Hoofdcategorieën
Home » One Direction » personlijke stand alones » tears rushing down my face [janita]
personlijke stand alones
tears rushing down my face [janita]
‘Ik zei toch verdomme dat ik die muren gebroken wit wou hebben!’ schreeuw ik naar hem. Hij kan ook echt helemaal niets goed doen.
‘Je bent verdomme nooit tevreden, ik ben er echt helemaal klaar mee’. Zegt hij terwijl hij gefrustreerd zijn handen omhoog gooit. Ik zucht en kijk hem woedend aan.
‘Zo moeilijk is het toch niet om een kleur door te geven! De banken vloeken bij het tapijt en de keuken is veel te ruim opgezet’
‘Ik word echt helemaal ziek van jou gezeik weet je dat!’ ik zie bijna stoom uit zijn oren komen. Gefrustreerd trapt hij tegen de stoelpoot, waardoor mijn mobiel van het randje af valt. Geschrokken kijk ik hem aan en buk dan om mijn telefoon te pakken, er zit een grote barst in.
‘KIJK NOU WAT JE GEDAAN HEB LUL’, schreeuw ik terwijl ik over het schermpje heen wrijf, komen nog wat splinters vanaf. Eerst kijk hij er geschrokken naar maar dan haalt hij zijn schouders op.
‘het is toch maar een samsung’, zegt hij nonchalant. Woedend kijk ik hem aan. Hij weet dat ik gehecht was aan die telefoon. Uit woede ik pak een random schaal van de kast en smijt hem met al mijn kracht voor zijn neus op de grond. De schaal barst in duizend stukjes.
‘DOE NORMAAL JOH, DIE HEB IK VAN GREG GEKREGEN’. Een beetje schuldgevoel komt naar boven, Greg is zijn enige broer en hij heeft hem al in geen tijden gezien. Hij blijft mij echt woedend aan kijken. Dan voel ik ineens een vlakke hand op mijn wang. Geschrokken leg ik mijn hand op de brandende plek. Hij sloeg me, hij heeft me gewoon geslagen. Met open mond en tranen in mijn ogen kijk ik hem aan. Geschrokken van zijn eigen actie loopt hij naar me toe, hij legt zijn hand op mijn schouder.
‘Oh my god, sorry gaat het?’ zegt hij. ik schud zijn hand van mijn schouder af en loop zo snel mogelijk naar de deur. ik schiet in mijn gympen en doe niet eens een jas aan.
huilend ren ik over de straten zonder ook maar enig idee te hebben waar ik heen moet. Na een tijdje rennen plof ik maar op een bankje ergens midden tussen de mensen. Ik probeer na te denken over wat er net is gebeurd. Maar ik blijk het nauwelijks te besefen. Ik snik luid, wat ben ik een ongelofelijk bitch geweest. Ik huil nog een tijdje tot ik door heb dat iedereen naar me kijkt. Dus besluit ik om maar verder te gaan lopen. Maar bij bijna alles wat ik zie doet met aan niall denken. Tot ik besef dat ik vlak bij het huis van Liam ben. Ik heb het altijd al goed kunnen vinden met Liam, ik hoop dat hij thuis is.
Ik bel aan en probeer mijn tranen een beetje weg te vegen. Gelukkig doet Liam al snel open.
‘hey’ zeg ik zachtjes.
‘Hey, wat is er aan de hand?’ vraagt hij bezorgd terwijl hij me in een knuffel trekt. Ik kom niet uit mijn woorden en begin zachtjes te huilen. Troostend wrijft hij over mijn rug heen.
‘stil maar, zal ik thee voor je maken?’ vraagt hij zachtjes aan me. ik knik en probeer dan om weer te stoppen met huilen. Liam staat op en loopt naar de keuken, om even later weer terug te komen met een kop thee.
‘kan je me nu rustig vertellen wat er is gebeurd?’ vraagt hij. ik knik.
‘Niall en ik hadden ruzie, nou het is meer dat de muur en de bank de vekeerde kleur waren, en toen zei hij dat ik nooit tevreden ben. En toen schopte hij mijn mobiel van de stoel en omdat ik boos was gooide ik zijn schaal kapot en daarna sloeg hij me.’ vertel ik hem half huilend. Even kijkt hij me geschrokken aan.
‘jeetje heftig, sloeg hij je echt?’ vraagt hij wat ongelovig. Ik knik.
‘ja en daarna zei hij nog sorry maar ik ben weggerend’. Hij schud zijn hoofd en trekt me dan weer in een knuffel. Even later gaat zijn telefoon, hij neemt hem op en loopt naar de gang.
Na een tijdje komt hij terug.
‘het was Niall, hij is bezorgt om je’ zegt hij.
‘heb je gezegd dat ik hier ben?’ vraag ik wat zenuwachtig. Hij knikt,
‘hij komt zo denk ik, vind je dat erg?’. Zachtjes schud ik mijn hoofd. Ondanks dat ik boos ben wil ik geen ruzie met hem. Ik pak mijn thee van de tafel en drink hem op. Niet veel later gaat de bel. Liam loopt naar de gang en komt dan terug met Niall. Hij heeft een grote bos rode rozen in zijn handen en kijkt me schuldig aan. Langzaam sta ik op en loopt wat dichter naar hem toe.
‘ik zal jullie even alleen laten’ zegt Liam waarna hij naar boven loopt. Niall komt nog wat dichter bij staan en legt voorzichtig zijn hand op mijn wang, hij wrijft er zachtjes overheen.
‘Het spijt me,’ zegt hij zachtjes, terwijl hij naar de grond kijkt. voorzichtig til ik met mijn wijsvinger zijn kin omhoog en druk dan zachtjes mijn lippen om die van hem. Zijn eene hand blijft op mijn wang en zijn andere hand legt hij op mijn heup. Er gaat een warm gevoel door me heen. het maakt niet uit hoe groot de ruzie is, het zal altijd weer goed komen
Ik hou van je niall
Reacties:
Aawhhhhh. Mpoi geschreven meis!
Een dingetje, het is Face c:
Much lovee <3
Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaw!
Dit is echt heel erg leuk, en ook zo goeeedddd!
Meid, dankje dankje dankje well!
Loveu.
Xxxx
Awwhhhhh, cute eindee