FanFic.nl

Just can't let her go - Marcel Styles

Five

Ik opende de deur en glipte naar binnen. Mijn jas gooide ik op de kapstok, mijn tas belandde er onder. Ik trapte mijn schoenen uit en liep de woonkamer binnen. "Hi mom," begroette ik haar met een glimlachje. Ik drukte een kus op haar wang en zij woelde over mijn bol.
Mijn moeder was sinds de dood van mijn vader mijn alles geworden, kwam je aan mijn moeder, dan kwam je aan mij. Simpel zat. Als het om mijn zwakste punt ging, dan was het mijn moeder. Ze was werkelijk mijn alles.

In de tijden dat mama rouwde om mijn vader was het zo erg dat ik voor haar moest zorgen in plaats van zij voor mij. Dat irriteerde me en vaak was ik dan ook kwaad op haar. Ik mocht haar niet meer, ze begon te veranderen, ik zag haar niet meer als mijn eigen moeder.
Ze deed echt niets meer, ze kookte niet, ze ruimde niet op, ze deed geen boodschappen, en uiteindelijk nam ze ontslag en stopte ze met werken. Ze was niet nuttig meer. Hoe kon een kind van twaalf jaar op zichzelf passen?
Dat kon ze niet.
Thuis was het een zooitje, er stond nooit eten op het fornuis, en er kwam geen inkomen meer binnen. Zelf zocht ik niet naar een baantje. Onze buren waren mijn reddende engels. Ze brachten elke dag - al was het maar een klein beetje - eten. Vaak gaf de buurvrouw me ook wat geld, ze was zo aardig. Jammer genoeg verhuisden ze een paar maanden daarna, en ik stond er weer alleen voor. De toestand van mijn moeder werd steeds erger, ze leed aan depressie en dronk alleen nog maar.
Op school ging het slecht met me, het liet me mijn school jaar over doen.
Toen het nieuwe school jaar begon maakte ik vrienden. Mijn eigen toestand - die duidelijk achteruit was gegaan - ging snel weer omhoog. Mijn vrienden begrepen me. Ik kon naar ze toegaan als ik iemand nodig had. Al snel werden wij een vaste vriendengroep. Ik was hen, zij waren mij, we waren één. Elk van ons had een duister verleden achter zich, de een erger dan de ander. We hadden elkaar nodig, zonder elkaar hadden we niemand meer. We stonden allemaal sterk in onze schoenen, we lieten niemand over ons heen walsen.

Een pling geluidje deed me opschrikken uit mijn gedachten. Ik viste mijn mobiel uit mijn zak, wetende dat het Liam was die me een sms stuurde.

I'm home.

Het was een simpel sms'je maar het was duidelijk genoeg. Ik zuchtte zoals gewoonlijk opgelucht en stuurde hem een woordje met twee letters terug.

Ok.

Ik stond op en liep naar de kast in de gang. Ik nam er de zachtste deken uit waarna ik terug liep naar de woonkamer. Ik krulde me op in de deken en ging zitten tussen de vele kussens op de bank. Omdat ik klein gebouwd was verdronk ik bijna in de zee van kussens, maar het voelde fijn. Alsof ik omringd werd met zachte bloemetjes. Ik giechelde om mijn gedachten.
Het duurde niet lang of ik viel in een diepe slaap.

Ik houuuu van reactiesss (:

Reacties: