FanFic.nl

Dark turns into light • Niall Horan

Stalking • 012

Zoekend scande ik de parkeerplaats. Waar kon die klojo nou zijn? De meeste auto's waren al weg, en het was niet dat hij een kleine onopvallende auto had. Zuchtend keek ik nog eens rond. Twee armen wurmden zich om mijn middel heen, een hoofd werd in mijn nek gelegd.
"Hallo, schoonheid", mompelde hij in mijn oor. Ik glimlachte. Nee. Oh wacht. Nee, dat is niet goed. Ik haalde de grijns van mijn gezicht af en sloeg zijn armen weg. Ik draaide me om. Hij keek me verbaasd aan.
"Is er iets?", vroeg hij.
"En of er iets is", zei ik terwijl ik zijn briefje in zijn hand duwde. Hij vouwde hem open en keek en vragend naar. "Moet ik er de volgende keer een serenade van maken?", zei hij speels. Ik rolde met mijn ogen en duwde het andere briefje in zijn hand. Hij vouwde het open en las de tekst. Tot mijn verbazing begon hij te grinniken.
"Wat valt er nou weer te lachen?", snauwde ik. Niall keek me lachend aan. "Nou, dit is toch grappig. Ze zijn gewoon jaloers, joh."
Hij wilde zijn armen weer om me heen slaan, maar ik dook weg. "Jij hebt dit geschreven."
Hij keek me lachend aan. "Ik?" Ik knikte. "Kijk de handschriften dan. Ze zijn hetzelfde." Niall keek even naar de twee papiertjes. "God, nu je het zegt. Ach, wat maakt het uit. Er zit een stukje waarheid in." Hij liep naar de prullenbak en gooide de papiertjes erin.
"Niall", siste ik. Hij haalde zijn schouders op en liep naar me toe. Hij pakte mijn hand. Ik trok hem terug. "Niall, rot op", mompelde ik.
"Ik zou je naar huis brengen, remember?"
Hoe kon ik ooit van hem afkomen? Hoe kon ik hem duidelijk maken dat hij op moest houden, in godsnaam? "Heb jij dat briefje geschreven?"
"Nee", zei Niall. Of hij kon heel goed liegen, of hij sprak de waarheid. "Niet liegen."
"Ik ben bloedserieus."
Ik zuchtte en keek naar de grond. "Niall, je moet me niet meer volgen. Ik wil geen relatie met je en je stalkerige gedrag maakt me je alleen maar meer haten."
Niall trok zijn wenkbrauwen op. "Ik stalk je niet. Ik bescherm je." Mijn mond viel open. Dit was het liefste, maar ook het vreemdste wat een jongen ooit tegen me gezegd had. Ik zag hem lachen door mijn reactie. Ik wist mezelf geen houding te geven.
"Dus, is dit je vriendje?"
Woest keek ik om. Trevor had zijn arm om mijn schouder heengeslagen en keek me uitdagend aan. De klootzak.
"Jaloers?", vroeg Niall terwijl hij wat dichterbij ging staan. Hij was langer en veel gespierder dan Trevor. Toch verrekte hij geen spier.
"Op wat? Dit?", zei Trevor terwijl hij met zijn vinger naar mij wees. Hij lachte en schudde zijn hoofd. "Nee, dankje." Ik voelde een traan over mijn wang rollen. Achter me hoorde ik gelach. Ik draaide me om en zag twee oudere vrienden van Trevor wild lachen en naar me wijzen. Ik keek naar Trevor. Hij stond er zelfverzekerd uit, handen in zijn zakken en die vieze grijns op zijn gezicht. Mijn hand week uit en liet een harde klap op zijn wang achter. Geschrokken keek ik naar mijn hand. Het ging automatisch, ik wilde dit niet. Wat had ik gedaan? Trevor ging met zijn hand over zijn wang.
"Jij kleine...", siste hij, terwijl hij op me af kwam rennen.

Reacties: