FanFic.nl

Dark nights and black roses || Wolfpack

Hoofdstuk 1: Man Down

*1*

De woorden bleven door mijn hoofd zweven, alsof ik ze nooit zou kunnen vergeten, en dat zou ik ook niet. Ik zou ze nooit vergeten. De ontdekking kwam als een klap. Hij was mijn eerste echt liefde en ik dacht dat dat wederzijds was. Maar nu voelde ik me vies en gebruikt als ik terug denk aan het beeld van zijn handen op mijn lichaam. Ik had toegelaten dat hij me zo had aangeraakt. Zijn handen die mijn heupen en borsten streelden, zijn lippen die zich zogenaamd intiem op de mijne drukten. Ik dacht at het echt was.
De tranen bleven over mijn gezicht stromen. Ik wist niet wat ik moest doen, ik was wanhopig opzoek om de pijn diep in mijn hart te kunnen blussen. Het voelde alsof mijn hart eruit was gerukt.
Hij had het recht niet om te leven.
Er ging een schok door me heen. Mijn lippen krulden zich wreed omhoog, ik wist wat ik moest doen. Langzaam stond ik op van mijn bed en liep zachtjes naar beneden. Ondertussen pakte ik mijn telefoon uit mijn zak en zocht zijn nummer op. Ik drukte op sms bericht en begon te typen.
Ik wil je nog één keer spreken. 22.00 onze plek.
Ik stopte mijn mobieltje weer terug in mijn zak en liep verder door het huis heen. Toen ik beneden was liep ik naar de deur van de kelder. Ik opende die en liep verder naar beneden naar het vochtige en donkere hok. Het rook er muffig.
Ik trok aan een klein koortje zodat het peertje wat aan het plafon hing aanging. Zoekend keek ik om me heen en toen ik het had gevonden liep ik er in slome passen naartoe. De doos met de oude kleren van mij en mijn broertje lag op de grote kist. Ik wist dat mama ‘m daarin had gelegd. Ik had zelf geholpen met het idee. Ik haalde alle kleren eruit en op de bodem zag ik het dingetje liggen. Klein maar dodelijk.
Ik pakte het op en controleerde of de kogels erin zaten, en j hoor, helemaal volgeladen.
Met een gemeen lachje stopte ik het ding in de achterkant van mijn broek en liep vervolgens weer naar boven.
Opeens begreep ik hoe macht voelde. Dit was iets geweldigs.
Ik liep de gang door en zo de deur uit naar buiten. Daar controleerde ik mijn telefoon hoe laat het was. Bijna tijd en ik had een bericht. Natuurlijk was het van hem.
Ik weet niet wat je nog wil weten maar ik zal er zijn. Maar niet te lang ik heb nog een paar afspraken.
Ik wist over wat voor afspraken hij het had. Hij ging weer naar zijn hoeren toe.
Zelfverzekerd liep ik richting het strand. Ik wist waar ik moest zijn, aan de westkant van het strand stond een klein hutje. Daar zaten we altijd met z’n tweeën. In een paar minuten was ik daar aangekomen en zag hem al staan. Hij stond tegen de muur van het huisje aangeleund. Heel verveelt en alsof hij hier niet wilde zijn. Ik controleerde nog even of het pistool nog steeds achterin mijn broek zat en haalde daarna diep adem. Daar gaan we dan.
Toen ik bijna bij hem was zette hij zich af van de muur en liep me een paar meter tegemoet. Toen hij stil bleef staan kon ik zijn schoonheid weer bewonderen, de ogen waar ik eerst als een blok voor viel leken nu wel zwart. Ze waren donkerder geworden door de woede erin. Ik beet op mijn lip.
Na een tijdje zuchtte hij verveelt en begon toen te praten.
‘Ik heb niet veel tijd Erin,’ zei hij. 'Zeg wat je te zeggen hebt en vraag wat je wil. Ik zal nu eerlijk zijn.' Een gemeen lachje rolde over zijn perfect gevormde lippen.
Ik balde mijn handen tot vuisten door zijn opmerking maar liet me niet op de kast jagen. Zoals hij wilde kwam ik ter zake.
‘Waarom?’ vroeg ik als eerste.
Hij leek even verbaasd door mijn vraag. Vervolgens begon hij te lachen. ‘Gewoon omdat het leuk is Erin,’ was zijn antwoord. ‘Ik bedoel als je zoveel meisjes kan krijgen, waarom zou je er dan geen gebruik van maken?’
Ik haalde even diep adem. Zijn antwoord had me zo boos gemaakt, ik was woedend. Hij was dan ook zo zelfzuchtig, alsof hij zich te goed voelde voor deze wereld.
‘Hoeveel?’ vroeg ik vervolgens.
‘Hoeveel wat?’ vroeg hij. Alsof hij niet wist waar ik het over had.
‘Met hoeveel ging je vreemd?’ zei ik boos.
Hij dacht even na.
‘In de tijd dat wij hebben gehad.. tenminste in de tijd dat ik zei dat wij hadden. Dus ongeveer 7 maanden. Iets van.. 6’.
‘Tegelijk?’ vroeg ik nog even ter bevestiging.
Hij knikte. ‘Ja ongeveer tegelijk.'
Ik sloot mijn ogen en knarste met mijn tanden. Dat was alles wat van belang was voor mij. Ik bleef een tijd zo staan zonder iets te zeggen en dat scheen Chris te irriteren.
Hij zuchtte en haalde een hand door zijn donkere haren.
‘Nou, ik moet gaan Erin. Heb nog een afspraak staan. Drie eigenlijk.’ Hij draaide zich met een grijns om en liep naar zijn auto.
Ik opende mijn ogen weer en voelde dat ik de kracht had dit te doen, ik wist niet waar ik de kracht of moed vandaan haalde maar dat maakte nu niet zoveel uit. Mijn rechterhand ging naar de achterkant van mijn broek. Zonder erbij na te denken pakte ik de pistool. In een flits richtte ik het ding op de achterkant van Chris zijn hoofd en zette mijn vinger op de trekker.
‘Je verdient het niet te leven,' siste ik door mijn tanden heen en haalde toen de trekker over. Opeens ging alles heel snel. Chris viel op de grond. Bewegingloos, met zijn gezicht naar de hut toe gericht en zijn ogen wijd opengesperd. Ik liet het pistool uit mijn handen glijden. Geschrokken van mijn actie legde ik mijn hand over mijn mond.
De shock was zo erg dat ik niet meer had kunnen bewegen. Ik was niet gevlucht, integendeel zelfs. Ik zakte door mijn knieën op het zand en staarde naar hem. Mijn spieren waren bevroren. Al die tijd ben ik daar gebleven, zittend naast mijn ex die ik met eigen handen vermoord had.
En ineens waren ze daar. Drie politieauto’s kwamen aanrijden en hielden hun wapens op mij gericht.
'Handen op je achterhoofd!' riep een van de politiemannen. Alsof ik een robot was deed ik precies wat ze zeiden. Ik liet ze me het zand in duwen.
‘Erin Call je word gearresteerd voor verdenking op moord op Chris Munta. Je hebt het recht om te zwijgen. Alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden,’ hoorde ik een zware mannenstem zeggen in mijn oor. Mijn handen werden naar mijn rug getrokken en ik voelde hoe de aluminium handboeien zich rond mijn polsen bonden. Het deed zeer.
Ik werd ruw omhoog gehesen en daarna op de achterbank van één van de politieauto’s gegooid. Vanaf de achterbank keek ik uit op het lichaam van Chris.
Ik had geen spijt van mijn actie, waarom zou ik ook? Hij verdiende dit. Ondanks ik wist dat ik iemand had vermoord was ik trots op mezelf. Ik had gedaan wat andere meiden in hun hoofd haalden maar het nooit durfden, ze hadden de moed niet. De politie auto scheurde de strand af. Mijn blik was naar buiten gericht. Een wreed lachje rolde over mijn lippen.
‘Oops, Man down.’ siste ik.

Reacties: