FanFic.nl

my dreams come treu|| 1D

i'm could

Harry’s p.o.v.!
omdat de dag zo snel ging, zijn ik en nanette helemaal vergeten, dat de rechtszaak was! En nu.. nu moet nanette opeens naar huis?! Waarom? Hoezo… ik kan het gewoon niet geloven.
‘’m- maar waarom dan?’’ vraagt maud.
‘’geen idee, maar ik zal moeten..’’ antwoordt nanette klein. We lopen naar elkaar toe, en maken een groepsknuffel. Ik knipper mijn tranen weg. ik mag niet huilen, niet nu, niet vanavond, niet morgen, nooit.
‘’zullen we je dan maar naar huis brengen?’’ vraagt louis.
‘’ja, zal moeten.’’ Mompel ik.
‘’nee! Je moeder mag je niet zomaar dwingen om naar huis te gaan!’’ roept louis boos.
‘’dat kan ze wel..’’ zegt nanette.
‘’wacht, dan zeg ik tegen paul, dat we de spullen gaan halen.’’ Deelt liam, en loop naar hem toe. Nanette zucht.
‘’best grappig eigenlijk.. we hebben al een soort van afscheid gehad, alleen wisten we het van te voren niet!’’ grinnikt niall. iedereen schiet in de lach.
‘’oke, dat is waar!’’ lacht nanette.
We komen aan bij het hotel, en stappen uit. nanette wilt gelijk naar onze kamer lopen, maar ik hou haar tegen.
‘’nanette, kunnen we iets doen, dat je hier mag blijven?’’ vraag ik, en trek haar tegen me aan. Dan schudt ze haar hoofd. Ik kijk haar diep in die zeeblauwe ogen aan. Ze zijn waterig. Het is duidelijk, dat ze niet wil huilen. Dan knuffel ik haar.
‘’ik help je wel met inpakken.’’ Zeg ik. ik laat nanette los, en we lopen hand in hand, naar onze kamer. ik pak haar tas, en leg het op bed. Ondertussen pakt nanette haar kleren, en gooit het erin.
Dan zitten we op het bed.
‘’ik wil niet weg.’’ mompelt nanette.
‘’waarom moet mam ook altijd alles verpesten?’’
‘’nanette, laat het gebeuren.. wie weet ben je vrijdag alweer bij ons!’’ zeg ik snel, maar ik weet nu al dat het niet gaat gebeuren.
‘’onthoud in ieder geval, dat ik niet vergeet, en altijd aan je zal denken! En we whatsappen elke dag!’’ vul ik mezelf aan. Nanette knikt dan. Ze kijkt naar haar schoenen. Mijn vingers pakken haar kin vast, en duwt zachtjes haar hoofd naar de mijne. Mijn lippen raken haar zachte, mooie, roze lippen.
‘’nanette! Je moeder is er!’’ hoor ik zayn roepen. Onze zoen stopt, en we staan op van bed. Nanette wil haar tas pakken, maar ik ben haar voor.
‘’ik draag je tas wel.’’ Zeg ik.
‘’nee joh, hoeft niet, geef maar!’’ zegt nanette. Ik glimlach.
‘’kom nou maar!’’ zeg ik. we lopen naar de kamer, en zien iedereen zitten.
‘’hai mam.’’ Zegt nanette.
‘’laten we maar gelijk gaan!’’ zegt haar moeder, en staat op. we geven elkaar nog een groepsknuffel, en dan gaan nanette en haar moeder weg.
Ik plof neer op de bank, en staar levenloos voor me uit.
Een leeg, en koud gevoel stroomt door mijn lichaam. Wat is er opeens met me aan de hand?

Louis’ p.o.v.!
Sinds nanette weg is, heeft harry het alleen nog maar koud. Hij heeft 2 dikke truien aan, en een deken om zich heen. Alsof hij ziek is! Maar hij eet ook niks, en zegt geen enkel woord. Eerst was hij altijd in, voor in een grap, maar nu 2 uur, nadat nanette weg is! Niks meer. Alsof hij ziek is ofzo. Ik snap heus wel, omdat zijn vriendin weg is, dat hij verdrietig is, maar dit is gewoon ongezond! Oke, misschien maakt dat het extra erg, omdat nanette, een soort van ziek is… maar dan nog, is dit nog niet goed!
‘’harry, ga slapen! Morgen voel jij je morgen wat beter!’’ zeg ik.
Harry haalt zijn schouders op.
‘’het komt goed! Nanette zie je heus wel nog! Misschien mogen we mee op tour!’’ zegt maud.
‘’en wat nou als dat niet zo is? Ik hou vaan haar oke!’’ zegt harry verdrietig.
‘’dat snappen we harry, maar alles komt uiteindelijk goed!’’ zegt liam.
Harry zucht, maar knikt dan.

Nanette’s p.o.v.!
Thuis. Ugh. Waarom moet mam me DAT OOK NOG AFPAKKEN?! Als ik binnen kom, is er een hels kabaal van mijn zusjes.
‘’mam, waarom moet ik opeens naar huis komen?’’ vraag ik.
‘’omdat je niet altijd bij hun hoeft te blijven! Wij willen ook nog wel eens iets leuks gaan doen samen! En bovendien, je bent ziek, ik weet dus niet hoe het met je gaat, als je bij hun in dat hotel bent!’’ ik zucht.
‘’je kunt me toch bellen?!’’ schreeuw ik half.
‘’jaja, nu ben je hier dus ja. En je kunt toch met die jongens bellen?’’ zegt mam. Wauw… ik wist niet dat ouders ook konden dissen!
Zuchtend loop ik naar de keuken, en pak een banaan.
‘’nanananana banana!’’ zeg ik en huppel naar boven. Eigenlijk heb ik het maar koud, heel koud. Ik eet de banaan op, en stop mezelf dan in onder de dekens in bed. Ik speel een droog, maar zo’n super verslavend spel op mijn mobiel, tot mam binnen komt.
‘’wat.’’ Zeg ik droog, en concentrerend op mijn mobiel.
‘’ga maar slapen, het is al elf uur.’’ Zegt ze.
‘’mam, ik voel me goeedd.. maar je geen zorgen! Ik ga vanzelf wel slapen!’’ zeg ik, en concentreer me op het spel. Mam zucht, maar geeft me toch mijn zin.
‘’muhahahahaha!’’ denk ik in mezelf.
Met mijn tong uit mijn mond, speel ik het spel door, tot ik verlies.
‘’aah! Nee! Ik was er bijna!’’ roep ik gefrustreerd! Ik gaap, en besluit dan maar te gaan slapen. Eigenlijk heb ik het nog steeds aardig koud… en het word alleen a erger bij de gedachte. Waar komt dat nou opeens vanaf?

Reacties: