FanFic.nl

Larry Odd Parents

Aflevering één: De oppas

Liam Payne liet zich uitgeput op de bank van de schoolbus zakken. Hij zag Andy en Maz door de rij in zijn richting lopen en heel even had hij de hoop dat één van beiden naast hem zou komen zitten, maar ze namen naast elkaar plaats op de bank voor hem. Ach ja.
Hij zuchtte en keek uit het raam. De regen spatte op op het schoolplein. Alles was grijs. Saai slaapverwekkend grijs. Net zoals zijn dag. Nou ja, week. Jaar. Leven misschien wel. Het enige niet grijze leek soms het roze petje op zijn hoofd te zijn.
Deze week was vrij standaard geweest: school was saai, Nathan had hem zoals gebruikelijk weer flink in elkaar getrapt en op andere manieren vernederd, meneer Cowell had hen een hele lading proefwerken gegeven die hij allemaal terugkreeg met een grote rode één in de hoek, de schoollunch was ronduit ranzig zoals altijd en Danielle had hem nog altijd geen blik waardig gegund. Thuis was het al niet veel beter geweest. Hij begreep wel dat zijn ouders hard moesten werken om rond te komen, maar hij wilde gewoon dat ze meer tijd voor hem hadden. Dat er iemand was die écht naar hem luisterde en om hem leek te geven en hem misschien zelfs gelukkig wilde maken.
De bus kwam schokkend in beweging en Liam maakte zijn blik los van het verschrikkelijke weer buiten. Niet dat er in de bus veel betere dingen te zien waren. Voor hem zaten Andy en Maz die in een gesprek over Batman verwikkeld waren. Liam probeerde er een paar keer tussen te komen, maar ze leken het niet door te hebben. Daarom keek hij maar wat naar achter. Daar zaten Justin en Taylor. Ze droegen de duurste designerjassen en grote merkzonnebrillen. Liam bedacht dat ze eigenlijk helemaal niet knap waren: Justins haar was dood van het vele stijlen en verder was hij vooral een kleine arrogante gnoom en Taylor... oké, die zag er niet slecht uit, maar hij was minstens net zo’n grote kwal als Justin. Toch leek Dani iets in hen te zien. Liam vroeg zich af of ze zijn bestaan wel zou opmerken als hij zo’n cool jasje wist te bemachtigen. Waarschijnlijk wel, maar waar hij die vandaan moest halen wist hij niet.
Danielle zat zelf niet in de bus, anders had Liam wel geweten wat hij de reis naar huis had moeten doen: kijken naar haar. Maar ja, Danielles ouders waren schathemelrijk, dus ze hoefde niet met de bus maar werd iedere dag opgehaald door een glimmende witte limousine.
Weer keek hij naar buiten en hij zag dat ze alweer bijna bij zijn huis waren, dus probeerde hij nogmaals een gesprek met Andy en Maz te beginnen. Die hadden het inmiddels alweer over de nieuwste Dragon Quest. Dat was waar ook, die kwam morgen uit! “Hé, gaan we die morgen bij jou spelen, Maz?”
“Sorry Li, ik ga met mijn ouders naar dat wetenschapsevent in Cardiff.”
“Oh. Nou, kom jij dan bij mij gamen, Andy?”
“Nee, ik ga met m’n pa vissen.”
“Oh, nou, oké dan.” Hij voelde hoe de bus stopte en wist dat hij weg moest gaan. “Nou, tot maandag dan!” Met zijn tas op zijn rug liep hij de bus uit, de hoosbui in. Gelukkig was het niet al te ver naar zijn huis, maar dat voorkwam niet dat zijn spijkerbroek oncomfortabel aan zijn benen plakte toen hij binnenkwam.
Ach ja, hij moest het ook van de zonnige kant bekijken: het was eindelijk weekend! Twee hele dagen lang geen school en zijn ouders waren thuis en zouden misschien tijd voor hem hebben. En wie weet zou hij zijn vader zo gek krijgen dat hij hem geld gaf zodat hij Dragon Quest zou kunnen kopen. Bovendien was het vrijdag, en dat betekende pizza!
Snel trok hij droge kleren aan, voor hij op de bank ging zitten om tv te kijken tot zijn ouders even na half zes thuiskwamen. Vrolijk begroette hij hen toen ze binnenkwamen en hij bood meteen aan om de pizza’s alvast uit de diepvries te pakken.
“Oh, nee schat, dat hoeft niet!” zei zijn moeder meteen. “Weet je dat niet meer? Je vader en ik hebben vanavond dat etentje met zijn collega’s. Maar geen zorgen: de oppas komt zo en dan bestellen jullie samen pizza. Dat is toch veel lekkerder?”
“Mam! Ik ben al elf, ik heb echt geen oppas meer nodig! En mevrouw Figg is toch weggegaan!” Mevrouw Figg was zijn vorige oppas, maar vorige maand was ze ermee gestopt, omdat ze zichzelf echt te oud vond worden. Liam had haar geweldig gevonden: vaak hadden ze samen dingen gebakken of een spelletje schaak of mens-erger-je-niet gespeeld, maar ze had ook met hem naar actiefilms gekeken en zelfs een enkele keer geprobeerd te gamen.
“Oh, maar je zult dol zijn op Caroline! Je weet wel, die even verderop in de straat woont.” Net op dat moment rinkelde de deurbel. Liam voelde zijn moed hem in de schoenen zakken. Caroline? Dat kon ze toch niet menen! Maar Caroline stond inderdaad voor de deur met haar gigantische gefakete lach op haar gezicht geplamuurd.
“Hallo, mevrouw Payne! Ik dacht: ik kom ietsje eerder, dan ben ik in ieder geval niet te laat en dat scheelt u dan weer een heleboel stress.”
“Och, helemaal geweldig, meid! Kom maar snel binnen. Liam is hier al, hij kan echt niet wachten. Jullie gaan het vast heel erg leuk hebben samen!”
“Oh, waar is de schat?” riep Caroline terwijl ze naar binnen stapte. Liam had zich bij het horen van haar stem maar snel achter de bank verstopt.
“Hij is dol op verstoppertje spelen!” hoorde hij zijn moeder lachend roepen. Nee, ik heb gewoon geen zin in een ontmoeting met de grootste bitch van de straat, dacht Liam. Zijn verstoppoging was helaas echter niet heel erg succesvol, want hij voelde hij zijn petje van zijn hoofd werd getild.
“Och, daar is de deugniet! En wat een schattig petje! Helemaal volgens de laatste trends.” Ze probeerde hem op, maar moest tot de conclusie komen dat hij te klein was en dus zette ze hem maar weer terug. “Nou, kom maar Liam. Ik ben Caroline, we gaan het vast heel erg leuk hebben terwijl je papa en mama weg zijn.”
“Ik ga snel even mijn jurk aantrekken,” zei Liams moeder. “Haal de menukaart van de pizzeria anders alvast maar uit de keuken, Liam, dan kunnen jullie er samen één uitzoeken.”
Opgelucht met de reden om zich uit Carolines wurggreep te worstelen liep Liam naar de keuken. “Hier,” zei Liam terwijl hij het menu aan zijn nieuwe oppas gaf. “Ik wil dezelfde als altijd: nummer acht maar zonder ansjovis.”
“Lust je geen ansjovis? Dat is toch heerlijk?”
Woest schudde hij met zijn hoofd. “Nee, bah! Ik heb het één keer geprobeerd en moest er bijna van kotsen.”
Caroline bestudeerde het menu terwijl Liam nukkig op de bank zat. Even later kwamen zowel zijn vader als zijn moeder van boven. “Oh, Caroline, in de keuken ligt een lijstje met klusjes. Als je ze niet wilt doen, laat je het maar zitten, maar als je ze wel doet krijg je twintig pond extra.”
“Dat is prima, mevrouw Payne.”
Liams moeder liep naar de bank en gaf haar zoon een kus. “Zie je wel dat Caroline hartstikke aardig is? Wees alsjeblieft een beetje lief tegen haar.” Vervolgens liep ze naar de kapstok en trok haar jas aan. “Oké, we zijn op z’n vroegst rond middernacht thuis, maar als het later wordt dan bellen we wel, oké?”
“Ja, helemaal prima. Tot ziens meneer en mevrouw Payne, veel plezier!”
“Ja, jullie ook!” En met die woorden verdwenen Liams ouders naar buiten en lieten ze hun zoon alleen achter met Caroline Flack.
Zodra zijn ouders weg waren liep Caroline met grote passen naar de keuken om het klusjeslijstje op te halen. “De wc schoonmaken, de benedenverdieping dweilen en de afwas doen. Nou ukkel, je weet wat je te doen staat vanavond!”
“Maar mam zei dat het jouw klusjes waren!”
“En wie heeft er hier geld voor pizza? Je doet ze, of ik vertel je moeder wat voor bende je van het huis hebt gemaakt!”
“Bende? Het huis is piekfijn in orde!”
“Nu nog wel ja. Als ik dat zo wil houden zou ik maar snel aan de slag gaan! Geen zorgen, ik roep je wel als de pizza er is.”
“Maar dat is… Dat is hartstikke oneerlijk!”
“Werk. Nu.” Haar blik vertelde hem dat er met haar echt niet te spotten viel dus deed hij maar wat hem was opgedragen.
Drie kwartier later riep Caroline dat de pizza was gearriveerd. Liam zette de dweilemmer aan de kant en liep vrolijk naar de woonkamer om te eten. Te vrolijk, besefte hij een tel voor hij naar binnen stapte. Het was Caroline, dat kon niet kloppen.
Dat deed het inderdaad ook niet, vertelde de geur die hem tegemoet kwam zodra de pizzadoos openging. De zilte geur van ansjovis drong zijn neusgaten en hij rende naar de keuken om te voorkomen dat hij ging kotsen.
“Wat is er?” riep Caroline van de woonkamer. “Je vond ansjovis toch juist zo lekker?”
Twee uur later liet Liam zich doodop in zijn bed vallen. Zijn vingers waren pijnlijk en gerimpeld van het boenen en hij had verschrikkelijke honger, maar het weghalen van de visjes was zo goed als onmogelijk geweest doordat de pizza extra veel kaas had bevat, dus meer dan één stuk had hij niet naar binnen gekregen, tot groot genoegen van Caroline.
“Ik wou dat ik een lekkere pizza had,” mompelde hij vanonder zijn kussen. Dat hij het zo graag wilde dat hij dacht dat hij de heerlijke ansjovisvrije pizza al kon ruiken werkte niet echt mee.
“Je pizza wordt koud,” hoorde hij een jongensstem zeggen. Hij fronste. Wat? Nee, dat was zijn verbeelding.
“Misschien wil hij er liever één met vier soorten kaas?” probeerde een andere stem.
Liam ging rechtovereind in zijn bed zitten. “Hallo, wie zijn daar? Caroline, is dit weer één of andere belachelijke grap?” Man, de pizzageur was nu nog sterker en zijn maag maakte luide protesterende geluiden.
“Als ik die maag van jou zo hoor zou ik toch iets nemen,” zei de eerste stem weer.
Nu was het genoeg. Liam knipte zijn nachtlampje aan en zijn mond viel wijd open. Op zijn nachtkastje, naast zijn nachtlampje en wekker lag een doos met daarin een dampende pizza peperoni. “Wat…?” bracht hij verbaasd uit.
“Ja, of wil je liever een andere? Geen ansjovis hadden we, maar verder is ‘lekker pizza’ niet bepaald specifiek, weet je.” Hij keek in de richting van het geluid en zag een jongen met een spits gezicht. Boven zijn hoofd zweefde een klein kroontje, uit zijn rug groeiden twee kleine vleugeltjes en in zijn hand had hij een zwart stokje met een ster aan de punt. Op zijn bureau zat nog een jongen, eveneens met vleugels, kroontje en stok, maar deze had een wilde bos krullen.
“Wie zijn jullie? Ga weg!”
“Wat een manier om iemand te begroeten die je net pizza heeft gebracht,” zei de jongen met het spitse gezicht.
“Nou ja, misschien is enige uitleg wel op z’n plaats, Lou.”
De eerste jongen keek glimlachend naar de jongen die op het bureau zat. “Ja, misschien wel. Oké,” zei hij tegen Liam, “ga maar even stevig zitten.”
Als bij toverslag verdwenen de jongens, om na enkele seconden met veel bombarie weer te verschijnen: om hen heen hingen ballonen, er waren kokers waar vonken uit spoten, prachtig siervuurwerk omkranste hen en boven hen hing een groot neonbord. Maar voor Liam kon lezen wat erop stond hadden ze het al gezegd: “Wij zijn je feeënpeetouders!”
“Mijn wát? Dit is een grapje zeker?”
“Ja, want grappen laten vuurwerk en gratis pizza’s in je kamer verschijnen,” merkte de jongen met het spitse gezicht op.
“Let niet op hem,” zei de ander (de één trok een zeer verontwaardigd gezicht toen hij die woorden hoorde), “we zijn magische wezens die al jouw wensen inwilligen. Je hoeft maar ‘ik wens’ te zeggen en het komt allemaal voor de bakker!”
“Dus-“ Liam werd onderbroken door de luide voetstappen die hij de trap op hoorde komen. “Verstop je!” siste hij snel terwijl hij de pizza greep en die onder zijn dekbed legde.
“Wat was dat voor kabaal hier?” schreeuwde Caroline terwijl ze binnenstapte. “En iel, waarom ruikt het hier naar pizza?”
“Euhm, de tv?” piepte Liam, kijken naar het kleine kastje aan de andere kant van zijn kamer. “En de pizzalucht komt gewoon van beneden.”
“Nou, ik wil rust!” zei ze en ze griste de afstandsbediening van het nachtkastje. “En nu slapen, ukkel! Als ik ook nog maar één geluidje hoor…” En met die woorden verdween ze weer.
“Serieus, Harry, víssen? Wat dacht je?”
“Nou, ik mocht deze keer kiezen en kom op: kieuwen zijn ongelooflijk gaaf!”
“Maar dan nog, we kunnen alles zijn en jij gaat voor een saaie ordinaire goudvis!”
“Oké, jij je zin. Dan nemen we een warmwateraquarium en wordt je één of andere extravagante regenboogvis, nou goed?” Als bij toverslag veranderde de vissenkom die net drie minuten daarvoor uit het niets verschenen was in een ruimer aquarium, dat eigenlijk niet op het nachtkastje paste.
“Wacht, ik heb een idee,” zei de andere fee en het aquarium veranderde weer in de kom.
“Goudvis zijn is toch zo slecht nog niet?” vroeg de één.
“Op magische wijze groter aan de binnenkant,” lichtte de ander toe.
“Oh. Juist ja. Slim. Maar in ieder geval: ik ben Harry en dat daar is Louis. We zijn, tja, feeën.”
“Dus ik kan alles wensen en dat laten jullie dan gebeuren?” vroeg Liam.
“Zolang het maar niet in strijd met de regels is,” zei de fee die kennelijk Louis heette en hij liet met een poef een groot paars boek verschijnen.
“Dat ziet eruit als een heleboel regels…”
“Geen zorgen, daar letten wij wel op,” verzekerde Harry hem.
“Dus ik zeg: ‘ik wens’?”
“Ja, wens, wens, wens!”
“Ik wens dat er een gigantisch spin bovenop Caroline valt!”

Reacties: