FanFic.nl

• Lost Girls [THEEND]

• Day twenty-one. || Kimberley.

Verbijster sta ik in de deur opening, als bevroren ijs dat nooit meer smelt. Ik voel dat Louis mijn hand vast pakt, maar zonder aandacht te geven kijk ik toe.
Kijken hoe Janita word toe getakeld word door een paar mannen van de ziekenwagen, alles gaat zo snel.
Voorzichtig zet ik een stap, maar het lijkt alsof iemand mij takelt. Met een smak val ik neer, op de grond.
Met mijn neus bloedend, ik voel een traantje glijden.
" Kim? Gaat het? " Louis knielt naast mij neer en kijkt mij aan, snikkend haal ik mijn schouders op.
Achter Louis langs zie ik Taylor met een vals gezicht weg gesleept worden, zij was het.
Ik wil opstaan en wat terug doen, maar Louis houd mij vast. Stevig en strak, als ik in mijn ooghoek zie dat Janita word weg gevoerd sta ik op.
Snel ren ik naar de brancard waar ze op ligt, gelukkig ben ik net op tijd.
" Janita? " haar ogen waren gesloten, blauwe plekken waren te zien over haar hele gezicht. Ik slik een brok in mijn keel weg, dit is allemaal mijn schuld.
Het plan was ook absurd voor woorden, zomaar haar weer laten slaan op Janita.
Terwijl wij weten hoe veel pijn ze had, een zachte tinteling was te voelen in mijn hoofd.
Als zij mij maar dit vergeeft, dat betwijfel ik.
" We nemen haar mee. " de mannen duwen haar de ziekenwagen in, de twee gele deuren vallen met een klap dicht.
Ik voel een traantje lopen, alweer.
Mijn schuld.

" Kan iemand een meisje met blond haar weg houden bij Taylor? " één van de beveiliging stapt naar ons toe, met z'n allen tegelijk kijken wij naar Liam.
Hij zucht en knikt, zonder moeite volgt hij de man. Nog steeds zit ik op de grond vast genageld, nadenkend over alles wat er is gebeurd. In mijn hoofd blijft het spoken, spoken dat het mij schuld is.
Mijn schuld dat Janita nu in het ziekenhuis ligt, dit hadden wij nooit moeten doen.
" Over twee uurtjes mogen we op bezoek. " Liam komt aanlopen met Rachel bij zich, boos kijkt ze langs ons heen. Een dode blik heeft ze, waar ik gewoon bang van word.
" Die Taylor moest dood.. " Rachel zakt neer op de grond, iedereen knikt begrijpelijk.
Ik wenste niemand de dood toe, maar zij was een uitzondering.
" Twee uren wachten. " Niall zakt neer op de grond, naast mij komt Louis zitten en pakt mijn hand vast.
" Het is mijn schuld Lou. " fluister ik zachtjes, verbaasd haalt hij één wenkbrauw op, driftig schud hij met z'n hoofd.
" Echt niet. " een traan voel ik prikken, heftig knik ik van ja en sta op.
Alle ogen schoten naar mij, ik die betraand was.
" HET IS MIJN SCHULD! " met die woorden ren ik weg en verlaat mijn vrienden, verbaasd en verward achter.

De regen drupt langs mijn gezicht heen, beter, zo kan niemand zien dat ik huil. Zachtjes loop ik verder, naar het ziekenhuis.
Iedereen is er alvast geweest
Alleen maar beter, zo kan ik even alleen zijn, mijn excuses aanbieden.
" KIM?! " een bekende stem hoor ik achter mij, zonder op of om te kijken loop ik door.
Alsof ik helemaal niks hoor, de regen houd op met zachtjes, elke seconden word het harder en harder.
" KIM! WACHT NOU! " mijn tranen worden sneller, natuurlijk weet ik wie mij roept.
Snikkend schud ik met mijn hoofd, maar dat was onnodig.
Mijn hand word vast gepakt, en ik word mee gesleurd naar een steegje die vlak bij hier is.
Met een klap word ik tegen de muur aan gedrukt, twee grijsblauwe ogen kijken mij aan.
" Kim, het is niet jou schuld. " zijn zachte stem doet mij smelten, ik slik een keertje en kijk weg.
Op dat moment voel ik een vinger onder mij kin die mij hoofd doet tillen, zodat ik recht in zijn ogen keek.
" Je bent mooi. " het enigste wat ik hoor vanuit hem, een waterige glimlach vormt er op mijn gezicht.
Langzaam komt zijn gezicht naar de mijne, als een versteend iemand blijf ik staan.
Totdat ik zijn lippen op de mijne voel, dan smelt ik in een seconde, een warme gloed golft door mijn hele lichaam.
Hij geeft mij de vleugels, zonder al die redbul drankjes.

" Dus Kim, het is absoluut jou schuld niet. " hand in hand lopen Louis en ik het ziekenhuis binnen, achter ons schuiven de schuif deuren dicht.
Ik knik en samen lopen wij naar de balie, zachtjes knijpt hij in mijn hand.
" Hallo? " de vrouw kijkt ons benauwd aan, Louis hoor ik zachtjes lachen.
" Hey, ik zoek Janita, waar ligt ze? " ik volg haar begingen die ze maakt op haar toetsenbord, dan kijkt ze op.
" Ze ligt in kamer 27. " antwoord ze, ik knik glimlachend en samen lopen wij naar de lift.
" Zijn de jullie nog niet langs Janita geweest? " terwijl ik op de lift knop druk, Louis knikt.
" Ja, behalve ik. " knipoogt hij, ik knik en laat mijn ogen op de lift deur vallen.
Ik voel dat hij nog één keer in mijn hand knijpt, lachend draai ik mij om.
Als ik hem een kusje op de want geef gaat achter ons de lift deuren open, lachend rennen wij de lift in.
" De tweede etage. " roept Louis, lachend druk ik het knopje in.
De lift deuren schuiven langzaam dicht, zachtjes leun ik tegen Louis aan.
De lift komt langzaam in beweging, een zuchtje van opluchting verlaat mijn mond.
" Bang? " Louis kijkt mij aan, voor ik antwoord kom geven slaat hij een arm om mij heen.
Op dat moment maakt de lift een rare schokkende beweging, ik schrik en sla een gil.
De lichten van de lift knipperen, niet zo lang, want voor ik het weet vallen ze uit.
De lift stopt met bewegen, een hoog piepend geluid komt vrij vanuit de speakers.
Bangig vind ik Louis hand.
" Lou? "
Geen gehoor, een paniekscheut schiet door mij heen.
" LOUISS?! " ik vind met mijn handen zijn gezicht in het pikken donker, veel kan ik niet zien.
" LOUIS GEEF ANTWOORD! "
Weer geen gehoor, een traan voel ik prikken, waarom over komt mij dit?!






Ik had laats een droom over dat ik vast zat in de lift met 1D..
Dus daarom deze wending, hope you like it.xx
Reageren en je krijgt een melding

Reacties: