FanFic.nl

Gossip, Glitter & Glamour

Hoofdstuk 32

Seb heeft een makelaar in de arm genomen en geregeld dat zij vandaag twee woonruimtes kunnen bezichtigen. De appartementen in Londen zijn wel erg duur.
“Heeft u niets in één van de buitenwijken. Wel in een nette wijk natuurlijk. Ik neem aan dat het openbaar vervoer goed is?”� Seb vuurt al deze vragen af op de makelaar. De makelaar denkt even diep na en krijgt een idee.
“Ik heb een huis in een deftige wijk in Londen. De eigenaren zijn geëmigreerd naar Canada en hebben ons de opdracht gegeven het te verkopen of gemeubileerd te verhuren. De enigste eis die ze aan de nieuwe huurders stellen, dat ze het interieur goed onderhouden.”� Seb is gelijk geïnteresseerd. Eva schrikt en ziet al allemaal antieke meubelen in het huis staan.
“Dat is misschien wel iets, Eva.”�
“Ik weet het niet Seb. Hoe is de inrichting? Ze kijkt vragend naar de makelaar.
“Eigentijds”� antwoordt die.
“Maar als u interesse heeft, haal ik op kantoor even de sleutel en dan kunnen we gelijk door”� stelt de makelaar voor. “De huurprijs is zeer schappelijk.”�
“Hoe schappelijk?”� vraagt Seb. De makelaar noemt de huurprijs. Seb fluit tussen zijn tanden.
“Daar wil ik wel eens een kijkje gaan nemen voor die prijs”� zegt hij.
“Zullen wij dan maar?”� stelt de makelaar voor. Beiden knikken. Als ze dan even later in het huis rondkijken is Eva dol enthousiast. Seb kijkt haar lachend aan en plaagt haar.
“Jij vind het wel wat?”�
“Dit is werkelijk geweldig. Alleen moeten wij onze spullen opslaan in Nederland.”�
“Dat moet te regelen zijn volgens mij”� zegt Seb. De zelfde dag nog worden de afspraken op papier gezet en het huurcontract ondertekent. Seb en Eva vliegen de volgende dag terug naar Nederland om hun appartementen op te zeggen en hun meubels op te slaan. Seb levert zijn laatste artikel in bij Gossip, Glitter & Glamour en regelt zijn ontslag bij Pietersen. Als hij voor de laatste keer de deur achter zich sluit is hij goed gehumeurd.
“Vanaf nu begint een nieuw leven. Een leven met Eva, de vrouw van zijn hart.”�

David heeft een taxi genomen naar Wendela’s huis. De koffers en de rolstoel liggen in de achterbak van de taxi. David betaalt de chauffeur die hen geholpen heeft met de koffers en de rolstoel. Maar goed dat Wendela een appartement op de begane grond heeft. Hij opent haar deur en duwt haar naar binnen. Nu ze met haar rolstoel over de drempel is kan ze zelf verder. David pakt vervolgens hun koffers en neemt die mee naar haar badkamer waar een wasmachine en droger staan. Hij sorteert de was en stopt er gelijk een machine aan. Aansluitend gaat hij naar haar keuken en zet koffie.
“Wendela”�
“Ja, David. Wat is er?”�
“Ik ben even hier om de hoek een paar boodschappen doen, Ik ben zo terug.”�
“Is goed tot dadelijk.”� Wendela kijkt ondertussen haar post na. Veel rekeningen natuurlijk maar ook een brief van haar vriendin Eva. Snel maakt ze de brief open en begint nieuwsgierig te lezen.
“Hemeltje”� denkt ze als ze de brief weer dicht vouwt. “Gaat die in Londen wonen en werken met ene Seb.”� Ze is weg bij Gossip. Glitter and Glamour. Niet te geloven. “Misschien moet ik eens met David op bezoek gaan”� denkt ze. Als David even later binnen komt met verse broodjes en andere boodschappen, vertelt ze hem van de brief.
“Natuurlijk Wendela maar eerst die loopgips eraf voordat wij gaan.”� Ze knikt.
“Ik heb nog geen knuffel gehad”� beklaagd ze zich. David moet lachen.
“Lieverd ik doe niets anders dan jou de hele dag knuffelen, kussen, dragen, duwen….”�

Joan komt binnen op kantoor en loopt gelijk door naar Carlos.
“Hoi lieverd. Ben jij weer terug?”� groet hij haar. Ze loopt naar hem toe, gaat op zijn schoot zitten en kust hem.
“Laat dat maar niemand zien”� zegt hij lachend. Ze lacht, staat op, sluit deur, draait de sleutel om, komt weer terug en gaat weer op zijn schoot zitten.
“Zo beter?”� Hij kan zijn lach bijna niet houden.
“Veel beter”� zegt hij. Dan ziet zij het pakje op zijn bureau liggen.
“Alweer een pakje?”�zegt ze overbodig.
“Ja”�zegt Carlos. “En bezorgt door de stalker zelf.”� Ongelovig kijkt ze hem aan.
“Hoe ben jij dat te weten gekomen?”�
“Ik heb haar betrapt hier op dit kantoor. Ze zei dat ze van het koeriersbedrijf was. Ik heb naar haar legitimatie gevraagd en toen bleek dat zij tegenover mij woont. Ik heb haar een voorstel gedaan. Dat zij moet stoppen omdat ik anders de politie inschakel en aangifte zal doen.”� Joan kijkt bedenkelijk.
“En jij denkt dat het nu afgelopen is?”� vraagt ze.
“Ik denk het wel. Ik heb haar gegevens en anders ga ik naar de politie en doe alsnog aangifte. Trouwens jij moet echt vaker bij mij komen, die dacht toch echt dat ik vrijgezel was”� Ze moet lachen als ze zijn gezicht ziet.
“Ik moet dus wat vaker de nacht bij jou doorbrengen?”� vraagt ze ondeugend.
“Graag”� zegt hij ondertussen een knoopje van haar blouse losmakend.
“Carlos, toch niet hier”� roept ze uit. Carlos snoert haar mond met een kus. Hartstochtelijk zoent ze hem terug. Dan rinkelt de telefoon op Carlos’ bureau.
“Wat een timing”� moppert Carlos de telefoon aannemend. Joan brengt haar kleding weer in orde en blaast hem nog een kushandje toe en verlaat zijn kantoor. Carlos verwenst ondertussen de beller die hen stoorde. Joan gaat direct aan de slag want als ze Carlos geloven moet krijgt ze echt niets gedaan. Ze moet weer lachen als ze aan zijn gezicht denkt toen die telefoon hen stoorde. Even later komt hij naar buiten.
“Ga jij vanavond met mij eten?”� Ze knikt glimlachend.
“En blijf jij dan ook bij mij slapen?”� vraagt hij plagend.
“Natuurlijk, schat. Als ik aan slapen toe kom.”� Hij kust haar en vertrekt naar zijn volgende afspraak.

Urs is al vroeg wakker en sluipt het bed uit om ontbijt te maken. Als Janine wakker wordt kijkt ze verbaast naast zich.
“Waar is Urs?”� Ze neemt snel een douche en kleed zich aan. Ze vindt hem in de keuken waar het verrukkelijk ruikt.
“Goedemorgen lieveling”� groet hij haar.
“Goedemorgen schat. Ik miste jou al in bed”� zegt ze verliefd.
“Als ik dat had geweten was ik er niet uit gegaan”� grijnst Urs. Ze neemt plaats en laat Urs thee voor haar inschenken. Urs schuift een heerlijk omelet op haar bord. Even later zitten ze samen te eten. De rest van de familie is al op en aan het werk.
“Janine, heb jij zin om met mij naar Luzern te gaan? Wat rondkijken, een terrasje pikken, hapje eten, winkelen als je dat leuk vind.”�
“Dat klinkt goed Urs.”� Urs jubelt bij zich zelf en begint gretig aan zijn ontbijt. Na het ontbijt neemt Urs zijn moeders auto en rijdt met Janine naar Luzern. Janine geniet zo te zien van de oude gebouwen, de kappl-brücke en niet te vergeten de winkels. Urs wil nog steeds bij een juwelier naar binnen, maar is zich al een tijdje aan het bedenken hoe hij dat moet inkleden, zonder dat zij argwaan krijgt. Hij blijft op een gegeven moment staan voor een juwelierszaak en tuurt in de etalage. Janine blijft staan en kijkt ook in de etalage naar de plek waar Urs aan het kijken is.
“Zoek jij een ring?”� vraagt ze verwondert. Urs knikt.
“Ik wilde altijd al een zegelring met mijn initialen erin. En deze hier zijn in de aanbieding.
“Nou, kom dan maar mee naar binnen”� zegt Janine resoluut hem de winkel induwend. Ze lacht.
“Ik vind het wel leuk om sieraden te passen”� verklapt ze. Urs’ ogen twinkelen ontdeugend. Eenmaal binnen laat Urs zich een uitgebreide ringencollectie tonen. Janine is bij de oorbellen aan het neuzen.
“Welke ringmaat heeft u? vraagt de juwelier aan Urs.
“Geen idee”� lacht Urs. Janine doet haar zilveren ring af en geeft die aan Urs.
“Dit is een maatje 17 maar die zal jou wel niet passen.”�
“Nooit”� roept Urs uit. “Die past nog niet eens aan mijn pink.”� De juweliers meet Urs’ ringmaat op en dat blijkt 21 te zijn. Hij koopt een mooie ring en laat hem graveren met een U en een B door elkaar gevlochten. Hij spreekt met de juweliers af dat ze hem om 15.00 uur komen halen. Tegen die tijd is Janine doodop van het geslenter en is heel blij dat Urs voorstelt alleen de ring op te halen.
“Mag ik dan hier lekker op dit terras blijven zitten?”� vraagt ze hoopvol.
“Zeker meisje.”� Urs bestelt een wijntje, geeft haar een kus en vertrekt.
De zegelring is prachtig geworden.
“Ik wil graag nog een ring”� zegt Urs tegen de juwelier, die een beetje verbaast kijkt. “Ik wil graag een damesring in de maar 17.”� Er verschijnt een glimlach op de juweliers gezicht.
“Voor de mooie dame, die u straks bij u had?”�gokt hij. Urs knikt. De juwelier laat hem een heleboel ringen zien. Uiteindelijk kiest Urs voor een witgouden ring met drie briljantjes. Tevreden kijkt hij toe hoe de juweliers hem in een doosje doet. Daarna haast hij zich naar Janine.
“En Urs, is hij mooi geworden?”� vraagt ze. Urs houdt zijn hand omhoog, zodat zij het goed kan zien.
“Hij is werkelijk prachtig Urs.”�
“Zullen we terug naar huis gaan?”� vraagt Urs. “En dan neem ik jou morgen weer mee naar de alm, want ik wil jou daar iets heel bijzonders laten zien”� zegt hij geheimzinnig.
“Wat is het Urs?”� vraagt ze nieuwsgierig. Hij schudt zijn hoofd.
“Morgen en niet eerder.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.