FanFic.nl

• Killer • Harry Styles • 16+

Chapter Three.

Achter ons was er een geritsel te horen. Een klein meisje liep rond. Hoe dom kon ze zijn om geluid te maken als ze een moordscene mee heeft gemaakt? Ik hoefde niet eens een commando te geven. Louis ging haar al achterna.

Voor mij stond er een bang meisje van niet eens tien. Ik weet dat ik nu te ver zal gaan, maar ik kon geen veraders riskeren. "Wat is je naam?" Ze bleef maar naar me mond staren alsof ze niet begreep wat ik net zei. "Wat is je naam?", vroeg ik nogmaals. Deze keer harder. Nog steeds bleef ze me aankijken alsof ik chinees sprak. Ik werd ongeduldig en duwde haar omver. Het enige wat uit haar mond kwam was een paar domme klanken. Ik stapte op haar af. Voordat ik mijn handen om haar keel kon zetten schreeuwde iemand "Stop." Het bleek Louis te zijn. Iedereen zat hem met grote ogen aan te kijken. Wat zachter vervolgde hij: "Ze is doof volgens mij." Voor het eerst keek ik echt goed naar haar. Ze lijkt inderdaad niet normaal.

"Wat doen we met haar?", vroeg ik aan de rest. "Ten eerste ze is een kind en ten tweede ze is doof."
"Maar dat ze doof is hoeft niet te betekenen dat ze niks gaat zeggen. Ze kan toch wel zien.". zei Liam met een bedenkelijk gezegd. "Ja, ze gaat ons vast met die gebaren duidellijk maken aan de politie en dan zijn we erbij", bracht Zayn in. "Maar ze lijkt op Niall vind je niet", zei Louis voorzichtig. Voor het tweede keer keek ik weer naar haar. Ze had inderdaad Niall's blonde krullen en blauwe ogen. Bijna zal je denken dat Niall haar vader was, zoveel leek ze op hem. Ik zag hoe Louis naar het rivier rende. Even snapte ik het niet, daarna werd het me duidellijk: hij moest kotsen. Hij was altijd al close geweest met Niall en was zo'n beetje zijn beschermengel. Toen hij zichzelf eindellijk bij elkaar heeft geschrapt en terug kwam, was zijn gezicht gewoon lijkbleek. Ergens voelde ik me schuldig. Ze kon toch niet helpen dat ze doof was en op het verkeerde moment voorbij kwam lopen. "Kom, we brengen haar thuis", deelde ik mee. Hiermee trof ik mijn eigen verwachtingen over.

Twee uren later lag ik eindellijk weer in me bed. Het adrenaline was nog vers in me aderen, maar ergens voelde mijn hart zacht aan. Ik kon het gewoon niet geloven. Ik was aardig geweest vandaag.

Reacties: