FanFic.nl

Larry Odd Parents

Aflevering twee: Da rules

Het bleek dat Caroline inderdaad als de dood voor spinnen was en Liam dacht niet dat hij ooit eerder al eens zo hard gelachen had. Hij moest het wel met een woedende Caroline aan zijn deur bekopen, maar Harry had haar achterstevoren laten spreken, wat het vooral heel erg hilarisch had gemaakt.
De volgende ochtend bleef hij zo lang mogelijk met zijn ogen gesloten in bed liggen. Hij probeerde met man en macht vast te houden aan zijn geweldige droom, met gigantische chocolademilkshakes en spinnen die Caroline treiterden. Als hij losliet zou hij terug moeten naar zijn eigen saaie grijze bestaan, zonder de twee feeënpeetouders.
Uiteindelijk kon hij zijn ogen echt niet langer gesloten houden. Hij probeerde het te ontwijken, de teleurstelling nog iets langer uit te stellen, maar zijn ogen werden toch naar zijn nachtkastje toegetrokken, als ijzer naar een magneet. Zijn hart maakte een raar sprongetje. Hij moest nog steeds dromen, dat was de enige mogelijke verklaring, want de vissenkom stond er nog altijd en de vissen zwommen vrolijk rond.
“Harry? Louis?” vroeg Liam met een onzeker stemmetje.
De vissen begonnen sneller rond te zwemmen en met een poef verschenen ze boven de kom.
“Wat, dacht je serieus dat we zomaar weg zouden gaan?” vroeg Harry toen hij Liams gezicht zag.
“Want denken dat de twee feeën die zomaar in je kamer zijn verschenen en als je wensen inwilligen verzonnen zijn is een hele vreemde reactie?”
“Oef…” grinnikte Louis. “Wat, moet ik je knijpen voor je het gelooft?”
“Nee! Dat is niet nodig!” riep Liam snel.
Op dat moment klonken er luide voetstappen op de trap en enkele seconden later zwaaide Liams slaapkamerdeur open. “Liam! Mooi, je bent al wakker. Kleed je snel aan, dan kun je me helpen in de tuin. Maar hé, wat een mooie vissen.” Hij liep verder de kamer in om ze beter te bekijken. “Waar heb je die vandaan? Van Caroline? Misschien had je moeder dan toch gelijk. Wauw, wat een kleuren! Misschien dat ik hier eindelijk indruk kan maken op Dinkleberg…”
“Nee pap! Dat zijn mijn vissen!” schreeuwde Liam, maar zijn vader had de kom al opgepakt en liep ermee weg.
“Geen zorgen Liam! Ik laat ze alleen even zien. Kleed je maar snel aan, dan krijg je ze terug zodra we de tuin aan kant hebben gemaakt.”
Liam wachtte tot Harry en Louis weer naar hem zouden poefen, maar het bleef leeg in zijn kamer. Teleurgesteld stond hij op en kleedde zich aan. Zijn maag rommelde luid. Ach, misschien was zijn vader zo druk met indruk maken op de Dinklebergs dat hij nog tijd had om snel wat naar binnen te werken.
Zoveel geluk bleek hij echter niet te hebben. Toen hij beneden kwam, stond de vissenkom alweer op het aanrecht. De vissen zwommen loom rondjes, maar bleven vissen. Liam staarde boos naar de kom, maar het haalde niets uit. Wat had je nou aan feeën als ze je niet kwamen helpen als je ze nodig had?
“Ik zei toch dat Caroline geweldig was!” zei zijn moeder opgewekt toen hij de keuken in liep.
“Geweldig?” mompelde Liam, terugdenkend aan de avond ervoor. Ach ja, haar gil toen de spin op haar hoofd zat was wel geweldig geweest, maar dat was wel zo ongeveer de enige niet-ontkennende zin waarin hij zowel Caroline en geweldig zou gebruiken.
“Ja. Ik bedoel, welke oppas geeft zijn kind nou van die prachtige vissen? Ze moet wel dol op je zijn! Maar ga nu je vader maar helpen, ik geloof niet dat hij in een erg goede bui is.”
Liams maag rommelde nogmaals luid, maar zijn moeder leek het niet te horen. Nukkig liep hij naar buiten. Het was ook altijd hetzelfde liedje! Zijn moeder hing de eeuwige optimist uit, maar leek hem volstrekt te negeren, en zijn vader was kwaad omdat Dinkleberg het alweer beter had dan hij. Hoe had hij kunnen denken dat het beter zou worden met de feeën? Die gedroegen zich gewoon net zoals de rest van de wereld: ze negeerden hem.
“Ik ben er,” meldde hij lusteloos.
“Een aquarium! Ze scheiden hun keuken van hun woonkamer doormiddel van een aquarium zo groot als een muur met de mooiste tropische vissen!” riep zijn vader wanhopig.
Eigenlijk verbaasde het Liam niks. De Dinklebergjes waren nu eenmaal behoorlijk rijk. Waarom ze in een saaie nieuwbouwbuurt als deze woonden wist Liam ook niet, maar het was belachelijk dat zijn vader alsmaar probeerde beter te zijn dan meneer Dinkleberg, want dat zou hem toch nooit lukken.
De tuin was hier een voorbeeld van en Liam voelde de pijn die hij van het boenen gehad had alweer terugkomen. "Aan het werk, zoon!” riep zijn vader vastberaden.
Vermoeid liep Liam enkele uren later weer de keuken in. Zijn handen zaten onder de blaren, zijn armen deden pijn van het schoffelen en zijn knieën van het onkruid wieden. Daarnaast bezorgde zijn nogal altijd hongerige maag hem buikkrampen. Hij pakte de vissenkom van het aanrecht en sleepte zichzelf naar boven.
“Oh, dus jullie kunnen jezelf nog wel terugveranderen in feeën. Ik was al bang dat jullie vastzaten,” merkte Liam nors op toen Harry en Louis weer in hun normale gedaante voor hem verschenen.
“Sorry Liam, maar je vader kwam binnen en daarna waren er de hele tijd mensen bij de kom of bij jou. Het zou opvallen als we terugveranderd waren,” zei Harry.
“En wat dan nog? Het zijn mijn ouders maar.”
Louis poefte het grote paarse boek weer tevoorschijn. “Kijk Liam, als iemand ontdekt dat je feeën hebt, moeten we weg, want dat staat in de regels.”
“Maar… Oké.” Hij zuchtte. “Wat heb ik dan aan jullie, als jullie me alleen kunnen helpen als er verder niemand is?”
“Nou, we zijn magisch, dus we kunnen in alles wat we willen veranderen!” zei Harry opgewekt terwijl hij naar Liam vloog.
“Precies!” viel Louis hem bij. Enkele seconden later was hij veranderd in een roze zwevend kopje en schoteltje met ogen en een mond. “Maar naar school kun je natuurlijk veel beter met een…” en van het ene op het andere moment was de serviceset veranderd in een potlood.
“Eekhoorns komen hier toch voor, hè?” vroeg Harry naast hem, die inmiddels was veranderd in een groen exemplaar.
“Euhm, ja, volgens mij wel.”
“Mooi dan.”
“En anders kun je het altijd nog proberen als vogel,” zei het potlood dat inmiddels was veranderd in een mus.
“Ach, uilen zijn veel cooler!”
“Maar die worden dan weer opgegeten door wolven, als ze te laag vliegen.”
“En die worden afgeschoten!” zei het groene geweer.
Liam had het niet meer en lag inmiddels naast zijn bed van het lachen.
“Maar terug naar belangrijkere zaken: volgens mij heb je nu eerst eten nodig,” zei Louis zodra hij weer in zichzelf was veranderd.
“Dus wat mag het zijn?” vroeg Harry, inmiddels uitgedost in obertenue.
“Euhm, een omelet met ham en kaas?” vroeg Liam.
“Een ham-kaasomelet, komt eraan!” En na een pling van de stafjes stond er inderdaad een dampend bord met twee stukken brood en een grote omelet op een tafeltje voor Liams bed. Liam pakte het bestek dat naast het bord lag al op om aan te vallen toen er luid gerommel klonk. Een draaikolk ontstond in de muur van zijn kamer en enkele seconden later stond er een brede jongen in zijn kamer.
“Hoe laat is het?” riep de jongen met bulderende stem.
“Half twaalf,” piepte Liam.
“En wat heb jij daar?” vroeg de imposante jongen hem.
“Een omelet?”
“Precies! Wie waagt het om een ontbijtwens na half elf ’s morgens in vervulling te laten gaan?”
“Maar het is maar een omelet,” zei Harry zachtjes.
“Bovendien staat er niets over ontbijtenwensen in de regels!” riep Louis verontwaardigd.
Het gezicht van de zojuist verschenen man vertrok. Liam bekeek hem eens wat beter: net zoals Harry en Louis zweefde er een kroontje boven zijn hoofd. Ook had hij een staf, maar deze zeker een meter lang. Hij leek dus een fee te zijn, maar het ontbreken van vleugels liet Liam daar aan twijfelen.
Het grote paarse boek waar met sierlijke letters ‘Da rules’ op was geschreven verscheen in de kamer. Het vloog open en bleef vlak voor Louis hangen.
“Dus meneer kent de regels zo goed? Wil hij dan ook even voorlezen wat hier staat?”
Louis bekeek de pagina en fronste. “Ik wil niet veel zeggen, maar ik zie niks over ontbijtwensen, noch over eten of ook maar iets wat gerelateerd kan zijn aan die omelet, Niall.”
“Wat? Volgens mij moet jij terug naar school!” Maar hij pakte het boek wel op en bekeek de pagina’s. Vervolgens bladerde hij het hele boek door, tot er een papiertje tussen de pagina’s vandaan viel. Liam raapte het op en las het.
“Euhm, meneer…? Meneer Niall?” vroeg hij zachtjes.
De jongen keek woest op. “Zie je niet dat ik bezig ben?”
“Ja, maar ik dacht, misschien zoekt u dit?” En hij hielt het papiertje omhoog.
De man keek hem nog eens aan en nam het papiertje aan. “Verrek, je hebt gelijk. Nou, bedankt dan.” Hij schraapte zijn keel en wendde zich weer tot Harry en Louis. “Hier heb ik het: regel 34 – ontbijtwensen mogen enkel tussen zes uur ’s ochtends en half elf ’s ochtends worden ingewilligd, lunchwensen tussen twaalf uur ’s middags en half drie ’s middags en avondetenwensen tussen vijf uur ’s avonds en elf uur ’s avonds. Omelet valt onder ontbijt en het is na half elf – hoewel er van lunch misschien nog iets gezegd kan worden, maar daar is het nog te vroeg voor – dus jullie hebben overduidelijk de regels overtreden en zullen gestraft moeten worden!”
“Maar die regel zat los in het boek, daarom blokkeerden onze stafjes niet. Volgens mij ben je gewoon vergeten hem er goed in te zetten!” riep Harry kwaad, wat hem een trap en boze blik van Louis opleverde.
Niall mompelde slechts enkele boze worden. “Maar goed, omdat dit de eerste keer is zal ik de omelet maar meenemen. Waag het echter niet om de regels nog eens te breken! Begrepen?” Hij pakte het bord op, vouwde de omelet tussen het brood en nam een grote hap. “Ik moet wel zeggen: wat een voortreffelijke omelet,” zei hij nog, voordat hij wegpoefte.
“Wie was dat?” vroeg Liam, zodra die was bijgekomen.
“Niall Horan, de sterkste fee van heel Feeënwereld, bewaker van de regels.”

Reacties: