FanFic.nl

They are dangerous|| Zayn Malik {samen met DjMalikjuh}[Afgerond]

>25<

Zayn POV
Evan grijnst en kijkt me aan. ‘Toevallig, Zayn. Weet ik wél een goede advocaat. Heeft Avelin nooit verteld wat haar vader doet?’ Mijn mond valt open en ik staar hem aan. ‘Je wilt zeggen dat….dat haar vader een advocaat is?!’ Evan steekt een vinger op. ‘Correctie, onze vader. Maar ja, hij is een advocaat. En niet zomaar één. Hij is de beste advocaat van Engeland.’ Ik staar hem aan en hij grinnikt. ‘Je mag je mond dichtdoen hoor.’ Snel klap ik mijn mond dicht, maar ik blijf hem wel aanstaren. ‘Je maakt geen grapje?’ Hij schud zijn hoofd. ‘Jullie vader is echt de beste advocaat van Engeland?’ Hij knikt en ik knip met mijn vingers. ‘Daarom klonk haar achternaam me zo bekend!’ Evan lacht en knikt. ‘Daarom.’ Even schiet blijdschap door me heen, maar dan valt mijn gezicht weer. ‘Wil je vader mij wel verdedigen? Iedereen denkt dat ik Avelin, zijn dochter dus, pijn heb gedaan.’ Evan is even stil, maar schud dan resoluut zijn hoofd. ‘Hij zal dat in het begin misschien wel denken, maar zodra hij je verhaal heeft gehoord zal hij je geloven. Hij is niet dom.’ Ik zucht opgelucht. ‘Evan, als ik het kon zou ik je een dikke knuffel hebben gegeven.’ Hij lacht. ‘Ik denk dat ik pas.’ Ik maak een talk to the hand pose en we lachen even. ‘Ik ben blij dat je je weer beter voelt, Zayn. Je lijkt me een leuke gast.’ Ik glimlach. ‘Weet je, Evan. Ik denk dat je gelijk hebt.’ Hij kijkt hooghartig. ‘Ik heb altijd gelijk.’ We lachen weer even en dan staat hij op. ‘Ik moet weer gaan.’ Ik zucht diep en sta dan op. ‘Oke.. Evan, zou je iets voor me willen doen?’ Nieuwsgierig kijkt hij me aan. ‘Zou je Avelin op willen zoeken en haar zeggen dat ik van haar houdt?’ Hij zucht en een klein glimlachje speelt om zijn lippen. ‘Ik denk dat het beter is dat je het zelf zegt. Voor de eerste keer.’ Ik knik en hij steekt zijn hand uit. ‘Ik denk dat wij het wel kunnen gaan vinden Zayn.’ Ik schud zijn hand en knik. ‘Dat denk ik ook Evan, dat denk ik ook.’

Evan POV (surprise c: )
Zayn en ik schudden elkaar de hand en ik zeg hem voor de laatste keer gedag. Hij glimlacht naar me en ik glimlach terug. Dan draai ik me om en loop de gang uit, de deur door, de wachtkamer in. Moeder kijkt op van een tijdschrift en haar ogen vernauwen zich. Ik slik even en loop dan op haar af. ‘Hey mam,’ pers ik eruit. Ze blijft me aanstaren, maar zucht uiteindelijk. ‘Ik heb altijd al geweten dat je een goed jongen was.’ Verward kijk ik haar aan. ‘He?’ Ze wikkelt haar armen om me heen en verward doe ik hetzelfde bij haar. ‘Je bent net als je vader.’ ‘He?’ zeg ik nog verwarder. Ik weer nu echt niet meer wat ik moet denken. ‘Mam, wat…ik..ehm..’ Mijn moeder lacht en trekt zich terug uit onze knuffel. ‘Je ziet net als je vader het goede in de mensen.’ Ik glimlach en mijn moeder ook. ‘Zullen we, ehm, zullen we nu naar Avelin gaan?’ vraag ik voorzichtig. Mijn moeder knikt en samen lopen we het politiebureau uit, op weg naar het ziekenhuis.

Mijn moeder parkeert de auto en we stappen uit. Ze sluit hem af en naast elkaar lopen we naar de ingang. Het is stil, maar niet in een enge manier. Het is comfortabel. Samen lopen we het ziekenhuis in en lopen direct naar de balie. ‘We zijn hier voor Avelin Zakolta?’ vraag ik. Ik knijp mijn moeder geruststellend in haar hand en kijk naar de vrouw achter de balie. ‘Kamer 302, Intensice Care.’ Ik knik en samen lopen we naar de kamer toe. Voordat ik de deur open doe kijk ik even naar mijn moeder. ‘Klaar?’ vraag ik voorzichtig. Ze ademt diep in en uit en knikt dan. ‘Klaar.’ Mijn hand breng ik de deurklink en ik breng hem naar beneden. Met een klik springt de deur open en stappen we naar binnen. Het beeld dat we te zien krijgen slaat me recht in het gezicht. Avelin ligt stilletjes op het bed, overal draden en slangetjes, en naast haar zit Zayn, maar dan zonder de tattoo’s en blonde pluk. Zijn tweelingbroer. Hij heeft een domme grijns op zijn gezicht en staart naar Avelin. ‘Wat doe jij hier?’ vraag ik door opeengeklemde kaken. Hij kijkt op en grijnst zo mogelijk nog breder. ‘Ik bezoek mijn vriendin.’ Nog voordat ik naar voren kan springen heeft mijn moeder haar armen al om mijn lichaam gewikkeld. Ik adem diep in en uit en knijp in mijn neusbrug. ‘Jij weet net zo goed als ik dat dat niet waar is.’ Hij lacht en schud zijn hoofd. ‘Je hebt zeker met mijn broertje gepraat? Ach, die stumperd.’ Een kleine grom verlaat mijn mond, maar hij lijkt er niet door geaffecteerd te zijn. ‘Hij is geen stumperd. Hij heeft alleen een verschrikkelijke tweelingbroer.’ ‘Auwtch.’ Ik rol met mijn ogen en kijk hem aan. ‘Als je het niet erg vind wil ik nu graag wat tijd met mijn zus doorbrengen.’ Hij staat op en loopt langzaam naar me toe. ‘Natuurlijk, Evan.’ Mijn adem stokt in mijn keel, maar voordat ik kan vragen hoe hij mijn naam weet is hij al verdwenen. Mijn moeder laat me los en snel ga ik op de stoel naast Avelin’s bed zitten. ‘Hij is gevaarlijk,’ zegt mijn moeder, ‘Nu geloof ik Zayn zeker weten.’ Waterig glimlach ik naar haar. ‘Blij dat je zijn kant kiest, mam.’ Ze knikt en we richten onze blik op Avelin. ‘Denk je dat ze ooit wakker word, mam?’ Ik kijk naar mijn moeder en voel de tranen in mijn ogen branden. Mijn grote zus, diegene die me mateloos irriteert, maar waar ik toch zo van hou. Mijn moeder zucht en knikt dan. ‘Ik denk het wel, Evan. Ze is sterk, een vechter.’ Ik knik en focus me op haar gezicht. ‘Dat is ze.’

Reacties: