FanFic.nl

De 233ste hongerspelen ~ vanuit Alyca Clark

Hoofdstuk 1

Hoofdstuk 1
‘Het laatste nieuws over de 233ste hongerspelen’ zegt Augustus Templesmith. Ik richt mijn aandacht op het gigantische scherm die midden op het plein zweeft. Op het gezicht van Augustus Templesmith staat zoals gewoonlijk een grote glimlach als hij het over de hongerspelen heeft. ‘De trekking zal, zoals gewoonlijk, worden gehouden in elk district onder de mensen die geen belasting kunnen of willen betalen. De arena van dit jaar belooft weer heel spectaculair te worden. President Jackson heeft verzekerd dat de arena extra speciaal zal zijn, aangezien het dit jaar een millenniumjaar is!’ ik zucht, ze weten altijd wel een rede te bedenken waarom het een speciaal jaar is voor de hongerspelen. Er klinkt luid gejuich vanaf het plein, voor de gewone mens in district 8 is de hongerspelen enkel een bron van vermaak. District 8 is welvarend geworden en bijna iedereen kan de belasting wel betalen. Maar helaas ben ik geen ‘gewoon mens’ van district 8. Niet dat ik er veel aan kan doen, want mijn ouders zijn gestorven toen ik nog maar 5 jaar was. En helaas zijn ze in district 8 niet zo goed dat kinderen geen belasting hoeven te betalen. De enige familie die ik nog heb is mijn tweelingbroer Hunter, maar net als ik kan hij niet genoeg geld krijgen om en te overleven en de belasting te betalen. En dus zijn wij één van de ongeveer 100 tot 200 mensen uit district 8 die de belasting niet kunnen betalen. We maken dus een enorme kans op uitgekozen te worden mee te doen aan de hongerspelen, een spel dat wordt gezien als bron van vermaak en wordt gebruikt om het feit dat je geen belasting betaald af te straffen. Vroeger was het wel anders. Het werd toen gezien als boete, omdat de districten tegen het Capitool in waren gegaan. Maar nu leven de districten en het Capitool in vrede met elkaar samen en is er dus geen rede voor een boete. Maar de mensen misten hun jaarlijkse bron van vermaak, dus verzonnen ze dit.
Tijdens de hongerspelen word je in een gigantische arena gedropt, bij de hoorn des overvloed. Daar kan je spullen vinden die je nodig hebt om te overleven. Maar uiteraard ben je niet de enige die die spullen wilt hebben. Bij de hoorn des overvloed is altijd de grootste en bloederigste strijd… Eén keer raden wat het favoriete moment is voor het publiek?
Het plein begint leeg te lopen, dus ik sluip uit mijn verstopplek. Ondanks het feit dat er geen vredesbewakers in de buurt lijken te zijn, ben ik voorzichtig. Ze willen me namelijk al te graag op pakken voor diefstal en stropen, ik moet immers iets doen om te overleven.
Ik woon samen met mijn tweelingbroer Hunter in het bos, die onder de stad ligt. Ja je hoort het goed, onder de stad. De stad zweeft in de lucht, omdat de aarde te belangrijk is voor de mensheid. Door de jaren heen heeft de mensheid de aarde zo uitgeput dat er nog nauwelijks bossen over zijn. Daarom hebben ze in plaats van de bossen weg te halen zodat ze daar een stad konden bouwen, de stad boven het bos gebouwd. Zo is er genoeg zuurstof en blijft het bos gespaard.
De stad bestaat uit gigantische zwevende platen, op sommige platen liggen hele woonwijken, op andere winkelcentrums, werkgelegenheden, pleinen, eigenlijk alles wat je nodig hebt voor een goede stad.
De enige manier om tussen die platen te reizen is met hovercrafts. In theorie tenminste… Maar ik heb een manier ontwikkeld om tussen de platen te reizen zonder hovercraft. Het is namelijk zo dat de mensen in district 8 een speciale gave hebben ontwikkeld, de één beter dan de ander. Die gave houd in dat onze sportgave enorm zijn uitvergroot, we kunnen harder rennen dan andere, we kunnen hoger springen dan andere. Kortom, we blinken uit in elke vorm van sport.
Nu is het niet zo dat ons district het enige district is die iets speciaals heeft ontwikkeld. Elk district heeft wel iets, in district 3 bijvoorbeeld, daar kunnen de mensen de lucht beheersen. Ze kunnen stukjes over de lucht lopen en sommige kunnen zelfs vliegen met behulp van een speciale vlieger.
Je snapt natuurlijk al wel wat ik doe om van de ene naar de andere plaat te komen. Ik spring en soms als de afstand te ver is lift ik mee met een hovercraft. Ik ga gewoon aan de onderkant hangen en wacht tot we aan de overkant zijn. Natuurlijk is dat een gevaarlijke manier van reizen, maar je moet toch iets…
Mijn tas bonkt op mijn rug als ik naar het uiteinde van de plaat ren. De tas zit vol met ingrediënten, kleren en andere levensmiddelen. Eens in de week ga ik naar de stad en probeer ik het wild dat ik heb geschoten met mijn pijl en boog te ruilen voor dat soort dingen. Veel mensen willen graag met me ruilen, omdat het vlees dat in de winkels word verkocht eerder naar het plastic smaakt waar het in is verpakt dan naar het vlees zelf.
Aan het einde van de plaat staan hekken, om te voorkomen dat onoplettende mensen niet opeens naast de plaat stappen. Ik kijk om me heen en als ik zie dat niemand aandacht besteed aan mij, glip ik snel door het hek heen. Ik ga aan de plaat hangen en kijk naar de boomtoppen beneden me.
Ik laat los als ik zeker weet dat er een goede boom beneden me staat. Ik val ongeveer 10 meter naar beneden voor ik me aan een tak vastgrijp. Behendig klauter ik naar beneden. Als ik met mijn voeten op de grond sta adem ik eens diep in. Het voelt altijd goed om terug in het bos te zijn. Hier hoef ik niet voorzichtig of bang te zijn dat iemand me ziet. Naast Hunter komt hier nooit iemand. Iedereen is te bang voor het mogelijke gevaar dat zich in het bos verschuilt, wat ik nog nooit tegen ben gekomen overigens. Het gevaarlijkste wat hier rondloopt is een hert.
Ik begin te rennen, richting de boomhut die Hunter en ik een aantal jaar geleden hebben gebouwd. Die boomhut is de plek waar we slapen. Sommige mensen zouden het hun huis kunnen noemen, maar als ik iets mijn huis zou willen noemen dan is het dit bos.
Voor ik het weet ben ik bij de boomhut. Ondanks het feit dat het voor iemand buiten district 8 zeker een hele dag zou duren voor ze er zijn, kost het mij niet meer dan een uurtje. Ik zie mijn broer Hunter al zitten bij het vuur dat we gebruiken om op te koken. Al is vuur een beetje een groot woord. Het is eigenlijk een soort barbecue, die ik ooit uit één van de winkels mee heb genomen. Het werkt ongeveer hetzelfde als een gewoon vuur, maar het vuur kan niet uitbreiden en er komt ook geen rook vanaf.
Ik begroet Hunter en plof naast hem op een boomstam. ‘Hoe was het in de stad?’ vroeg hij. ‘Hetzelfde’ antwoord ik, terwijl ik de tas uitpak. ‘Ik heb zout te pakken weten te krijgen en kijk’ ik haal een groot brood uit mijn tas, ‘de bakker was zo vriendelijk om dit buiten te laten liggen’
Hunter grinnikt, hij weet heus wel wat ik daarmee bedoel. Terwijl hij het vuur aanmaakt vraag ik me af hoe ik hem kan vertellen dat de hongerspelen er weer aankomen. Hunter komt haast nooit in de stad, dus zijn besef van tijd is langzaamaan weggegaan. Voor hem is elke dag hetzelfde en dan is het vrij lastig om uit te maken of het nou september of oktober is. Zeker omdat het klimaat zo is aangepast dat het altijd zomer is. Dat is immers het favoriete seizoen van iedereen in de districten en in het Capitool.
‘De… De hongerspelen komen er weer aan’ zeg ik dan maar. Ik zie Hunter’s blik verstrakken. ‘Het wordt zeker weer hetzelfde gedaan als ieder jaar?’ Ik knik en Hunter zucht. Elk jaar zijn we allebei als de dood dat één van ons twee gekozen word. Het is immers een vrij grote kans, als je bedenkt hoeveel mensen er niet meedoen aan de loting.
We moeten er niet aan denken om zonder elkaar te leven. We hebben elkaar gewoon nodig. We zijn elkaars enige gezelschap en daar komt ook nog bij dat Hunter zich nooit in de stad zal wagen. Hij heeft al vanaf zijn geboorte hoogtevrees en krijg haast een zenuwinzinking als hij zo hoog zou zijn als de stad nu ligt. In de bomen gaat het nog wel, daar kan hij immers de grond nog zien maar boven in de stad, alles wat je ziet zijn bladeren…
En zelfs met alles wat ik in de stad weet te krijgen is het nog karig. We hebben wel genoeg eten, het woud zit vol met wild. Maar kleren en groentes vallen niet zomaar uit de lucht. En altijd van vlees en bessen leven is ook niet goed…
‘Wanneer is de trekking?’ vraagt Hunter dan. ‘Overmorgen..’ antwoord ik.

Reacties:

Bella01 zei op 11 dec 2013 - 20:38:
Woooow!
Vet gaaf!
Serieus, je MOET verder!
Please?

Xo

tamarastyles zei op 13 okt 2013 - 8:06:
Maar als ze in het bos leven, waarom gaan ze dan niet gewoon níet naar de trekking? Of zijn die mensjes zo slim om dat te ontdekken? Hunter en alyca gaan allebei naar ee hongerspelen! Want anders kun je niet meer vanuit beide schrijven. Ik vind dat je een leuke schrijfstijl hebt. Het is niet zo ingewikkeld als sommigen hier hebben (sorry mensen, ik heb niks tegen ingewikkeld!) Gewoon leuk! Ik kan niet wachten tot hoofdstuk twee van,je broer!

xxx