FanFic.nl

Gossip, Glitter & Glamour

Hoofdstuk 33

Seb en Eva zijn terug in Nederland en zijn druk met hun appartementen leeg te halen. “Hemel, Seb. Ik wist echt niet dat ik zoveel troep had.”� Seb schiet in de lach.
“Dacht jij nu echt dat jij de enige was? Je moest eens weten wat ik allemaal al ben tegen gekomen. Dingen waarvan ik nog niet meer wist dat ik ze had.”� Eva kijkt rond en inventariseert.
“De meubels zijn opgeslagen in een garagebox. De kleding, handdoeken, badkamer en keukenspullen gaan gedeeltelijk mee. Het zal wel wennen zijn om met jou samen te wonen”� zegt ze plagend. Hij neemt haar in zijn armen.
“Je wilt toch wel met mij samen in één huis wonen?”�
“Natuurlijk wel Seb. Maar ik bedoel. Ik heb altijd alleen gewoond, daarom is het wennen. Jij weet toch dat ik het heerlijk vind om bij jou te zijn?”� Ze knuffelt hem.
“Sterker nog ik kan niet meer zonder jouw.”� Hij kust haar.
“Dat is heerlijk om te horen. Maar kom laten we verder gaan, anders krijgen wij dit nooit af.”� Twee dagen later is alles geregeld en zitten Seb en Eva alweer in het vliegtuig richting Londen. Daar aangekomen pakken ze hun spullen uit die ze mee hebben genomen vanuit Nederland. Seb heeft champagne geregeld om te vieren dat zij een nieuw leven beginnen. In de tuin is een prachtige patio. Hij gaat opzoek naar de champagne glazen en de koeler en zet alles buiten neer.
“Eva, waar zit je?”�
“Boven”� klinkt het vanaf de eerste verdieping.
“Ben jij bijna klaar?”� vraagt hij.
“Ja met vijf minuten ben ik beneden.”�
“Oké”� roept hij terug en loopt weer terug de tuin in. Dan ziet hij een rozenstruik die in bloei staat. Hij loop terug naar binnen en zoekt een schaar en iets om de roos in te zetten. Als hij dan met het vaasje richting patio is hoort hij Eva roepen.
“Seb, waar ben jij nou?”�
“Buiten, lieverd. In de patio.”� Al snel heeft ze hem gevonden.
“Seb, dit is zo’n groot huis. We raken elkaar nog kwijt.”� Seb schatert het uit.
“Eva, jij weet toch dat ik niet rust tot ik jou heb.”� Ze glimlacht naar hem. Gelukkig is dat maar al te waar. Seb heeft ondertussen de glazen volgeschonken en geeft haar er één van.
“Op onze nieuwe banen en op onze liefde”� toost Seb. Eva stemt gelukzalig in.
“Proost Seb, daar drinken we op.”�

Wendela is een stuk mobieler nu ze loopgips heeft en krukken. Het loopgips moet er nog drie weken om blijven zitten. Ze is er blij mee, nu kan ze tenminste met David mee naar Parijs, waar hij morgen voor de Armani shows heen moet. Ze verheugt zich enorm op dit uitstapje naar de stad der verliefden. Hij moet wel werken maar dat gelukkig niet de hele dag. David is nog even naar huis om een koffer te halen en heeft beloofd haar dadelijk op te pikken. Ze zit bedenkelijk op bed.
“Wat zal ik allemaal meenemen? Met dat gipspootje kan eigenlijk alleen maar een joggingbroek of een wijde pantalon.”�
“Lieverd ben je al klaar?”� klinkt het vanuit de gang.
“David, help me eens. Ik weet echt niet meer wat ik allemaal mee moet nemen.”�
“Lieve schat wij zijn maar vijf dagen weg hoor. Het lijkt wel of jij een jaar weg wilt”� roept David verbaast. Systematisch begint hij haar kleding te ordenen en stopt vervolgens een gedeelte ervan in haar koffer en sluit die.
“Zo Wendela, kom je?”� vraagt hij. Wendela pakt haar krukken en probeert zo snel mogelijk achter hem aan te gaan.
“Puh”� zucht ze als ze naast hem zit. “Dat is vermoeiender dan gedacht.”� David kijkt haar bezorgd aan.
“Ik kan in Parijs anders wel een rolstoel regelen”� stelt hij voor.
“Eigenlijk niet David dan ben ik echt gehandicapt.”�
“We zien wel als het niet lukt daar doen we dat, Oké?”� Ze knikt. Enkele uren later landen David en Wendela op het Charles le Goal vliegveld bij Parijs. Ze nemen een taxi naar het hotel.
In de hotelkamer ligt een envelop van Jean Belafonte. Het is een uitnodiging voor een diner in een vijfsterren restaurant. Hij komt hen ophalen om 19.00 uur.
“Zie je nu wel”� moppert Wendela. Nu heb ik alleen maar broeken bij me en geen jurkje. Ik kan toch moeilijk in een joggingbroek gaan dineren.”�
“Dat is inderdaad minder geschikt”� antwoordt David voorzichtig. “Maar weet je wat? Onder in het hotel zijn allemaal van kleine boetiekjes, misschien vinden we daar wel iets leuks voor jou. En Ik koop het voor jou.”� Ze knikt omdat er weinig anders opzit.
“Zeg wat trek jij aan?”�
“Mijn Armani pak natuurlijk.”� Ze grijnst en kijkt hem verliefd aan.
“Dat gaat jou geld kosten David. Ik moet op zijn minst iets van Dolce & Gabbana.”�
“Dat kan ik gemakkelijk betalen en dat doe ik graag voor een mooie dame aan mijn zijde, vanavond.”�

Carlos is op weg naar Joan. Zijn afspraak is uitgelopen en daardoor heeft hij haar gemist op kantoor. Hij parkeert zijn auto voor haar deur en drukt vervolgens op haar bel. Joan doet de deur open maar voor ze iets kan zeggen roept Carlos:
“Lieverd wat zie jij er geweldig uit. Nieuw jurkje?”� Ze knikt.
“Vind jij hem echt mooi?”� vraagt ze.
“Zeker weten”� zegt hij haar blote schouders kussend.
“Carlos, nu niet”� zegt ze hem lachend wegduwend.
“Hier is mijn tasje met nachtspullen, wil jij die alvast even in de auto zetten? Dan pak ik ondertussen mijn kort jasje en sluit de deur.”� Carlos doet wat ze vraagt, zij het met tegenzin. Als ze naast hem in de auto stapt, moppert hij.
“Ik heb nog niet eens een kus van jou gehad.”�
“Hier jij”� zegt ze hem naar zich toe trekkend en teder kussend. De rillingen gaan over zijn rug.
“Wow, dat beloofd nog wat.”�
In het restaurant hebben ze een gezellig tafeltje met kaarsenlicht.
“Wat een knus restaurantje”� roept Joan uit.
“Hier ben ik al vaker geweest en het eten is werkelijk voortreffelijk”� antwoordt hij. Ze bestellen krab en witte wijn.
“Mhh, lekker wijntje”� zegt Joan.
“Drink maar niet te snel, want volgens mij kun jij niet zoveel wijn hebben”� plaagt Carlos haar.
“Natuurlijk wel.”� Nog voor het eten opgediend is heeft Joan al 4 glazen wijn weggewerkt. Carlos besluit het bij twee wijntjes te laten hij moet tenslotte nog rijden.
“Lieverd, wil je misschien een glaasje water?”� vraagt hij. Ze schudt haar hoofd.
“Doe mij nog maar eentje van deze”� op haar glas wijzend. Carlos kijkt haar bezorgt aan en hoopt maar dat het eten snel komt. Hij heeft het nog niet gedacht of de ober komt er al mee aan.
“Heerlijk”� zucht Joan. “Dit is echt een goed restaurant.”� Na nog een toetje en een espresso te hebben genuttigd, gaan Joan en Carlos naar huis.
“Zal ik de openhaard aanmaken?”�vraagt Carlos als ze bij zijn huis zijn aan gekomen.
“Ja, doe maar. Het is flink afgekoeld.”� Voor de openhaard ligt een dik tapijt met verschillende kussens.
“Wil jij hier zitten?”� vraagt Carlos. Ze maakt het zich gemakkelijk voor de openhaard.
“Wil je nog iets drinken?”� vraagt hij haar.
“Wijntje?”� plaagt hij.
“Nee, Carlos geen wijn meer. Ik wil alleen maar jou.”� Snel maakt hij dat hij bij haar komt en neemt haar in zijn armen en kijkt diep in haar ogen. Ze kust hem hartstochtelijk. Haar handen staan niet stil en zijn hem uit aan het kleden. Ze streelt zijn borst en gaat op zoek naar de gesp van zijn pantalon.
“Joan”� kreunt hij.
“Wat lieveling? Wil je dat ik ophoud?”� Hij draait zich met haar om zodat zij bovenop hem ligt. Hij kust haar en gaat op zoek naar de rits van haar jurk. Hij is verrast dat ze geen BH draagt. Hij begint te lachen.
“Hoe wist jij dat ik altijd ruzie heb met BH sluitingen?”� Ze glimlacht en gaat rustig verder met hem uitkleden.
“Carlos?”�
“Ja lieverd?”�
“Ik heb het nog nooit voor een openhaard gedaan.”�
“Je weet toch wel dat dit de kans dan is?”� fluistert hij in haar oor. Ze grijnst ondeugend en gaat weer verder met hem gek te maken. Het is uren later als de twee uitgeput voor de openhaard in slaap vallen. Als Carlos even later wakker wordt, haalt hij snel zijn dekbed van zijn bed en drapeert dat over Joan en hem heen. Hij kust haar wang en kruipt tevreden tegen haar aan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.