FanFic.nl

persoonlijke stand alones

sa janita secret

Ik hoorde de deurbel door het huis galmen. ‘Ik doe wel open!’ riep mijn jongere zusje Tamara. Na deze woorden gehoord te hebben richtte ik me weer op de berekening waar ik mee bezig was. Als ik dit af had was ik klaar met wiskunde voor deze week. ‘Janita, er zijn bloemen voor je bezorgd!’ hoorde ik door de deur heen. ‘Van wie?’ riep ik terug. ‘Kom maar kijken!’ Ik zuchtte, wierp nog een blik op mijn schrift maar kwam tot de conclusie dat ik te nieuwsgierig was om gewoon verder te gaan. Dus sloeg ik mijn boek dicht en liep de trap af. In de woonkamer stond Tamara het kaartje van een prachtige bos rozen te lezen. ‘En van wie?’ vroeg ik nieuwsgierig. ‘Van Niall.’ Ik liep naar de bloemen toe en pakte het kaartje uit haar handen.

‘Wat wil Niall je vragen?’ ‘Geen idee! Daar kom ik om zes uur achter.’ ‘Oeh Janita heeft een dahate! Janita heeft een dahate!’ Ik lachte en verkocht tamara een tik tegen haar ahterhoofd. ‘Haha hou jij je mond maar kleine smurf!’ Tamara grijnsde maar vertrok toen naar haar kamer. Ik las het kaartje nog eens over en glimlachte. Niall was mijn beste vriend. Al vanaf de brugklas, we delen alles met elkaar. En nu zomaar ineens stuurt hij me bloemen. Dat vind ik toch wel superlief! Ik pakte mijn mobiel en keek naar de tijd. Kwart voor vijf, mooi dan was mijn moeder nog niet aan het koken. Ik stuurde haar een whatsappje: “K eet ni mee. Waarschijnlijk eet ik met Niall iets in de stad.” Al snel kreeg ik een antwoord: “Is goed lieverd, veel plezier!” Ik liep weer naar boven en maakte nog snel de berekening af. Na een punt te hebben gezet achter het antwoord grijnsde ik van oor tot oor. Yes helemaal geen wiskunde meer deze week! Ik keek weer op de klok en zag dat het al twintig over vijf was. Snel keek ik in mijn kast of ik nog iets leuks had. Na even zoeken vond ik een zwart hemdje en een licht blauwe skinny. Nog was mascara en ik was klaar om te gaan. Toen ik de trap af liep kwam Tamara naar me toe rennen. ‘Vertel je me hoe het is gegaan?’ ‘Ja, tuurlijk! Altijd.’ Tamara lachtte en wenste me succes. Ik zwaaide nog even en liep richting het park. Halverwege kwam ik er achter dat ik mijn jas was vergeten. Ach nou en! Dan maar kou lijden. Bij het park aangekomen was er nog geen spoor van Niall te bekennen. Het was ook nog maar tien voor zes, wist ik na op mijn telefoon gekeken te hebben. Ik ging op het bankje bij de vijver zitten en zette wat muziek aan op mijn ipod. Zacht neuriede ik mee met de melodie van thrift shop. Ergens aan het eind werd er op mijn schouder getikt. Ik schrok me kapot en viel voorover van het bankje af. Achter me klonk hard gelach. Ik zette mijn ipod uit zei: ‘ja, lach me maar weer uit!’ ‘Geen zorgen.’ Lachte Niall. Oke het was ook best hilarisch. Zo hilarisch dat ik zelf mee begon te lachen. Nadat we beiden waren uitgelachen hielp Niall me overeind en klopte ik mijn broek af. ‘Waar gaan we eten?’ vroeg ik aan Niall. ‘Tenminste, ik neem aan dat we ergens gaan eten aangezien het al zes uur is.’ ‘Bij de snackbar.’ ‘Top! Ik hou van patat.’ ‘Weet ik toch.’ Ik lachte en liep voor Niall aan naar de snackbar. Daar aangekomen zei Niall: ‘Hetzelfde als altijd?’ ‘Yep.’ Ik zocht een tafeltje uit bij het raam en ging zitten. Niall en ik hebben hier al zo vaak gegeten. We zijn hier allebei zo ongeveer vaste klanten. De vorige keer dat we hier zaten verslikte ik me bijna in mijn kroket van het lachen. Waar moest ik nou ook alweer zo erg om lachen? Ik dacht even na, toen wist ik het weer. Het was buiten aan het regenen en Niall had het geniale plan om buiten rond te gaan springen als een kangoeroe. Kletsnat kwam hij weer binnen en was begon zich te wassen als een hond. Dat was op dierendag. Ik was waarschijnlijk gestikt als Niall niet op mijn rug had geslagen. Ik glimlachte bij het terugdenken. Ik weet nog hoe de mensen ons zo raar aan keken. ‘Waarom lach je zo?’ Ik schrok en keek om naar Niall. Ik had hem helemaal niet aan horen komen. ‘Ik dacht terug aan die keer op dierendag.’ Niall grinnikte. ‘oh ja!’ Het dienblad dat Niall in zijn handen had werk op tafel gezet, ik pakte mijn bakje patat, kroket en beker vanille milkshake eraf en pakte tot slot een van de vier pakjes mayonaise van tafel af. Genietend begon ik te eten. Toen ik mijn patat op had en met mijn kroket wilde beginnen herinnerde ik me opeens weer het briefje waarop stond dat Niall me iets wilde vragen. ‘Wat wilde je eigenlijk vragen?’ vroeg ik aan Niall. Hij verslikte zich bijna in zijn cola light begon te hoesten. Raar, zo grappige vraag is dat toch niet? Toen Niall uitgehoest was begon hij te praten. ‘Dat is vanavond pas.’ ‘Oke, is goed maar je maakt me wel nieuwsgierig!’ Niall gaf me een knipoog en ik was al weer vergeten dat hij net even raar deed. Toen al het eten en het drinken op was vroeg ik aan Niall: ‘en wat ben je met me van plan?’ Hij grijsde. ‘maak je geen zorgen, we gaan alleen maar naar mijn huis!’ ‘top!’ Niall rekende af en liep terug naar de tafel waar ik net van was opgestaan. Ik wilde mijn portemonnee pakken maar Niall hield me tegen. ‘Laat maar joh, cadeautje.’ Ik lachte en liep achter hem aan naar zijn huis dat maar een paar minuten lopen was. Na een minuut ofzo begon ik het best wel koud te krijgen. Ik wreef over mijn armen voor iets meer warmte. Niall zag het. ‘Hier neem mijn jas maar.’ Dankbaar nam ik hem aan. Bij Nialls huis aangekomen stak hij de sleutel in het slot en ging mij voor naar de woonkamer die leeg was. ‘Zijn je ouders er niet?’ vroeg ik verbaasd. ‘nee, weg voor zaken.’ ‘En je broer dan?’ ‘Naar zijn vriendin.’ Ik liet me zakken in een stoel en vroeg: ‘en dan wil ik nu toch eigenlijk wel weten wat je me wilde vragen!’ Niall zuchtte en ging tegenover mij zitten. ‘ben jij wel eens verliefd geweest?’ ‘ja.’ ‘Ook op iemand die je goed kent?’ Waar wilde Niall heen? ‘Ja, ook wel.’ ‘Nou… Oh god ik weet niet hoe ik dit moet zeggen!’ Niall klonk gefrustreerd. ‘Vertel het maar gewoon, dan ben je er van af.’ ‘Beloof je dat je me niet uitlacht?’ Niall klonk oprecht bang. ‘Natuurlijk! Ik beloof het.’ ‘Nou, ik heb een vriend, je kent hem wel, Louis en…’ Hij nam een pauze om zijn woorden te bedenken. ‘En ik denk dat ik verliefd op hem ben.’ Zei hij heel snel. Ik keek naar Nialls gezicht, dat stond bang naar de grond gericht. ‘Wat fantastisch riep ik uit!’ ‘Vind je me niet raar dan?’ ‘Natuurlijk niet!’ Hij knikte opgelucht. ‘Blijf je vanavond slapen?’

Reacties: