weet hij zeker dat ze van haar komen. Zo niet moet hij nog verder op onderzoek uitgaan. Hij loopt zijn kantoor in en ziet nog net iemand achter de deur springen. Hij gaat binnen en sluit de deur.
“Wie ben jij? Wat doe jij hier?”� vraagt Carlos met ingehouden woede. De dame is duidelijk geschrokken.
“Ja, ik hoor”� gaat Carlos verder.
“Ik heb mij verlopen”�zegt ze tenslotte.
“En waar moest jij dan zijn?”�
“Ik moest een pakje bij Mr. Marin afgeven.”� Hij trekt zijn wenkbrauw op.
“Welk pakje?”� Ze haalt het pakje uit haar tas en geeft het hem.
“Dat had jij bij mijn PA kunnen afgeven”� zegt Carlos. Dan herinnert hij zich dat Joan naar het vliegveld is voor David en Wendela. “Ben jij van de koerierdienst?”� Ze knikt.
“Mag ik uw legitimatie zien?”� vraagt hij dan. Ze voldoet met duidelijke tegenzin aan zijn verzoek. Hij bestudeert de gegevens. Anja Wolters, Heuvelstraat 18. Hij denkt na. Hij woont ook op de Heuvelstraat op nummer 23. Nummer 18 is dus aan de overkant.
“Ik ga even checken of jij inderdaad bij dat koeriersbedrijf werkt. Ik heb namelijk het vermoeden dat jij mij al een tijdje aan het stalken bent.”� Anja barst spontaan in huilen uit.
“Ik stalk je niet. Echt niet. Ik zou jou nooit kwaad doen”� snikt ze.
“Heb jij die pakjes en bloemen gestuurd”� vraagt hij nors. Ze kijkt naar de grond en durft hem niet aan te kijken.
“Ik wacht op antwoord.”� Ze knikt. “Waar denk jij wel waar jij mee bezig bent”� buldert Carlos. Ze kijkt hem nu geschrokken aan.
“Ik…, ik kan er niet aan doen”� stamelt ze. “Toen jij vorige maand tegenover mij kwam wonen, dacht ik eerst dat jij getrouwd was. Er was een oudere dame met een knotje en een bril bij jou. Maar daarna heb ik haar niet meer gezien en dacht toen dat jij vrijgezel was. Ik probeerde jou aandacht te trekken maar jij zag mij niet staan leek het. Carlos draait zich om. Dat heeft hij alweer. Dat mens is niet goed wijs.
“Ik zou eigenlijk de politie moeten bellen”� zegt hij dan.
“Nee alsjeblieft niet. Ik kan het toch niet helpen dat ik van jou houd.”� Carlos kijkt haar aan en slaakt een diepe zucht.
“Jij houd niet van mij want jij kent mij nog niet eens.”� Ze vliegt hem om de hals.
“Echt waar”� zegt ze. “Laat mij los”� roept Carlos haar van zich afduwend. “Ik weet het goed met jou gemaakt. Jij vertrekt nu en ik wil jou nooit meer in mijn buurt zien, anders schakel ik de politie in. Is dat begrepen?”�Anja weet dat ze hier niet verder komt.
“Begrepen.”� Ze loopt naar buiten en Carlos sluit opgelucht de deur achter haar.
“Wat een toestanden.”�

Als Janine en Urs thuis komen, kijkt Urs’ moeder hen verschrikt aan.
“Wat is er gebeurd”� vraagt ze naar de bleke Janine kijkend. Urs vertelt in het kort wat er gebeurd is.
“Is die Gunther nou helemaal gek geworden?”� roept ze uit. “Kindje alles goed met jou?”� Ze slaat troostend een arm om Janine heen, die dapper haar tranen wegslikt en knikt.
“Willen jullie misschien nog iets drinken?”� vraagt ze dan.
“Dank u wel maar we gaan naar bed”�zegt Urs. Janine kijkt hem dankbaar aan. Dat is het enige wat ze nu wil, veilig tegen Urs aan liggen. Ze neemt nog snel en douche en stapt in bed. Even later komt Urs in bed en spreidt zijn armen. Zuchtend gaat ze op een zij tegen hem aanliggen.
“Alles goed, lieverd?”� vraagt hij.
“Nu wel weer. Ik hoop dat ik vannacht een oog dicht doe”� antwoordt ze zacht.
“Jij blijft maar lekker in mijn armen liggen dan kan jou niets gebeuren.”� Ze kust hem.
“Dank je wel Urs, jij bent een schat. Welterusten.”� Even later is Janine al vertrokken. Urs ligt nog te piekeren over Gunther. Hij moet er voor zorgen dat hij niet meer in Janine’s buurt komt. Niemand mag haar kwaad doen. Hij kust haar voorhoofd en denkt: “Wat houd ik veel van haar.”� Ze kennen elkaar al bijna een jaar, Zij is het eerste meisje dat hij vanuit Nederland mee naar huis heeft genomen. Dat betekent dat zij heel speciaal voor hem is. Eigenlijk zouden zij hun liefde moeten bezegelen.
“Zal ik haar ten huwelijk vragen?”� Morgen neem ik haar mee naar Luzern, zogezegd om te winkelen. Eens kijken of ik haar een juwelier binnen kan loodsen.
“Goed idee Ursje”� zegt hij hardop. Verschrikt kijkt hij naar Janine, maar die heeft het niet gehoord omdat ze heerlijk ligt te slapen. Tevreden valt hij in slaap.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.