FanFic.nl

Gossip, Glitter & Glamour

Hoofdstuk 36

Seb en Eva staan samen te koken en ondertussen zijn ze druk in gesprek over de nieuwe mogelijkheid in hun leven.
“Waarom heb jij mij nooit vertelt dat jij ambities hebt om hogerop te komen?”� vraagt Eva een beetje verontwaardigd.
“Ik vond vroeger de journalistiek interessanter dan het management. Daarom ben ik toen bij GGG gaan werken, als journalist. Maar nu het bij GGG niet goed gaat en Glossy dit gaat overnemen, heb ik eigenlijk wel heel veel zin om weer terug naar Nederland te gaan en er iets van te maken. Maar dat doe ik alleen maar als jij met me meegaat en aan mijn zijde staat.”� Ze komt naar hem toe en omarmt hem.
“Seb je moet toch onderhand wel weten dat ik jou zou volgen tot aan het einde van de wereld. Maar goed ik wil mijn oude baantje wel terug.”� Hij schudt zijn hoofd.
“Jij krijgt je oude baantje niet meer terug Eva.”� Nu kijk zij hem wel heel verbaasd aan.
“Niet? Seb denkt maar niet dat ik jouw sloofje wordt”� zegt boos zich weer van hem losmakend.
“Lieverd alsjeblieft, niet doen. Ik wil jou niet als mijn sloofje maar als mij collega. Ik heb bij Jones erop aangedrongen dat wij samen de directiewerkzaamheden en de hoofdredactie doen. Lieverd wij gaan nog meer samenwerken als we nu al doen. Wij kunnen GGG weer groot maken daar ben ik zeker van.”�
Eva ziet nu dat ze onredelijk is geweest en kijkt beteuterd naar de grond. Seb tilt haar kin met zijn wijsvinger omhoog en kijkt haar diep in de ogen en kust haar dan teder.
“Eva ik hou zo veel van jou, ik zou de baan in Nederland niet nemen als dat betekent dat ik jou kwijt zou raken.”�
“Jij raakt me niet kwijt Seb want ik hou ook veel van jouw, en ja ik ga met je mee. Wij gaan van GGG een groter blad maken dan dat het er al was.”� Dan klinkt een sissend geluid. Eva realiseert zich dat de aardappelen over aan het koken zijn. Maar Seb is sneller en heeft de deksel al van de pan genomen en het vuur kleiner gezet.
“Zo”� zegt Seb. “Nu ga ik eerst eens even een lekkere fles wijn uit de kelder halen om ons succes te vieren.”� Als ze na het eten nog buiten op het terras zitten vervolgt Seb zijn verhaal.
“Het verschrikkelijkste vind ik dat we weer moeten verkassen, weet je dat. Weer alles inpakken en weer iets zoeken in Nederland. Dan staat daar nog een hele boel van ons allebei opgeslagen.”� Hij zucht en denkt dat wordt een zware dobber.
“Komt wel goed Seb. Ik ben er ook geen voorstander van weer te moeten verhuizen maar het is niet anders. Wil je trouwens wel nog een huis met mij samen? Of wil je liever weer op jezelf wonen?”� Laat ze er argeloos op volgen. Seb trekt haar tegen zich aan.
“Natuurlijk wil ik niet alleen wonen, ik ben net eraan gewend dat we alles samen doen. En daarbij is het heerlijk om ’s morgens naast jou wakker te worden.”� Ze glimlacht.
“Is dat een kleine hint mr, Izambard?”�
“Je doorziet me. Kom laten we naar bed gaan het is al laat.”�
“Slapen? Vraagt ze ondeugend. Seb grijnst
“Natuurlijk niet.”�

David is druk met de repetities voor de Armani-show van vanavond. Tijdens deze repetitie zijn ook fotograven aanwezig voor het schieten van plaatjes voor promotiemateriaal. David lacht gewillig in de camera en laat zich van zijn beste kant zien. Ondertussen knipogend naar Wendela die lachend toe kijkt hoe David zijn werk doet. Als ze dan eindelijk klaar zijn is iedereen dolenthousiast.
“Jij ben echt geweldig, David”� zegt Wendela. Normaal staat ze naast David tijdens de shows en nu ziet ze hoe dit er vanuit de zaal uit ziet. Ze is trots op hem, want hij heeft op hele korte tijd naam in de modellenwereld gemaakt. David komt even naast Wendela zitten terwijl de andere modellen backstage gaan.
“En hoe vond je het gaan?”� vraagt hij haar. Ze steekt haar duim op.
“Het super, echt waar.”� Hij knuffelt haar.
“Ik had er inderdaad een heel goed gevoel bij. Gek hé ik dacht toen ik hier aan begon dat het niets voor mij zou zijn. Mijn hart lag en ligt eigenlijk nog steeds in de muziek. Ik vind dit keileuk om te doen maar ergens is daar de wroeging dat ik nu nooit meer kan zingen. Ik hoop stilletjes dat Jean iets voor mij kan betekenen.”� Wendela kijkt hem lachend aan.
“Ik weet iets dat jij nog niet weet.”�
“En dat is?”�vraagt David nieuwsgierig.
“Verrassing, jij gaat maar eerst eens omkleden en dan neem ik jou mee”� zegt ze geheimzinnig. David snapt er niet meer van.
“Maar…?”�
“Schiet op David de taxi wacht voor al.”� Snel gaat hij zich omkleden en meldt zich binnen de vijf minuten bij Wendela die haar krukken pakt en met hem meeloopt naar buiten. Ze stappen in de taxi en Wendela geeft de chauffeur een adres op: “Rue Place du pigalle 78. sil vous plait.”� De chauffeur knikt en rijdt weg. David kijkt verbaast naar Wendela.
“Wat is daar te beleven?”� vraagt hij nieuwsgierig. Wendela lacht en haalt haar schouders op.
“Wendela, please”� smeekt hij, maar Wendela laat niets los. Als de taxi stopt betaalt Wendela deze en stapt uit. Ze loopt op haar krukken naar het grote herenhuis en drukt op de bel. David volgt haar onderhand wel erg nieuwsgierig geworden. De deur gaat open en een dienstmeisje doet open.
“Bonjour”� groet ze de bezoekers vriendelijk. In rap Frans vertelt Wendela waarom ze gekomen zijn. David die maar een paar woorden Frans spreekt is dan ook zeer verbaast dat Wendela het schijnbaar vloeiend kan. Ze worden binnen gelaten en in een grote ruimte gebracht die wel dienst kon doen als danszaal. Hier worden ze welkom geheten door een ouder man, die in het Frans tegen Wendela begint te praten. Op een gegeven moment stelt ze David voor en de man gaat in het Engels verder. Hij is directeur van een operette gezelschap, die op zoek is naar een tenor. Door toeval kwam hij Jean Belafonte tegen die hem vertelde over David Miller, die ambities had om de opera/ musical wereld in te gaan. David ziet nu pas dat deze zaal gebruikt kan worden voor opvoeringen het lijkt een beetje op een klein theater. David mag als hij wil enkele teksten zingen om te horen hoe zijn stem is. Hij stemt in met deze ongebruikelijke auditie en doet zijn uiterste best. Wendela knikt hem bemoedigend toe.
“Je kunt het David, ik weet het.”�

“Carlos waar ben je?”� Joan loopt door het hele appartement maar vindt geen Carlos. Ze zucht en gaat op de bank in de kamer zitten. Ze heeft hem de hele week erg weinig gezien omdat hij voor zaken in New York is geweest. Maar nu zou hij toch wel thuis moeten zijn. Na hem eerst telefonisch te hebben geprobeerd te pakken te krijgen heeft ze nu de sleutel van zijn appartement gepakt en is hierheen gekomen. Ze probeert zijn mobiel nog maar even.
“Dit is de voicemail van Carlos Marin…..”� Ze drukt de telefoon weer uit.
“Ik snap er werkelijk niks van”� redeneert ze hardop. Ze besluit Carlos PC aan te zetten en te kijken of er gisteren vluchten geannuleerd zijn.

Carlos is onderweg naar huis. Verdorie hij heeft gisteren een vlucht gemist in New York en nu moest hij 10 uren wachten op de volgende. Hij pakt zijn mobiele telefoon en wil Joan bellen.
“Verdorie leeg. Vergeten op te laden”� denkt hij en het oplaadsnoer zit in zijn koffer.
Hij besluit een taxi te nemen en haar thuis te bellen.
Thuis doet hij de sleutel in het slot en denkt: “Vreemd er zit geen nachtslot op de deur.”� Hij besluit muisstil zijn woning binnen te gaan en laat zijn koffer op de gang staan. Hij sluipt naar de woonkamer en kijkt rond. In de hoek waar zijn PC staat ziet hij Joan zitten. Hij glimlacht, ze is er al. Hij loopt zachtjes naar haar toe en slaat vanachter een arm om haar heen.
“Heb jij mij ook zo gemist als ik jou?”� fluistert hij teder in haar oor. Ze springt verschrikt op en vliegt in zijn armen.
“Carlos, eindelijk. Ik was me al zorgen aan het maken.”�
“Hoeft niet schatje. Ik kan goed op mezelf passen hoor.”� Ze kussen elkaar.
“Heerlijk om weer hier te zijn”� zucht hij. “Trouwens waarom ben jij zo vroeg al hier?”�
“Ik was bezorgd om jou en ik moet dringend met je praten”� antwoordt zij.
“Dat klinkt serieus lieverd. Is er iets gebeurt?”� Ze knikt.
“Zullen we even zitten?”�vraagt ze. “Carlos ik ben van de week naar de dokter gegaan.”�
“Mijn god Joan ben je ziek?”� Ze schudt haar hoofd. Ze kijkt hem aan en heeft tranen in haar ogen. Carlos zet zich schrap op wat komen gaat. Ze zit er duidelijk mee.
“Carlos is ben zwanger”� zegt ze en laat haar tranen de vrije loop.
Carlos kijkt haar aan en trekt haar tegen zich aan om haar te troosten. Hij weet even niet wat hierop moet zeggen.
“Zwanger, betekent een kind”� denkt hij. “Jeetje ben ik hier wel voor klaar?”� vraagt hij zichzelf af. Als ze na een tijdje een beetje bedaard is vraagt Carlos.
“Wilde jij dan graag een kind?”�
“Ik weet het niet Carlos. Ik weet dat jij niets met kinderen hebt, dus wil ik jou er niet mee opzadelen maar aan de andere kant denk ik dat ik onderhand wel moet beslissen of ik ooit nog kinderen wil. Ik ben tenslotte ook al 33 jaar.”� Hij kijkt haar aan.
“Lieve meid, ik heb inderdaad niets met kinderen, maar nu ben jij zwanger van mijn kind.”� Hij pauzeert even en denkt terug aan vorige week zaterdag, dat mannetje dat zijn moeder kwijt was. Er glijdt een glimlach over zijn gezicht.
“Carlo”� zegt hij dan hardop. Ze kijkt hem verbaast aan.
“Carlos hoe bedoel je?”� Hij kust haar weer.
“Toen Carlo’s moeder hem kwam ophalen voelde ik me eigenlijk best leeg. Heel stom voor een man maar ik miste het mannetje. Joan ik geloof dat ik een kind van ons twee wel aankan. En misschien wordt het wel tijd om vader te worden.”� Ze laat zich van hem knuffelen.
“Wat een man”� denkt ze.
“Carlos, ik hou van jou.”�
“Ik ook van jou, meisje.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.