FanFic.nl

Nightmare

† If I lose myself

De stilte vouwde zich open en ik haalde de sleutel uit het contact.
Cat liet me los en haar inktzwarte ogen stonden gepijnigd.
‘Het spijt me,’ fluisterde ze en ik schudde vermoeid mijn hoofd.
‘Red je het vanavond?’ vroeg ik en ze rolde glimlachend met haar ogen. Lawley Manor lag verscholen in de duisternis en ik wilde haar niet achterlaten.
‘Ik red me wel,’ antwoordde ze en ik gaf haar het verfrommelde stukje papier. Ik had het bij me gehouden voor als dat nodig zou zijn.
‘Voor als je me nodig hebt,’ grijnsde ik en ze liep naar oude deuren.
‘Bedankt,’ zei ze en ik startte de motor.
Het geronk echode door de nacht en ik reed weg. Voor ik aan het zicht ontrokken werd keek ik achterom en Cat glimlachte. Ze liep naar binnen met het papier en de telefoon in haar handen geklemd. Honderden gedachten ketenden zich om me heen en ik wilde Anna of mijn moeder niet meer spreken. De bewegingen van het gevecht stonden in mijn geheugen gegrift en ik liet alle pijn los.



‘Blake, luister naar me!’ schreeuwde Anna en ik keek aarzelend achterom. Tranen verscholen zich achter haar oogleden en ze nam mijn hand vast.
‘We wilden je beschermen,’ fluisterde ze en ik klemde mijn kaken gefrustreerd op elkaar.
‘Is dat het antwoord?’ vroeg ik schor en Violet stak haar vinger dreigend naar me uit.
‘Het is niet omdat jij nu een Engel bent dat je het recht hebt om zo’n toon aan te slaan, jongeman.’ zei ze kil en ik voelde mijn hart onrustig hameren.
‘Het spijt me,’ antwoordde ik zacht en zakte verslagen neer op de bank. De dvd hoes van Sherlock Holmes lag als een oude vertrouwde op de bijzettafel en ik gooide hem woedend tegen de muur.
‘Waarom gebeurt dit?’ vroeg ik en Violet gaf me een kop warme melk.
Ik trok een wenkbrauw op en ze lachte hoofdschuddend.
‘Het is geen citroenmelisse,’ bevestigde ze en ik nam een slok.
‘We wisten niet dat dit zou gebeuren,’ antwoordde Anna en ze sloot de gordijnen.
‘Een volbloed Engel word je niet zomaar, wie zijn dan mijn ouders?’ vroeg ik en mijn stem trilde. Wat als dit niet eens mijn echte familie was?
‘Jouw moeder en vader waren beidden Half-engelen, toen jij geboren werd droeg je geen Ankh teken dus dachten wij dat jij ook een Half-engel zou zijn.’ zei Violet en ze wreef vermoeid over haar slapen.
‘Alleen jij weet het antwoord, Blake,’ antwoordde Anna en ze keek me indringend aan.
‘Cat,’ fluisterde ik en mijn hart sloeg over.
Het Ankh teken gloeide zodra ik aan haar dacht en mijn moeder liep de trap af.
‘Het komt door haar,’ zei ze en ik staarde haar geschokt aan.
Haar mascara was uitgelopen en ze had donkere kringen rond haar ogen.
De altijd strenge ogen stonden nu dof en verloren.
‘Kate, je moet rusten,’ begon Violet en ze stond op.
Mijn moeder schudde haar hoofd en ik zag de trouwring om haar hals glinsteren.
‘Ik had het meteen gezien, ze was een Gevallen Engel.’ fluisterde ze en Anna vouwde haar vingers gespannen in elkaar.
‘Dat wisten wij ook,’ bracht ze verward uit en mijn moeder zakte neer in de cognac leren fauteuil.
‘Ze is de dochter van Ariella,’ haar stem stierf weg en de tranen gleden geruisloos langs haar wangen.
‘Ze leek precies op haar moeder, net als toen ik haar leerde kennen.’ Ik keek mijn moeder gespannen aan en balde mijn handen tot vuisten.
‘Jij kende haar moeder?’ vroeg ik en ze knikte ademloos.
‘We gingen samen naar school in Oxford, toen we afstudeerden leerde ze Manakel kennen.
Toen Catharina geboren werd was jij slechts een jaar oud en enkele maanden daarna liet ze niets meer van zich horen. Het zou niet de eerste keer geweest zijn dat het haar verboden werd om met Half-engelen om te gaan,’ verzuchtte ze en ik stond vermoeid op.
‘Blake, wacht!’ Anna keek me smekend aan en Violet legde haar hand op haar fragiele schouders.
‘Laat hem maar even,’ zei ze en ik liep de vertrouwde houten trappen op.
De deur viel in het slot en ik zakte neer tegen de deurpost.
Schaduwen dwaalden over de muren en maakten me misselijk.
Seconden gleden voorbij en ze maakten zich los van de verf.
Zoekend naar haar en zoekend naar mij.

Haar vertrouwde zwarte ogen glansden in het donker en ik sloot mijn armen om haar heen. Bladeren dwarrelden om ons heen en verschrompelden zodra ze de bodem aanraakten. Mijn vingers streelden verlangend over haar wang en ze sloot haar ogen.
‘Je bent terug,’ fluisterde ik en een droeve glimlach overtrok haar gezicht.
‘Ik ben nooit weggeweest, Blake,’ antwoordde ze en mijn voorhoofd raakte het hare. Het leek alsof de dromen vorm kregen en ze opende haar ogen.
‘Dat weet ik, Cat,’ Haar naam dwarrelde tussen ons in en ik keek verward achterom. Schimmen verschenen en Cat verborg haar gezicht tegen mijn borst. Haar gezicht was lijkbleek en om hun halzen schitterden kettingen. Kettingen die blauw licht door de duisternis zonden.

Ik opende geschokt mijn ogen en ging rechtop zitten.
Mijn handen tastte over de bijzettafel en het witte licht van de telefoon veegde de dromen uit. Ik wist wat ik had willen zien, maar het was er niet.
Ik haalde een hand door mijn haren en liep naar het raam.
Zacht morgenrood drong zich door het verstikkende zwart en ik haalde diep adem. Gedachten versmolten in elkaars greep en ik keek op toen de deur openging.
‘Anna?’ vroeg ik hees en ze haalde glimlachend haar schouders op.
Ze droeg haar gebloemde kamerjas die naar vers gezette thee rook en ze had haar haren opgestoken.
‘Jouw energie is als een bom testosteron, jongen,’ lachte ze en ik glimlachte toen ze naast me kwam zitten.
‘Gaat alles goed?’ vroeg ze aarzelend en ik haalde mijn schouders op.
Ze stak haar hand in één van de jaszakken en ik fronste.
‘Deze hoort niet weggegooid te worden, Blake.’ Ze stak de dvd van Sherlock Holmes naar me uit en knikte wijs.
‘Je hoeft mij niet te vertellen wat er is gebeurd.
Ik weet alleen dat Maerwy en jij nog altijd dezelfde personen zijn.’ Mijn handen omsloten de hoes en een steek van schuld doorboorde mijn hart.
Ik wist dat ik haar had buitengesloten.
‘Maerwy had de waarheid aangekund, ik daarentegen,’ mompelde ik en Anna nam mijn hand bemoedigend vast.
‘Dan zul je haar dat moeten zeggen.’ Ik keek haar indringend aan en liep de kamer uit. Toen ik achterom keek zuchtte ze en om haar lippen speelde een warme glimlach. Ik was nog altijd die kleine knul die ruzies verafschuwde en had gehuild op haar schoot.
Ik trok gehaast een paar oude Vans schoenen aan en griste de autosleutels van het aanrecht. De kille ochtendwind maakte me wakker en ik opende het portier van mijn moeders auto. Het zachtgroene licht van het dashboard knipperde en ik wreef in mijn ogen.
Het was pas kwart voor zeven maar ik had de sleutel al in het contact gedraaid. De koplampen schitterden over de weg en ik beet gespannen op mijn onderlip. Ik griste mijn telefoon uit de losse joggingbroek en typte een bericht in.

Hou je de achterdeur open? Ik moet met je praten.
Blake

Reacties: