FanFic.nl

Harry Potter One-shots

Making Mistakes

De sporen van zijn verdriet lopen nog steeds vers over zijn wangen. De half opgedroogde tranen onthullen het verdriet dat zich in elke vezel van zijn lichaam heeft doordrongen. Eén zin die de hele nacht door Remus’ hoofd bleef spoken: Hoe kon je?
Tot hij er genoeg van had en om half drie ’s nachts een stuk perkament en een veer pakte van het bureau dat in het hoekje van de kamer stond, verlicht door het zwakke schijnsel van het haardvuur. Het zware boek dat op het nachtkastje lag functioneerde als ondersteuning, terwijl hij al zijn gedachten en gevoelens op het perkament krabbelde.


Sirius, 01 november 1981

Hoe kon je? Al vanaf jullie eerste dag op Zweinstein, jullie eerste moment samen, waren jullie twee onafscheidelijk. Er was simpelweg geen James zonder Sirius, en geen Sirius zonder James. Voor je vrienden zou je alles doen, deed je ook alles. Zoals je hebt bewezen toen je een Faunaat werd, voor mij.
Was dat allemaal een spel? Schijn? Een masker dat je opzette om je werkelijke ik verborgen te houden? Ik geloof het niet. Zo lang kun je je ware identiteit niet verborgen houden, niet voor degenen met wie je elk moment deelde. Elk dieptepunt en elk hoogtepunt hebben we gezamenlijk beleefd, met zijn vieren.
Hoe ben je zo veranderd? Dit ben jij niet! Althans, dit was jij niet. Ik weet het niet meer, Sirius, ik weet het echt niet meer. Al dat ik weet is dat er een grote leegte is achtergebleven, voor de gehele toverwereld, en dat ik de grootste fout ooit heb gemaakt. Nooit had ik ook maar één seconde moeten instemmen met het idee jou hun Geheimhouder te laten zijn. Het leek zo van zelfsprekend, iets wat je gewoon wist, zonder erover na te moeten denken. Het was al bepaald dat jij hun Geheimhouder was voordat we ooit over de Fideliusbezwering hadden nagedacht. Jij moest het wel zijn, en je werd het ook.
Lily en James, weg. Ik begrijp het gewoon niet. Hoe zou ik ooit nog iemand kunnen vertrouwen? Al die vooroordelen over weerwolven, en moet je nu eens zien wie de werkelijke monsters zijn.


Door de tranen heen zag hij alleen nog dansende lichtjes van het haardvuur, maar schrijven kon hij niet meer. Nog niet, het was te vroeg. Of misschien wel te laat.
Met een woedende, uitgeputte schreeuw verzadigd van verdriet, gooide hij het perkament in het vuur. Hij krulde zich op op zijn zij en voelde zich weer even het kleine jongetje dat verlangde naar warmte en veiligheid, in de wereld van ijskou en ellende.
____________________________________________________________________

De hele nacht heeft hij er wakker van gelegen. Het spookte door zijn hoofd als hij wakker was, en in de weinige uurtjes die hij geslapen had, vormde het zijn dromen. De vraag die hem bezighield: Heb ik hier wel goed aan gedaan?
Het was zo lag zo voor de hand, was zo overduidelijk en logisch. Dit kon toch geen slimme zet zijn? Zodra Voldemort merkte of hoorde van de Fideliusbezwering, zou hij weten dat Sirius de Geheimhouder was. En hij zout het bij het rechte eind hebben. Hij zou hem achtervolgen en hem vinden, hoogstwaarschijnlijk. Want niemand ontkwam aan hem. Sirius huiverde.
Hij was niet bang voor zijn eigen leven. Hij vreesde voor dat van zijn vrienden. Lily en James Potter, twee aardigere mensen kon je niet vinden, waar je ook zou zoeken.
Perkamentus had nog voorgesteld zelf Geheimhouder te worden. Hoe langer hij er over nadacht, hoe meer Sirius ervan overtuigd was dat het beste idee was. Maar James wilde het niet. Hij vertrouwde Sirius toch volkomen, er was voor hem geen probleem.
Iemand heeft informatie over de Potters laten glippen, er is een spion. De enige reden voor Sirius om het zijn van Geheimhouder te accepteren. Hij wist dat hijzelf het niet was, maar wie kon hij verder nog vertrouwen?
Vertrouwen, dat was het probleem. Vertrouwen was een heilige maar vage zaak in deze duistere tijden.
Toch moest het anders kunnen. Veiliger, betrouwbaar. Er waren fouten gemaakt. Misschien al aan het begin van hun vriendschap. Er was een reden waarom niemand weerwolven vertrouwde, dacht Sirius. Hij had dat wel gedaan, een weerwolf binnen gelaten en had daar nooit spijt van gehad. Zou hij dat wel moeten hebben?
Dan had je Wormpje nog. Op zich een slimme zet, hem Geheimhouder maken. Niemand zou ooit denken dat James de zwakste van zijn vrienden zou kiezen. En laten we eerlijk zijn, dacht Sirius, Peter was de zwakste. Maar een zwak persoon uitkiezen, hoe trouw ook, dat is vragen om risico’s, natuurlijk. En toch…

En zo, in het holst van de nacht, nam Sirius een besluit. Het besluit waarmee hij het leven van zijn vrienden nog veiliger probeerde te maken, maar dat verkeerd uitpakte.

Reacties:

1 2

Sharey zei op 17 okt 2013 - 1:23:
Hoi, bedankt voor je uitnodiging om Making mistakes te lezen.
Jij schrijft zo dat ik in een mum van tijd in je verhaal word gezogen.
De manier waarop je vertelt, geeft mij het gevoel dat je de personages heel goed kent, dat je je nog verder in hen heb verdiept dan in de Harry Potterboeken over hen werd geschreven. Het komt heel echt over.

Wat ik jammer vind, storend soms, is dat je het woord 'zou' nogal eens verkeerd gebruikt.
Voorbeeld: Hoe zou ik ooit nog iemand kunnen vertrouwen?
Die zin klinkt en klopt beter als je schrijft: Hoe zal ik ooit nog iemand kunnen vertrouwen?
Zoek eens op welke betekenis de werkwoorden 'zullen en zouden' hebben. Als je ze op de juiste manier gebruikt, komt dat je verhalen ten goede.

Beetje vreemde zin: Het was zo lag zo voor de hand, was zo overduidelijk en logisch.
Moet er soms nog een komma tussen zo en lag?

Ik werd in ieder geval nieuwsgierig naar die beslissing van Sirius.

Succes met schrijven. Ik zie je volgende uitnodiging graag verschijnen.
Groetjes, Sharey

Rebella zei op 16 okt 2013 - 20:09:
Vertrouwen was een heilige maar vage zaak in deze duistere tijden.

Dit beschrijft hoe dit verhaal klopt.
Dit is echt zo freaking waanzinnig!
Echt awesome!
Me wants more?
Effe dat je het weet:
You, yes you, are awesome!!!
thank you!

Reb.