FanFic.nl

We have to kill 46 children... And then each other.

Hoofdstuk 9: Het Capitool

Ik voel me als een van de dieren die in ons district worden gefokt, ik had het altijd al zielig gevonden toen alle kinderen op weg naar school rare gezichten maakte naar de dieren, of tegen de hekken schopte. Ik heb nooit geweten of dieren konden denken, maar als ze dat wel kunnen, zouden ze het ook niet leuk hebben gevonden om bekeken te worden door de eigenaren, of ze al dik genoeg zijn voor hun afslachting. Als ik door een paar vredebewakers met Ellen samen door de mensen word gepropt, verbaasd het me dat mensen nog niet met stokken in mij aan het porren zijn, net zoals een paar jongens bij de gefokte dieren hadden gedaan. Ik heb vaak op school verhalen gehoord van het Capitool, over hoe groot het wel niet is. Maar toch verbaast het me nog steeds. Het moet even groot – of zelfs groter - , dan district 11 zijn, wat het grootste district is. Maar ik verbaas me nog meer over de Capitoolinwoners. De meest zien eruit alsof ze in kots van iemand die zojuist duizenden gekleurde krijtjes heeft gegeten zijn gevallen, en daarna doorgerold in een bak vol met glitters. Mijn ogen gaan pijn doen van de verschillende kleuren die de mensenmassa met zich draagt. Mijn ogen vinden die van Ellen, die overdreven met haar ogen naar mij rolt. Ik knik naar haar terwijl naast mij een vrouw begint te gillen: ‘Ik heb ze gezien! Ik heb ze gezien!’ Ik sla mijn ogen ten hemel, en wij hebben u gehoord mevrouw. Duidelijker dan dat we gewild zouden hebben. De vredebewakers duwen ons zonder pardon verder door de mensenmassa, en negeren de vrouw. Terwijl ik de verschillende gezichten van de Capitoolinwoners bekijk, bekruipt een angstig gevoel mij. Zij zijn een van de laatste gezichten die ik zal zien, naast de doodsbange gezichten die mijn medetributen ongetwijfeld zouden hebben. Ik schud de gedachten van me af, en werp even een blik naar achter toe, waar de anderen lopen. Indigo, die recht achter mij loopt, lijkt helemaal in zijn nopjes. Hij maakt soms hoge piepende geluiden, en maakt soms wat belachelijke gebaren naar de inwoners. Piey daarin tegen, weet niet wat hem overkomt, een vrouw heeft zich zo ver doorgedrongen, dat ze zijn arm kan vastpakken. De vredebewaker die naast Piey loopt, rukt de arm gewoon weer los. Waardoor er een pijnlijke uitdrukking op Piey’s gezicht valt. Tot mijn verbazing, zwaait en lacht Caren naar mensen. Hij kijkt heel tevreden over zichzelf naar voren, om te zien wat wij doen, hij grijnst als hij ziet dat wij alle drie te verbluft zijn om ook maar een zwaai of glimlach te laten zien. Ik kijk hem achterdochtig aan, ik geloof dat ik iemand uit district 11 nog nooit zo snel een schoothondje heb zien worden bij de Capitoolinwoners, als hij mij ziet kijken vervaagt zijn grijns tot een grimas. Ik draai mij om en staar weer voor me, als ik doodga, ga ik dat niet nadat ik al mijn trots heb laten vallen. Het grote gebouw komt steeds dichterbij, en ik ben haast dankbaar als ik de warme ruimte instap. ‘Omdat district 12 morgen aankomt, is morgen de parade pas. Dus jullie gaan eerst naar jullie appartementen.’Zegt Indigo vrolijk. Ik rol met mijn ogen om Indigo’s vrolijkheid, maar ben toch wel dankbaar dat ik misschien nog even ongestoord met Ellen kan praten. ‘Volg mij.’Roept Indigo vrolijk, waarna hij naar de liften hupst. Als we allemaal in de lift staan, - ik ga zo ver mogelijk van Caren en Indigo staan -. Drukt Indigo op een knopje waar een grote elf staat. We gaan met een snelle vaart omhoog, de lift is heel anders dan dat ik gewend ben, deze maakt niet de hele tijd rare geluiden, en je hebt niet het gevoel dat het elk moment in stort. Na enkele secondes horen we een ping, en gaan de deuren open. De ruimte waar de lift in stopt, is wonderlijk. Ik sta verbluft te kijken naar de ruimte, die zo mooi is. Ik had nooit verwacht dat er zoiets moois in het Capitool zou zijn. Indigo leidt ons door, en grijnst bij het zien van onze gezichten. ‘Mooi hé? Ja, ook al komen jullie district 11, ze hebben een mooie plek voor jullie gemaakt.’ ‘Hoe bedoel je “ook al komen jullie district 11.”?’Vraag ik opstandig. Indigo antwoordt niet, maar zwijgt. Chaff lacht, en ik krijg een klap op mijn schouder van hem. ‘Jullie hebben nog een uur tot we gaan eten, jullie meiden –‘ ze knikt naar mij en Ellen, ‘jullie kamer is in die gang –‘ze knikt naar een gang. ‘En die van de jongens daar.’Maakt ze het af, knikkend naar een andere gang. ‘Jullie delen allen twee kamers.’Voegt Chaff eraan toe. We knikken braafjes, en volgen elkaar de gangen in. Onze kamer is zoals de rest van het appartement, mooi, groot, luxe, verbazingwekend. Ik ga op een bank zitten, waar dekens op zijn gelegd. ‘Loes?’Vraagt Ellen, die op het bed is gaan zitten. ‘Hmm?’Ik maak een geluidje als teken dat ik luister, en volg met mijn vingers het patroon van de bank. Ellen neemt een hap adem en begint te praten, recht op het punt af. ‘Gisteren, in de trein. Was ik nog wakker – ‘begint ze. Dan verteld ze mij alles, over wat ze heeft gehoord, over dat ze Chaff, Seeder en Indigo had horen praten dat er twee winaren konden komen, en dat een Avox, genaamd David, voor haar af heeft geluisterd. Als ze stop met praten, kijk ik haar met open mond aan. ‘Maar –wat – twee winaren?’Vraag ik, niet helemaal volgend. Ze knikt, ‘ik heb niet alles gehoord..’Mompelt ze, wegkijkend. ‘Dat is zeker beter dan keersommen opnoemen in de midden van de avond.’Mompel ik. Ze kijkt even verward op, ik haal mijn schouders op. ‘We zijn niet allemaal detectives.’Ze glimlacht, en op dat moment word er op de deur geklopt. ‘We gaan toch nog niet eten?’Vraag ik verward, terwijl ik naar de deur loop. Achter de deur staat een man, rond de 20,30. ‘Hallo?’Vraag ik, fronsend. Ellen schiet al naar voren voordat hij antwoordt kan geven. ‘David!’Ik kijk verbaast van de zogenaamde David naar Ellen. ‘Ow.’Mompel ik. ‘De avox.’David slikt hoorbaar, en kijkt van Ellen naar mij, met een vragende blik in zijn ogen. Hij maakt een vraagteken in de lucht. ‘Ow, dit is Loes. Ze is te vertrouwen.’Zegt Ellen haastig. David knikt. ‘Weet je al wat nieuws?’Vraagt Ellen. David schudt zijn hoofd, maar gebaard wel haastig met zijn handen. ‘Wat?’Mompel ik, niet helemaal volgend. Hij doet net of hij schrijft op zijn hand. ‘Papier!’Roep ik, David knikt. Ik kijk om mij heen, en zie een boek liggen. Historie van de Hongerspelen. Ik haal mijn wenkbrauwen op, dit moet vast een leuk boek zijn voor tributen, maar blader dan naar een lege bladzijden. Ellen vindt ergens een pen, en geeft die aan David. Ellen en ik nemen onze huidige plaatsen weer in. David gaat naast Ellen op het bed zitten en kijkt ons beide vragend aan. ‘Weet je, ik vind dat we iets moeten doen, wachten opstellen, om er achter te komen wat ze allemaal doen etc.’Opper ik, en stilletjes in mijn achterhoofd vraag ik mij af waarom ik dit doe, waarom ik mijn mentoren, - de mensen die mij in leven kunnen houden-,wantrouw. David knikt, en begint te schrijven. '“We moeten het wel zo doen dat het niet opvalt.”'Leest Ellen op. Ik knik, ‘laten we om de twee nachten iemand doen.’Opper ik. Ze knikken beiden, en David stelt een schema op, die Ellen gauw onder haar bed verstopt, als er voetstappen op de gang klinken, en David rent de kamer uit. ‘Komen jullie eten?’Piept Indigo van de andere kant van de deur. ‘Ging de tijd zo snel?’Vraagt Ellen. Ik haal mijn schouders op en loop de kamer uit, gevolgd door Ellen. Op de gang zie ik David over een tafel gebogen staan, en het lijkt alsof hij poetst. Als we voorbij lopen knipoogt hij naar ons. Ik knik zo opvallend terug, en schuif daarna aan bij de tafel die midden in het appartement is geplaatst.

Reacties: