FanFic.nl

schrijfwedstrijd!

guardian angel

et opgetrokken knieën zit ik op mijn bed, zijn sweater in mijn handen. Het is een week geleden dat het is gebeurd. Een week die aanvoelde als een eeuw. Dagen worden nu voor mij vertraagd, allemaal door die ene chauffeur, die net iets te veel had gedronken. Als hij niet dronken achter het stuur was gekropen, was dit allemaal nooit gebeurd. Dan was hij nog in leven, dan was hij hier.. Bij mij...
Waarom moest dit nou precies bij hém gebeuren. Hij de liefde van mijn leven, van me afgepakt. Het ergste is misschien wel, dat ik hem nooit maar dan ook nooit meer terug kan krijgen...
Hij is nu weg naar een betere plek zonder pijn of verdriet, wachtend totdat ik ook zal komen. Mijn engeltje, veranderd in een echte engel wachtend tot ik ook ooit een engel zal worden. Dan kan ik weer naar hem toe. Dan kan ik bij hem blijven. Voor eeuwig.

Het ongeluk gebeurde vrijdagavond toen we terug fietsten naar huis. Nou ja, hij fietste en ik achterop zijn bagagedrager. We waren bijna thuis, toen er een auto de fiets raakte. Ik raakte licht gewond, hij is later overleden in het ziekenhuis.. Mijn wereld stortte in toen ik het nieuws te horen kreeg. Mijn vriendje zomaar ineens verdwenen? Ik kon en wou het niet geloven. Ik kan het nog steeds niet geloven... Ik zal het die chauffeur ook niet vergeven. Nooit. De pijn die hij mij heeft aangedaan is gewoon te groot het hem te vergeven. Laat staan dat ik het zal vergeten.

Morgen is zijn begrafenis, die chauffeur zal er ook zijn. Hij moet waarschijnlijk zijn excuses aanbieden voor wat hij heeft gedaan. Wat heb ik aan excuses? Ze zorgen er toch niet voor dat hij weer leeft? Ze zorgen er toch niet voor dat hij weer bij mij kan zijn? Ze zorgen er toch niet voor dat ik naar hém toe kan gaan..?
In andere woorden ze doen niks, helemaal niks. Het enige wat je doet is sorry zeggen en that's it. Weet je wat je had moeten doen? Niet hartstikke dronken achter het stuur gaan zitten, dan had je je excuses niet aan moeten bieden, dan had je geen verdriet en pijn achter gelaten, dan had je iemand in leven kunnen houden..

Het ergste is: Ik kan niet naar hem toe, ik kan het niet. Hoe graag ik het ook wil, het lukt me niet. Ik moet wachten tot ik natuurlijk sterf, ik moet wachten totdat ik een ongeluk krijg, En over deze pijn heenkomen? Dat zal me nooit lukken, daarvoor is de pijn en het verdriet te groot. En hem zal ik natuurlijk ook nooit vergeten. Nooit. Ik zal hem blijven herinneren, tot de dood ons weer met elkaar herenigd. En we weer gelukkig kunnen zijn. Zonder verdriet. En zonder pijn. Alleen nog maar blijdschap en geluk. En aan de andere kant wil ik mijn, en zijn familie en vrienden geen pijn doen door vervroegd naar hém te kunnen. Ze hebben nu al verdriet en dan hebben ze nóg meer verdriet. Dat kan ik ze niet aandoen, dat wil ik ze niet aandoen.

Ik kan er niks aan veranderen, het gebeurd. Het enige wat ik aan hém over heb gehouden zijn foto's, zijn sweater, en talloze fantastische herinneringen. Van hém, mijn liefde, mijn engel. Hij zal voor altijd bij me zijn, hij zal voor altijd klaar staan om me te helpen, en me te beschermen. Net zoals hij altijd deed, het enige verschil is nu dat ik hem niet kan zien, of horen. Vergeven zal ik die chauffeur nooit. Nogmaals, hij had niet dronken achter het stuur moeten zitten, dan had ik hem nog kunnen zien, dan had ik hem nog kunnen horen. Dan was hij nog hier op aarde bij mij. En niet opgestegen als een engel in de hemel. Ik kan niet zeggen dat hij niet meer bij me is, hij zal altijd bij me blijven, of hij nu in de hemel zit of niet. Ik weet dat hij er is, en hij zal me niet verlaten. Niet voordat we weer herenigd kunnen worden, niet voordat we weer gelukkig bij elkaar kunnen zijn. En misschien zelfs dan, zal hij niet van mijn zijde wijken.

Ik zal je heel erg missen, maar het leven gaat door. Ookal lijkt het voor mij nu even stil te staan En ik wil ook laten weten dat ik jou niet ga vergeten. En ik zal het nooit vergeten en vergeven wat hij mij heeft aangedaan, correctie wat hij óns heeft aangedaan. Niemand verdient het zó uit elkaar gesplitst te worden. En al helemaal niet als het de fout van een ander is. Nogmaals, ik zal je missen en vooral ook niet vergeten. Mijn liefste, mijn engel, mijn alles.

From now on, you can be my guardian angel. I will miss you and never forget you. I love you, goodbye Max, you will live forever in my toughts.

<3

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.