FanFic.nl

They are dangerous|| Zayn Malik {samen met DjMalikjuh}[Afgerond]

>24<

Avelin POV
Zwart, dat is alles wat ik zie. Stilte, dat is alles wat ik hoor. Niks, dat is alles wat ik voel. Ben ik dood? Is dit de hemel? Die is dan wel erg zwart en geluidloos. Of ben ik in de hel? Gestraft voor het feit dat ik Zayn leuk vind? Nee, dat zou nooit gebeuren, toch? Liefde kan je niet afdwingen. Liefde komt en gaat wanneer het wil. Ik adem in en uit. Wacht, dat betekent dat ik nog leef, toch? Of kan je ook ademen in de hemel en de hel? Nogmaals adem ik. Blij met het gevoel van lucht dat door je keel glijdt. Blij met het enige teken van enig leven, het teken waar ik me voor nu aan vast klamp.
Zayn, ik kom terug. Ik beloof het je.

Javadd POV
ik schud de hand van de politieagent en loop met mijn moeder het bureau uit. ‘Ik kan niet geloven dat Zayn dit heeft gedaan.’ Ik knik en zucht diep. ‘Ik ook niet, mam. Ik ook niet.’ Ze slaat een arm om me heen en we lopen naar haar auto. ‘Zal ik je bij het ziekenhuis afzetten? Dan kan je kijken hoe het met Avelin is.’ Ik knik en we stappen in, mijn moeder rijdt naar het ziekenhuis. De hele rit is het stil, op de radio de zachtjes op de achtergrond speelt na.

Zodra we bij het ziekenhuis zijn aangekomen zeg ik mijn moeder gedan en stap ik uit. ‘Sterkte jongen, bel maar als je iets nodig hebt.’ Ik knik en ze doet het raampje omhoog, dan rijdt ze weg. Ik lach en doe een dansje. Niet te geloven dat die sukkels hier gewoon intrappen. Dit is geweldig! Nog na grinnikend loop ik het ziekenhuis in, maar zodra ik bij de balie aankom trek ik een verdrietig gezicht. ‘Ik ben hier voor mijn vriendin, Avelin Zakolta.’ De vrouw achter de balie werpt me een meelijwekkende blik toe en typt wat in op de computer. ‘Kamer 302, intensive Care.’ Ik knik naar haar en loop de gangen door, opzoek naar de juiste kamer.

Zachtjes open ik de deur van haar kamer en spiek naar binnen. Ze ligt stilletjes in het bed en overal zitten draden en slangetjes. De hartmonitor naast het bed piept zachtjes, aangevend dat ze nog leeft. Zachtjes loop ik dichterbij en ga naast haar bed zitten. Ze ademt zachtjes, met behulp van een slangetje in haar neus, maar ze leeft tenminste nog. Ik blijf haar observeren terwijl verschillende gedachten door mijn hoofd schieten. Allemaal verschillend, maar één ding hebben ze gemeen. Geen van allen is doordrenkt met spijt of schuld.

Zayn POV
Ze sleuren me verder mee, de groene deur door. De deur die naar de cellen lijdt, de deur waar ik al heel vaak door heen ben gegaan. We lopen, nou ja zij lopen, ik word meegesleurd, door de lange gang en stoppen bij de zesde deur, de laatste deur. Ze openen hem en de twee agenten gooien me de voor mij al bekende ruimte in. Een cel. Maar dit keer ben ik niet dronken, high, of verstandig, wetend dat ik het verdient heb. Nee, vandaag ben ik woedend, verdrietig. Ik hoor hier niet, niet nu. Ik zou in het ziekenhuis moeten zijn, bij haar. Bij Avelin. Bij het meisje dat me verandert heeft, nu al. Diep zucht ik en ga op de krakkemikkige stretcher zitten. Hij piept en wiebelt even heen en weer. Mijn hoofd begraaf ik in mijn handen en ik laat een paar tranen mijn ogen verlaten.

Er klinkt een deur die open gaat en voetstappen die abrupt worden onderbroken. ‘Ma, nee. Laat mij even met hem praten.’ De stem die spreekt is voor mij onbekend. ‘Nee. Ik weiger, nee, verbied het je om met hem te praten. Hij geeft problemen.’ Ook deze stem ken ik niet. ‘Maar mam!’ ‘Nee zei ik je!’ ‘Mam, toe. Hij zit in de cel, hij kan me niks doen. En ik ben zestien, ik kan heus wel voor mezelf opkomen.’ Even is het stil, dan klinkt er een deur en voetstappen. Ik kijk op. Voor de cel verschijnt Evan. ‘Ehm, hee,’ zeg ik onzeker. Mijn stem trilt en er lopen nog een paar tranen over mijn wangen. Hij glimlacht lichtjes en steekt zijn hand door de tralies. ‘We hebben elkaar nog niet officieel ontmoet. Ik ben Evan, Avelin’s broertje.’ Ik grinnik en sta op. Ik pak zijn hand vast en schud hem. ‘Ik ben Zayn, de ehm, het vriendje van je zus?’ Dat laatste vraag ik meer en Evan trekt een wenkbrauw op. Ik zucht diep. ‘Nou ja, ik heb haar nog niet officieel als vriendinnetje gevraagd dus…’ Evan knikt begrijpend en gaat op het bankje tegenover mijn cel zitten. Zelf zak ik in kleermakerszit op de grond en laat mijn hoofd tegen de tralies rusten. ‘Je houdt van haar,’ zegt Evan. ‘Ja,’ zeg ik, ‘Ja, dat doe ik.’ Hij hmhmm’t en ik zucht. ‘Wat doe je hier Evan? Het lijkt me dat je moeder niet wilt dat je met me praat.’ Ik til mijn hoofd op en kijk hem aan. Zijn blauwe ogen kijken terug.

Haar ogen die me vol afschuw aanstaren als ik Melissa tegen haar schenen heb geschopt

Snel schud ik mijn hoofd en focus me op het heden. Evan sluit zijn ogen even. ‘In de hal, toen je langskwam en naar me schreeuwde. Ik geloofde je meteen. Het lag aan de toon waarop je het zei. Het was doordrenkt met liefde en wanhoop.’ Een traan loopt over mijn wang. ‘Ik ben ook wanhopig. Mijn tweelingbroer schuift alles op mij, terwijl hij degene is die alles fout heeft gedaan.’ Evan knikt en kijkt me weer aan. ‘Ik wil je helpen.’ Ik glimlach lichtjes. ‘Je weet zeker geen goede advocaat?’

Reacties:

1 2 3

LOVENIALLL zei op 24 okt 2013 - 13:40:
GRRRRRR IK HAAT JAVADD HIJ MOET ECHT ALLES VERPESTEN

En Evan is echt een schatje

Ik ga gauw verder lezen want zo te zien heb ik veeeeel gemist....

xXx

XxAmyxX zei op 21 okt 2013 - 15:58:
Gauwverderxx

CStyles zei op 21 okt 2013 - 12:17:
GRRRRRRRRRRRRRRR!
I HATE JAVADD

Ayca58 zei op 20 okt 2013 - 23:20:
Meldinggg!

Krewella zei op 20 okt 2013 - 23:18:
Als Javvad het nu ook nog eens waagt om zijn blonde pluk weg
te halen, om zo door te gaan voor Zayn, is 'ie echt zielig.
Oeps.
Daar was een idee.^^

Next!