FanFic.nl

Northerncross-Ranch

Hoofdstuk 15

Carlos loopt met Shean mee terug naar de ranch.
“Jij hoeft je niet te schamen, je hebt zelfs een onderdeel gewonnen”� begint Carlos het gesprek.
“Daar kan ik niet mee zitten”� lacht Shean. “Als je mee doet aan een wedstrijd moet je ook tegen verlies kunnen, zei mijn vader altijd.”�
“Ja, dat is ook wel zo. Ik heb een berenhonger. Eens kijken wat voor lekkers op de BBQ ligt.”� Samen lopen ze naar de BBQ en scheppen hun bordjes vol.
“Kijk, daar kunnen we wel even zitten”�, wijst Carlos. Zwijgend zitten de twee te eten.
“Carlos?”�
“Ja, Shean”�
“Ben jij wel eens in Bedford geweest?”�
“Ja, hoor. Ben jij daar een beetje bekend?”� antwoordt hij.
“Een klein beetje”� meldt Shean. “Ik heb daar vroeger gewoond.”�
“Ik ook voor een klein jaartje bij een tante van mij. Dat was een leuke tijd”� gaat Carlos verder.
“Jeugdherinneringen zijn altijd leuk”� antwoordt zij. Het daar bij latend. Bang dat Carlos zich zal herinneren welke rol zij vroeger mogelijk in zijn leven heeft gespeeld.

In de tussen tijd vermaken Urs en Saundra zich prima in hun bergmeer. Als ze na een uurtje met elkaar stoeien uit het water zijn, gaan ze eerst zonnebaden om het natte ondergoed enigszins droog te krijgen. Daarna lopen ze hand in hand naar beneden.
“Dank je wel Urs. Ik vond het vanmiddag heel gezellig met jou.”�
“Je hoef me niet te bedanken, ik vond het zelf ook leuk”�antwoordt hij.
“Weet je wat we spreken af, zodra we weer vrij hebben neem ik jou mee naar de top van de St. Gotthart, daar ligt in de zomer nog sneeuw.”�
“En hoelang moet ik daarvoor wel niet klimmen?”�weifelt Saundra. Urs lacht.
“We gaan wel met de lift, dat is gemakkelijker.”�
“In dat geval, ga ik graag met je mee”� lacht Saundra.

Het hotel is volgeboekt en het is er gezellig druk. Saundra heeft veel te doen maar gelukkig ook veel tijd om de omgeving te verkennen. Ze heeft nu receptiedienst en haar gedachten dwalen geregeld af naar Urs, die de gasten hun kamers aan het wijzen is. Hij is zo aardig, attent en lief. Sinds hun uitstapje naar de alm lijkt het wel of ze dichter naar elkaar gegroeid zijn. Zijn zussen zijn duidelijk op de koppeltour. Ze hebben haar al geprobeerd uit te vragen over de gebeurtenissen op de alm. Maar Saundra en ook Urs hebben niks los gelaten. Ze geniet in stilte als ze terug denkt aan die middag. Ze wil Urs zo graag beter leren kennen en meer van hem weten. Urs is altijd vriendelijk naar haar toe, lacht haar bemoedigend toe en geeft af en toe een schalkse knipoog als hij voorbij komt. Al weet zij natuurlijk niet of hij haar gevoelens beantwoord. Margit komt aanlopen en zegt lachend:
“Zit jij toevallig met jouw gedachten bij mijn broertje?”� Saundra schrikt op uit haar gedachten.
“Hoezo?”�
“Het valt mij op dat jullie allebei afwezig en dromerig zijn”� gaat Margit verder. Quasi boos zegt Saundra:
"Margit, volgens mij ben jij weer op de koppeltour.”� Margit kijkt geheimzinnig en laat zich ontvallen.
“Jij gaat toevallig vanavond naar de bioscoop? Misschien toevallig met Urs?
“Toevallig niet. Margit, “Je bent verkeerd ingelicht.”�
“Ik denk het wel want Urs heeft 2 bioscoopkaartje gehaald.”� Ze loopt door en laat Saundra een beetje beduusd achter. Ze gaat verder met haar werk en schrikt pas op als Urs voor haar neus staat.
“Zeg Saundra, mag ik jou vanavond ontvoeren?”� vraagt hij.
“Ontvoeren? Hoe bedoel je?”�
“Nou ik heb kaartjes voor een romantische film vanavond. Heb jij zin om met mij mee te gaan?”� Saundra glundert.
“Natuurlijk Urs. Ik ga graag met je mee. Hoe laat wilde je gaan?”� Urs denkt even na.
“Ik denk zo tegen half acht vanavond. De film begint om 8 uur.”�
“Oké, ik zal tegen half acht klaar staan.”� Urs knipoogt haar een laatste maal toe en gaat weer aan het werk. Hij fluit een vrolijk deuntje en is blij dat hij Saundra vanavond weer eens voor zichzelf heeft.

Patricia is inmiddels op Orlando Airport geland. Haar werk zit erop. Even kijken of ze een plekje kan vinden waar ze haar werkkleding kan verruilen voor iets gemakkelijkers. Als ze na enig zoeken een ruimte heeft gevonden waar ze zich mag verkleden, haalt ze snel een spijkerbroek en een sweater uit haar koffer en trekt deze aan. Ze propt haar blauwe “smurfen”� pakje in haar koffer. Zo dat is beter. Ze besluit te gaan ontbijten omdat ze toch nog dik een uur de tijd heeft. Tijdens haar ontbijt dwalen haar gedachten af naar David. Nog iets langer dan 6 uren dan ziet ze hem. Snel koopt ze nog wat tijdschriften om de tijd in het vliegtuig te doden. Als ze uiteindelijk dan aan boord is, valt ze al gauw in slaap. Geen wonder ze heeft tenslotte de hele nacht gewerkt.

David is ondanks de BBQ van gisteren vroeg op. Om negen uur zit hij al aan ontbijt. Hij hoeft pas om twee uur in Dallas te zijn. Maar hij bedenkt dat hij toch maar wat eerder gaat. Hij denkt aan Patricia die nu in het vliegtuig zit. Wat een geweldige meid. Hij is zo blij dat ze komt. Als hij weer een paar uurtjes later de helikopter instapt, weet hij dat het veel te vroeg is maar hij kan niet anders. Met een uurtje vliegen is hij in Dallas.
“Nog twee uurtjes wachten”� denkt hij. “Dan maar in het restaurant gaan zitten, zodat hij de vliegtuigen kan zien komen en gaan.”� Als na anderhalf uur door de intercom klinkt dat de vlucht uit Orlando punctueel zal landen, staat hij op en begeeft zich naar de ontvangsthal.

Patricia wordt wakker van iemand die haar aanstoot.
“Mevrouw? Wilt u alstublieft uw riem vast maken? We gaan zo landen.”� Patricia zit gelijk rechtop.
“Landen?”� vraagt ze. De stewardess lacht haar vriendelijk toe.
“Ja. landen. We zijn zo in Dallas.”� Patricia mompelt een bedankje en maakt haar riem vast.
“Hemeltje wat gaat de tijd snel als je slaapt”� denkt ze. Snel haalt ze een borstel door haar haren en kijkt even in haar spiegeltje hoe het er met haar make-up bijstaat. Ze kijkt naar buiten en ziet Dallas onder zich. Als ze tenslotte geland is gaat ze eerst op zoek naar koffer. Het liefste ging ze eerst naar David maar ze is bang om haar koffer te vergeten.

David heeft haar echter al gezien door de glazen wanden. Hij kan haar ongegeneerd bekijken. Zij heeft niks in de gaten. Ze staat op haar koffer te wachten zo te zien. Ze ziet er precies zo uit als hij haar in gedachten heeft. Er glijdt een glimlach over zijn gezicht als ze door de deur komt. Ze kijkt zoekend rond. Maar er staan een heleboel mensen te wachten. Even blijft ze vertwijfeld staan.
“Is hij er wel?”� Ze loopt verder. “Dat wordt nog een hele klus om David hier te vinden”� denkt ze wanhopig. Net op dat moment voelt ze een arm om haar middel die haar naar de zijkant trekt. Het volgende ogenblik kijkt ze verbaasd in Davids gezicht. Ze is opgelucht en blij hem te zien en slaat haar armen om zijn nek. David trekt haar tegen zich aan en even blijven ze zo roerloos staan.
“Wat heerlijk om jou te zien”� klinkt het in haar rechter oor.”� Ze lacht.
“Even was ik bang dat ik je niet zou vinden tussen al die mensen hier.”� Ze kijkt hem aan en laat haar hand over zijn kaaklijn glijden.
“Wat ben jij groot?”� lacht ze. Hij grijnst.
“En wat ben jij klein.”� Beiden schieten in de lach. “Wil je eerst wat eten of drinken of zullen we gelijk naar de ranch gaan? vraagt hij.
“Ik vind de ranch prima”� merkt Patricia op. “Kunnen we onderweg nog wat kletsen. Waar staat jouw auto?”�
“Sorry, maar ik ben niet met de auto, ik ben met de helikopter gekomen.”�
“Heb jij een vliegbrevet? David knikt.
“Maar nu heb ik een piloot meegnomen zodat ik jou een aantal dingen kan laten zien.”� Hij steekt zijn hand naar haar uit en met de andere hand pakt hij haar koffer. Patricia legt haar hand in de zijn hand en laat zich van hem naar de helikopter brengen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.