FanFic.nl

Gossip, Glitter & Glamour

Hoofdstuk 35

Carlos wordt wakker en kijkt verbaast rond. Hij ligt in de woonkamer. Al snel weet hij weer hoe hij daar beland is. Joan slaapt nog. Hij drukt een kus op haar wang en gaat ontbijt maken in de keuken. Als hij dat zover klaar heeft neemt hij het mee naar de kamer en zet het dienblad op de salontafel en maakt haar voorzichtig wakker.
“Goedemorgen mijn lieve schat”� groet ze hem.
“Ik heb een ontbijtje geregeld. Heb jij trek?”� vraagt hij.
Ze knikt en gaat zitten. Als ze een tijdje later klaar zijn besluiten ze samen even de stad in te gaan. Op zaterdags is het daar altijd gezellig druk en er staat een markt. Ze slenteren er wat rond kijken in winkeltjes en strijken geregeld neer op een zonnig terras. Op één van die terrassen zien Joan een klein kindje dat zijn ouders kwijt lijkt te zijn. Zo te zien is het een jongetje.
“Carlos, kijk eens. Dat vind ik zielig”� roept Joan uit. Ze loopt al in de richting van het kind.
“Lieverd kom nu, zijn ouders zijn vast in de buurt.”� Maar Joan luistert niet en knielt bij het huilende jongentje neer.
“Ben jij je papa en mama aan het zoeken?”� Vraagt ze hem over zijn bol aaiend.
“Mama, weg”� snikt hij verdrietig.
“Zal ik met jou mama gaan zoeken?”� vraagt Joan. Hij knikt driftig.
“Zal ik jou dan even dragen?”� Het manneke knikt weer heftig. Carlos ziet wat Joan doet en krijgt het Spaans benauwd.
“Wat gaat ze in hemelsnaam met dat kind doen?”� vraagt hij zich af. Joan komt met het kind op haar arm naar Carlos toelopen en gaat zitten.
“Carlos dat arme kind hier is zijn moeder kwijt. We moeten hem helpen”� zegt ze resoluut.
“Joan wat wil je doen? Laten we hem maar naar het politiebureau brengen, dat die het maar uitzoeken.”� Carlos is niet gelukkig met de situatie. Hij kan toch al niet met kinderen omgaan. Joan protesteert zoals hij wel had verwacht.
“We kunnen toch hier in het warenhuis laten omroepen dat er een kind op zoek is naar zijn moeder”� zegt ze boos. Ze lacht weer tegen het kereltje en vraagt: “Hoe heet jij?”�
“Mama gaan”� snift het kereltje weer.
“Als we nou eens wisten hoe hij heet”� peinst Joan hardop verder.
“Joan dat maakt niet uit of hij Pietje of Klaasje heet, dat vind de politie wel uit.”� Joan kijkt hem woedend aan.
“Over mijn lijk Carlos, ik ga zijn moeder zoeken of je het goed vind of niet.”�
Ze staat op en loopt weg. Bliksemsnel betaalt Carlos hun drankjes en rent achter haar aan.
“Joan, wacht, sorry dat was niet aardig van mij, maar ik ben nu eenmaal erg onhandig met kinderen.”� Joan kijkt hem boos aan en ziet dan iets in zijn ogen dat op wanhoop lijkt.
“Oké, jij gaat me dus helpen?”� vraagt ze voor de zekerheid. Hij knikt zuchtend.
Joan duwt hem het kind in zijn armen en zegt: “Draag jij hem maar even want hij is best zwaar.”� Verbaast kijkt Carlos naar het jongentje in zijn armen.
“Jongeman aangenaam ik heet Carlos.”� Hij moet er zelf om lachen, wat een toestanden. Het manneke kijkt verrukt naar Carlos.
“Carloooo, Carlooo”� roept hij uit.
“Nee het is Carlos”� zegt Carlos geduldig. Joan heeft het wel door.
“Hoi ik ben Joan.”�
“Carloooooo”�roept het manneke weer.
“Carlos, ik weet hoe hij heet. Hij heet Carlo.”� Carlos kijkt verbaast en trekt een wenkbrauw op.
“Jij heet Carlo?”�vraagt hij het manneke aankijkend. Die knikt nu driftig.
“We zijn dus al een klein stukje verder. Laten we dat warenhuis binnen gaan en hem omroepen”� stelt Joan voor. Ze nemen plaats bij de klantenservice en wachten of de moeder van Carlo zich meldt.
“Dat staat jou anders niet gek”� plaagt Joan hem. Carlos kijkt naar het ventje op zijn schoot, die een armpje om zijn hals heeft gelegd.
“Ik heb niks met kinderen Joan. Deze mag nog van geluk spreken dat ik hem niet heb laten vallen.”�
“Dat valt toch wel mee, doe niet zo gek jij.”� Op dat moment komt een jonge vrouw.
“Carlo, je moet toch niet bij mama weglopen.”� Ze pakt Carlo uit Carlos’ armen, die zich nu toch wel weer erg leeg voor komt. De moeder bedankt hen uit gebreid en wil weer weg gaan, maar Carlo laat zich zo weer in Carlos’ richting vallen, die gelukkig zoveel tegenwoordigheid van geest heeft dat hij het kind opvangt.
“He, Carlo, wat doe jij nu?”� De kleine deugniet lacht naar hem en geeft hem een natte klapzoen op zijn wang. Hij kust het kind afwezig op zijn wang en geeft het terug aan zijn moeder. Hij zwaait ze na.
“Wat een gek kind denkt hij.”� Joan zwijgt en denkt er het hare van.
“Dat zag toch wel erg goed uit”� denkt ze bij zichzelf.

Janine is in jubelstemming. Ze heeft ja gezegd tegen Urs, ze gaat met hem trouwen. Het liefste zou ze heel hard gillen, maar dan zouden de Bühlers raar kijken. Ze toets het nummer van haar ouders in.
“Colbers”� klinkt het als haar moeder opneemt.
“Mam, met Janine, Hoe is het daar?”�
“Goed kindje. Ben jij nog in Zwitserland?”� Janine lacht en gaat verder.
“Mam ik moet u wat zeggen ik ben het gelukkigste meisje van de hele wereld.”� Haar moeder moet lachen want ze weet dat Janine heerlijk weg kan dromen.
“En lieve schat wat heb je meegemaakt? Vertel dan kan ik ook meegenieten.”�
“Mam ik ga trouwen.”� Gespannen luistert ze hoe haar moeder reageert. Het is echter muisstil aan de andere kant.
“Mam ben u er nog?”� vraagt ze geschrokken.
“Ja kindje, hier wordt ik stil van. Moeten jullie trouwen?”� Vraagt ze voorzichtig.
“Nee, mam het is geen moetje maar Urs heeft mij vanmiddag op de alm ten huwelijk gevraagd en ik heb ja gezegd. Bent u niet blij voor ons?”�
”�Natuurlijk kindje ik dacht alleen eerst… Ik ben echt heel blij voor jullie wanneer is de grote dag?”�
“Weet ik nog niet en we weten ook nog niet of we in Nederland of hier trouwen. Wij moeten nog met de voorbereidingen beginnen maar ik wilde u dit alvast vertellen.”�
“Dank je wel lieverd, dat vind ik ook heel fijn. Regelen jullie maar hoe jullie de grote dag gaan invullen dan hoor ik het wel. Mocht je hulp of iets anders nodig hebben bel je me hé?”�
“Natuurlijk mam.”� Ze beëindigd het gesprek en kijkt Urs aan die net binnen komt.
“Hoi lieverd, wat zei je moeder?”�
“Niet zo heel veel. Ze dacht dat we moesten trouwen”� zegt Janine.
“Je bedoelt dat wij…..”� Janine knikt.
“Kijk niet zo verschrikt ik heb het gelijk ontzenuwd. Maar zeg Urs, wil jij dan geen kinderen?”� Hij neemt haar in zijn armen.
“Natuurlijk wil ik kinderen met jou maar nu nog even niet. Eerst genieten met zijn tweeën en als we dan genoeg vastigheid hebben qua werk en carrière nemen we kinderen. Mee eens?”� Janine knuffelt hem.
“Mee eens mijn goddelijk Zwitserse God”� zegt ze lachend. Hij kust haar teder.
“Kom ga je mee op het terras zitten? Kunnen we alvast wat dingen bespreken over de bruiloft”� stelt Urs voor.
“Is goed Urs, want ma vroeg al waar en wanneer we gingen trouwen. Ik heb beloofd het zo snel mogelijk te laten weten.”�
“Niets zo ongeduldig als moeders”� moppert Urs. Er klinkt een kuchje.
“Hoi mam”� groet Urs zijn moeder die net binnen komt.
“En kinderen hebben jullie het naar je zin gehad op de alm?”�
“Ja mam en we willen u nog een nieuwtje vertellen”� zegt Urs zijn arm om Janine heenslaand.
“Mam ik heb Janine gevraagd mijn vrouw te worden en ze heeft ja gezegd.”� Urs is nog maar net uitgesproken of Janine en hij worden stormachtig omhelst door Caroline Bühler.
“Wat een geweldig nieuws kinderen. Urs ik wist wel dat jij iets in jouw schild voerde. Kinderen gefeliciteerd dat is geweldig nieuws. Mijn lieve kind welkom in de familie Bühler”� zegt ze hartelijk tegen Janine.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.