FanFic.nl

Dark nights and black roses || Wolfpack

Hoofdstuk 3: Burgerking

*3*

Onze moeder zou niet thuis eten, ze had het te druk met de zaak. Ik had haar nog wel even gebeld dat ik thuis was en ze begon meteen te huilen. Ze kon niet wachten tot ze me weer in haar armen zou kunnen sluiten zei ze.
Embry en ik hadden wat tijd in te halen en omdat we beide geen zin hadden in de afwas besloten we naar de dichtstbijzijnde Burgerking te rijden. Ik had mijn autorijbewijs al voordat ik de cel inging dus we namen de auto van Embry en reden naar Seattle. Onderweg vertelde ik Embry wat dingen over de gevangenis.
‘Het is echt niet zo erg als het eruit ziet. Iedereen die daar zit heeft zijn verhaal weetje. Je kan zeggen: soort zoekt soort. Natuurlijk er zitten wel mensen met ergere gevallen maar het was echt zo erg niet. We hadden best leuke tijden daar en niemand vergeet de reden dat die daar zit’.
Embry knikte en zei vervolgens: ‘Zeg Erin.. iedere keer als ik bij je op bezoek was wilde ik iets vragen. Maar nooit heb ik het gedurfd en eigenlijk wil ik het nu toch wel weten’.
Ik zuchtte. Ik wist wat hij wilde vragen. Iedereen had het aan me gevraagd, althans, iedereen behalve Embry. En ik wist dat ook hij het wilde weten.
‘Je wil weten waarom ik Callum heb neergeschoten hé?’
Hij knikte alleen maar. Zijn tanden begroef hij in zijn onderlip.
Ik keek strak voor me uit toen ik antwoordde.
'Hij heeft al die tijd met me gespeeld Embry, 7 maanden lang. En je weet dat ik zulke dingen niet pik. Ondertussen ging hij vreemd met 6 andere hoeren. En ik kende ze allemaal. Hij verdiende het niet om te leven.’
‘Maar dan zou nog zeker 50% van de jongens van zijn leeftijd dat niet verdienen’, zei Embry vervolgens.
‘Dat doen ze ook niet’, zei ik. ‘Ik deed wat me op dat moment het beste leek’.
‘En als je terug kon draaien had je dan precies hetzelfde gedaan?’
Ik zweeg even en keek nu wel Embry aan toen ik antwoordde.
‘Ja, ik had precies hetzelfde gedaan’.
Hij leek van zijn stuk gebracht. Want de rest van de weg naar de Burgerking zei hij geen woord meer tegen me. Af en toe zag ik hem vanuit zijn ooghoeken naar me kijken. Ik besteedde er geen aandacht aan en reed rustig verder naar Seattle. Voor de burgerking parkeerde ik de auto en we stapte beide uit. We stonden in de rij en zwegen nog steeds. Pas toen we aan een tafel zaten en ik zag hoeveel Embry had besteld begon ik weer te praten.
‘Embry vreetzak!’ zei ik. ‘Waar heb jij zoveel leren eten? Geeft mam je niks te eten?’
Embry keek verbaasd naar zijn 2 dienbladen. Hij keek ernaar alsof het normaal was. ‘Ik krijg prima te eten. Ik word gewoon groot zus. Wen er maar aan’.
Ik lachte even. ‘Embry, ik snap best dat je in je puberteit zit en groter word enzo maar dit is niet normaal. Ook niet voor iemand in de puberteit’.
Embry scheen nog iets te willen zeggen maar het leek in zijn keel te blijven steken. Ik kneep mijn ogen even samen. ‘Is er iets?’
Hij slikte het in en schudde zijn hoofd. ‘Nee niks’, zei hij en ging verder met eten.
Ik vertrouwde het ergens niet maar besloot er niet over te beginnen. Embry begon echter wel weer over Callum.
‘Heb je echt geen moment spijt gehad?’ vroeg hij. ‘Of heb je nooit het gevoel gehad dat je dat: dit kan ik niet gedaan hebben?’
Ik dacht even na. ‘Tuurlijk heb ik dat gevoel wel gehad. Net nadat ik hem had neergeschoten. Ik kon niet geloven dat ik die trekker echt had overgehaald. Ik bleef daar maar als versteend staan, kijkend hoe hij daar lag. De politie schudde me wakker. Het spijt me, maar vanaf dat moment was ik trots op mezelf. Alsof ik was opgestaan voor al die vrouwen wiens harten steeds maar gebroken worden door zulke types. Iedere vrouw die dat heeft meegemaakt heeft een keer zo’n gedachte gehad, dat weet ik zeker. Maar niemand heeft het gedurfd en ik wel’.
Embry’s blik ging naar de tafel. Hij was teleurgesteld. Ik wist dat hij het liefste wilde horen dat ik spijt had. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik legde mijn burger terug in het doosje en pakte Embry’s hand die op de tafel lag. Toen ik zijn huid voelde schrok ik en trok die meteen terug. Hij keek verbaasd en toch betrapt op.
‘Jezus Embry ben je ziek?’
Hij slikte. ‘Ik voel me goed Erin. Ik ben wat...’
‘Teleurgesteld?’, vulde ik aan.
‘Ik wou zeggen, in de war’, zei hij. ‘Weetje, je hebt gelijk. Je bent opgestaan voor al die vrouwen die het niet durfde. Maar hem meteen neerschieten. Ging je niet een beetje ver?’
Ik haalde mijn schouders op. En dat was duidelijk niet wat Embry wilde. Hij perste zijn lippen op elkaar en sloeg met zijn vuist hard op de tafel. Zo hard dat niet alleen ik, maar iedereen in de Burgerking ervan schrok. Iedereen staarde Embry verbaasd aan maar daar lette hij niet op. Hij keek alleen maar naar mij. Na een tijdje ging iedereen weer rustig verder met eten. Pas toen het weer normaal was leek Embry weer adem te halen. Hij ontspande zijn vuist en zijn lippen en ging weer in zijn gebogen houding zitten.
‘Het spijt me Embry’, fluisterde ik. ‘Ik heb een fout iets gedaan. Ik heb mijn straf uitgezeten. Ik ben weer thuis, en ik wil niet meer weg’.
‘Je weet niet hoe het was de tijd zonder jou’, zei hij nu met krakende stem. ‘Mam werd depressief. En ik veranderde ook, erger dan je denkt. Mam had me nodig maar ik was bang haar iets aan te doen’.
‘Waarom zou jij mam iets aandoen Embry?’ vroeg ik verbaasd en ging verder naar hem toe zitten.
Hij wilde het wel zeggen maar scheen het niet te kunnen. Het leek alsof iemand zijn keel dichtkneep. Hij schudde zijn hoofd en zei toen maar: ‘Noem het maar blinde woede. Maar geloof me. We hadden je nodig. Iedereen zag me als het broertje van de moordenaar. Zelf Jacob en Quil hebben me even raar aangekeken. Gelukkig niet lang maar... maar je snapt wat ik bedoel. Er is nog nooit zoveel gaos geweest in La Push. Behalve nu dan’.
‘Wat is er nu aan de hand dan?’
Hij schudde zijn hoofd meteen, hij kon het niet zeggen. Maar wat het ook was, Embry had ermee te maken. En ik kwam er wel achter wat het was. Met of zonder Embry.

Reacties: