FanFic.nl

Larry Odd Parents

Aflevering vier: Kalkoen

Het weekend vloog nog sneller dan normaal voorbij en Liam kreunde vermoeid toen zijn wekker op maandagochtend ging. Meteen veranderden zijn vissen weer en feeën en wensten ze hem opgewekt een goede morgen. “Jullie zijn ook echt onverstoorbaar, hè?” mompelde hij.
De man op de radio las de nieuwsberichten voor terwijl de jongen zich aankleedde, maar hij lette er niet op. Hij poetste zijn tanden terwijl hij luisterde naar de nieuwste hit van Chip Skylark en kwam tot de conclusie dat het een best lekker nummer was. De feeën waren het daar kennelijk mee eens, want die hielden al een hele show in luchtgitaarspelen en zingen in zijn slaapkamer.
Nadat hij de wekkerradio had uitgezet, vertrok hij naar de keuken waar hij zowel zijn moeder als vader aantrof. “Liam, daar ben je!” riep zijn moeder opgewekt toen ze hem zag, waarna ze haar aandacht meteen weer richtte op de eieren in de pan. De jongen ging aan de keukentafel zitten, waar hij ontdekte dat er een roze en groene button aan zijn schooltas waren verschenen. Hij glimlachte.
“Zo, zin in school, jongen?” vroeg zijn vader.
Liam schudde snel zijn hoofd. “Dacht het niet!”
Zijn moeder verscheen ook aan de ontbijttafel met een koekenpan in haar hand. Ze verdeelde de eieren en bacon over hun drie borden en al snel klonk de pling van het broodrooster. Gehaast at zijn moeder haar ontbijt. Nadat ze klaar was gaf ze Liam en zijn vader een snelle kus op hun wang, voordat ze naar haar werk vertrok.
Ook Liam zag op de klok dat het inmiddels alweer bijna tijd was om te gaan. Hij dronk zijn glas melk leeg en maakte zich toen klaar om te vertrekken.
Veel langer had hij niet moeten wachten, want toen hij bij de bushalte aankwam zag hij het gele gevaarte al aankomen in de verte. Hij stapte in en ging naast Maz zitten. “Goedemorgen!” zei die meteen opgewekt.
“Ja, morgen,” antwoordde Liam. “Hoe was je weekend?”
Maz stak meteen van wal, maar voor de verandering voelde hij geen steek van jaloezie omdat Maz’ ouders wél tijd leken te hebben om leuke dingen te ondernemen met hun zoon. Toen Maz naar zijn weekend vroeg zei hij slechts dat het net zoals altijd was, maar hij kon een glimlach niet onderdrukken. Want hoe zou hij in godsnaam kunnen verklaren dat hij had gesurft in California en een magische stad op de wolken had bezocht?
Zijn goede humeur verdween als sneeuw voor de zon toen ze aankwamen in het lokaal. Meneer Cowell, hun leraar, leek nog chagrijniger dan normaal. Liam voelde het al aankomen toen hij binnen was gekomen en zijn grootste angst werd inderdaad werkelijkheid: zodra de bel was gegaan, riep de leraar dat ze een proefwerk hadden.
Liam voelde de rimpels in zijn elfjarige gezicht opkomen toen hij het proefwerk zag. Het was een test over de Amerikaanse Burgeroorlog, maar van de eerste vraag ging zijn hoofd al tollen. Hij las het proefwerk vraag voor vraag door, maar moest tot de conclusie komen dat hij inderdaad op geen enkele opgave het antwoord wist. Toen keek hij naar zijn potloden en zag hij een roze en groen exemplaar liggen. Een glimlach trok over zijn gezicht, misschien kwam dit toch nog goed.
Hij keek om zich heen en zag dat iedereen druk aan het werk was en dat meneer Cowell met een adelaarsblik door het lokaal keek, klaar om iedere poging tot spieken onmiddellijk te bestraffen met een één. Ach ja, die één zou ook wel komen als hij niets deed, dus Liam pakte zijn blaadje op zodat meneer Cowell zijn gezicht niet kon zien en fluisterde toen tegen de potloden in zijn hand: “Hé, jongens, weten jullie toevallig iets over de Amerikaanse Burgeroorlog?”
“Natuurlijk, daar waren we zelfs bij!” zei het groene potlood opgewekt.
“Maar we kunnen je niet helpen bij je proefwerk, Liam. Dat is tegen de regels,” vulde de roze zijn partner op ernstige toon aan.
“Wat? Dat meen je niet!” piepte het jongetje. “Kom op, het is maar een lullig proefwerkje en anders krijg ik een één!”
“Meneer Payne, wil je soms een één?” blafte de leraar die met grote passen naar de jongen kwam.
“Nee, meneer! Sorry! Volgens mij dacht ik hardop.”
“Nou, houd je de volgende keer in, begrepen?” zei de leraar, die inmiddels naast zijn tafeltje stond. Hij inspecteerde het bureau. Liam voelde de haviksogen in zijn vel prikken. “Ik zie dat je nog niks hebt opgeschreven. Als je nog punten wil halen, zou ik daar maar snel verandering in brengen,” brieste de man.
Liam knikte en begon snel woorden op het lege vel te krabbelen.
Hij dacht dat het nooit zover zou komen, maar om twaalf uur ging eindelijk de bel die de pauze inluidde. Samen met Andy en Maz vertrok Liam naar de kantine. Ze liepen zo snel mogelijk, hopend dat de pizza nog niet op zou zijn als ze daar aankwamen, maar de gigantische rij liet hun moed meteen verdwijnen als sneeuw voor de zon. “Nou ja, chili con carne is ook best weg te krijgen, denk ik,” mompelde Maz.
“Wat? Zelfs ik vind dat niet te vreten en ik woon in een caravan bij de vuilnisbult!” riep Andy, maar ze sloten toch maar in de rij aan, want veel keuze hadden ze niet.
Liam keek naar de buttons aan zijn tas en zag hoe ze naar hem knipoogden. “Euhm, ik heb echt verschrikkelijke buikkrampen. Ik geloof dat ik maar even naar de wc ga!” zei hij snel.
“Maar dan krijg je straks chili!” zei Andy meteen.
“Volgens mij krijg ik dat sowieso wel. Wacht maar niet op mij, ik zoek jullie zo wel weer op, oké?” En met die woorden verdween Liam uit de kantine. Hij verdween maar naar de toiletten, omdat hij dacht dat hij daar de kleinste kans liep iemand tegen te komen.
Daar aangekomen veranderden de buttons meteen weer in feeën. “Laat me raden, één pizza-wens?” vroeg Harry.
“Of drie, als het kan. En het geen avondetenwens is of zo. En bezoekje van Niall lijkt me hier niet zo heel handig.”
“Nah, pizza? Dat kan als ontbijt, lunch, avondeten, tussendoortje en nachtelijke snack, joh,” zei Louis.
Liam had niet doorgehad dat Harry verdwenen was tot hij terugpoefte met drie pizzadozen in zijn handen. “Had iemand drie pizza’s besteld?”
“Op een katinedienblad?” vroeg Liam voorzichtig.
Louis poefte drie dienbladen tevoorschijn, legde de pizza’s erop en gaf ze aan de jongen. “En ga ze nou maar snel opeten, voor ze koud worden.”
Met de drie dienbladen in zijn handen kwam Liam terug in de kantine. Hij keek door de massa’s kinderen aan grijze kantinetafels op zoek naar zijn vrienden. Hij zag hen niet meteen, maar wel de tafel met de coole kinderen, waaronder Danielle. Hij keek naar zijn pizza’s, daarmee zou hij haar zeker niet overtuigen met hem te praten, ook al had hij zat. Nee, de rijke kinderen lieten elke dag het eten apart komen, waardoor ze nooit gedwongen werden de gore kantinechili te eten. Liam zag vandaag lasagne op hun bordjes – echte lasagne en niet het slappe kantineaftreksel. Maar dat bracht hem wel op een plan. Nou ja, voor morgen misschien. Vandaag was er pizza.
Hij spotte zijn vrienden in een verre uit hoek en liep naar ze doe. “Doe die gore chili maar weg, ik heb iets beters,” zei hij toen hij bij ze aankwam.
“Liam! Hoe kom je daar nou in godsnaam aan? De pizza was al lang en breed op toen we aan de beurt waren!”
“Euhm.” Shit, hier had hij niet op gerekend. “Ik ging mijn lunch halen en de kantinejuf had net nog een paar pizza’s gevonden. Wat een toeval, niet?”
Andy en Maz keken elkaar vertwijfeld aan, maar zeiden niets. Want zeg nou zelf, wie zou er pizza afslaan?

De volgende dag liep hij niet met Andy en Maz mee naar de kantine, maar verdween hij meteen naar de wc’s. “Wat serveren ze vandaag dat je bij voorbaat al geen zin heb in kantinevoedsel?” vroeg Louis met opgetrokken wenkbrauw.
“Kantinevoedsel,” meldde Liam. “Maar dat is het niet.”
“Wat is het dan wel? Dit gaat opvallen. Je kunt ook gewoon thuis al iets wensen en het dan meenemen, weet je.”
“Hé, daar heb je een punt. Maar ik heb een plan. Want jullie kunnen er niet voor zorgen dat Danielle verliefd op me wordt of zelfs dat ze met me zal praten, maar jullie kunnen me wel iets geven wat haar aandacht zal trekken, toch?”
“Wat had je in gedachten?” vroeg Harry.
“Een kalkoen, met alles erop en eraan.”
“Jij gaat wel meteen all the way, of niet zeg,” merkte Louis op.
“Tja, het moet opvallen anders wijst ze me sowieso af!”
“Ach, kom op. Het is toch best schattig?” zei Harry.
Louis zwaaide met zijn stafje en een gigantisch bord met een gevulde kalkoen erop verscheen. “Eet smakelijk!” zei de groene fee nog, voor hij zich weer vermomde.
Met het zware bord in zijn handen begaf Liam zich naar de kantine. Hij voelde zijn hart in zijn keel bonken, maar vertelde zichzelf dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Dit zou zeker indruk maken op Danielle!
Plots hoorde hij voetstappen op de gang en hij raakte bijna in paniek. Het kwam uit de richting van de kantine, dus hij moest snel een verstopplaats zoeken, aangezien een leerling met een kalkoen nogal op zou vallen. In een zijgang zag hij een grote prullenbak staan en snel schoot hij erachter.
Het bleek meneer Cowell te zijn. Hij bleef in de gang staan en snoof een paar keer. Liam zag hem fronsen. “Er staat vandaag toch geen kalkoen op het menu?” hoorde hij hem mompelen. “En de lerarenkamer is aan de andere kant van het gebouw…” Hij liep rond, maar vond Liam gelukkig niet. “Vreemd, uiterst vreemd… Dat kan alleen maar het werk zijn van feeën!”
Liams adem stokte. Nee! Hoe kon meneer Cowell hem nu al doorhebben? Louis had gelijk, hij moest veel voorzichtiger zijn. Op zijn tong bijtend om maar geen geluid te maken bleef hij achter de afvalbak zitten en hij bad dat Niall niet zou verschijnen, want dan zou het allemaal over zijn. Het lekkere eten, de geweldige plaatsen en de afleiding die zich voor hem uitstrekten, zouden allemaal verdwenen zijn. En dat was nog niet het ergste: met hen zouden Louis en Harry verdwenen zijn, en hoewel hij hen pas vijf dagen kende was Liam al van ze gaan houden.
Maar het ging goed. Meneer Cowell vervolgde zijn weg en nadat Liam al vijf minuten geen teken van leven meer had gezien of gehoord durfde hij zijn weg naar de kantine te vervolgen. Eenmaal daar liep hij zelfverzekerd naar de rijkeluistafel, maar die waren inmiddels alweer halverwege hun maaltijd.
“Euhm, Danielle?”
Ze zag hem niet eens en voor hij nog iets kon zeggen was er al een grote kleerkast in pak verschenen. “En wat dacht jij hier met die kalkoen te doen?”
“Ik euhm, ik wilde hem aan Danielle geven. Als cadeau. Zodat ze met me zou praten,” zei hij zachtjes.
De bodyguard brak uit in een bulderend gelach. “Wat? Jij? Moet je jezelf toch eens zien, zo wanhopig! Moet ik jou de rangorde van de leven uitleggen, jongen? Want Danielle ligt buiten jouw league, geloof me maar. En nu opgehoepeld met die kalkoen!”
Teleurgesteld droop Liam af. Met het bord in zijn handen bleef hij aan de rand van de kantine staan, niet wetend wat nu te doen. Zijn plan had gefaald: Danielle wist nog altijd niet van zijn bestaan en hij zag hoe de bewakers hem uitlachten. Met de kalkoen kon hij natuurlijk niet naar zijn vrienden, want die zouden doorhebben dat er iets vreemds gaande was, maar hem weggooien was ook zonde. Hij zuchtte en maakte zich klaar de kalkoen toch maar weg te doen, toen het bord plotseling in een dienblad veranderde met de normale kantinebrij erop. Teleurgesteld liep Liam naar zijn vrienden, maar toen een hij een hap nam ontstond er een glimlach op zijn gezicht. Kalkoen.

Reacties: