FanFic.nl

One shots

De hongerspelen: Spotgaai. Het eerste woordje

Rue had haar mollige vingers om het houten speeltje geklemd, en sloeg er mee tegen de tafel terwijl ze het uitgilde van plezier door Peeta’s rare gezichten. Ik was tegen de muur aangaan zitten en keek met plezier toe, Rue was mooi, ze had het gezicht van Peeta, maar ze had mijn inzicht gekregen, wat al duidelijk was geworden op een jonge leeftijd, maar ze had geen van onze ogen, waar die van ons grijs en blauw waren, had zij prachtige bruine ogen gekregen, de eerste keer dat ze haar ogen opende, deed ze me denken aan Rue, mijn twaalfjarige bondgenoot in mijn eerste Hongerspelen. Peeta had bijna gelijk ingestemd met haar naam, met de woorden dat hij zeker wist dat zij de naam met veel trots zou gaan dragen, net zoals mijn bondgenoot had gedaan. Al snel bleek dat zij ook de liefde voor muziek met zich mee droeg, want ze wilde alleen stil worden als ik – of de spotgaaien – begon te zingen.
Ik werd weer uit mijn gedachten gehaald toen onze voordeur met een slag open ging, en Haymitch met veel lawaai kwam binnen strompelen, zoals gewoonlijk dronken. Maar dat kon ik hem niet kwalijk nemen, onder de dikke laag van alcohol zat de Haymitch, die net als mij bang was dat alles waarvan hij hield van hem afgenomen kon worden. Hij had alleen nog maar mij, Peeta, en Rue. Al zou je niet kunnen zeggen dat mijn oude mentor erg veel om Peeta of mij gaf. Rue was van ons drieën absoluut zijn favoriet.
‘Haymitch!’Gilde Rue uit, nog steeds lachend. Alles stond opeens stil, totdat Peeta zich naar mij omdraaide, met een verbaasde maar ook gelukkige blik. Ik bedacht dat ik dezelfde uitdrukking had terwijl ik omhoog klom van mijn zitplaats. Peeta was de eerste die iets kon uitbrengen. ‘Wie?’Vroeg hij terwijl hij Rue van de grond afhaalde, ‘Haymitch! Haymitch!’Gilde Rue opnieuw, duidelijk genietend van de aandacht die ze kreeg. Haymitch stond even naar het tafereel te kijken. ‘Haymitch! Jij bent de eerste naam die ze kan zeggen – en woord!’ Stootte Peeta uit, met een grijns op zijn gezicht. Haymitch bleef even stil, totdat zijn eigen zware gelach de kamer vulde. ‘Is Haymitch het eerste woordje van de kleine? Dan hebben jullie écht iets verkeerd gedaan!’Bromde hij, maar wel met een grijns die erg op die van Peeta leek.
‘Hoe heet hij?’ Vroeg Peeta wijzend naar Haymitch.
‘Haymitch!’Schatterende Rue, terwijl ze haar mollige vingers naar Haymitch uitstrekte, en het speeltje op de grond viel. Haymitch pakte haar over van een grijnzende Peeta, eerst keek ik even bezorgd toe, of Haymitch nog wel nuchter genoeg was om Rue vast te houden, maar het leek allemaal goed te gaan. Peeta draaide zich naar mij om, en ik zag de twinkeling in zijn ogen die je niet vaak zag, ik had hem maar een paar keer gezien: Een keer toen ik ja zei op een kind krijgen, een keer toen Rue werd geboren, en een keer toen ik “echt”zei op zijn vraag. En nu. Peeta sloot lachend zijn armen om mij heen,en begroef zijn gezicht in mijn haar, ‘haar eerste woordje.’Mompelde hij in mijn oor, en ik voelde nattigheid op mijn rug, tranen van blijdschap. Ik sloot ook mijn armen om zijn nek. Terwijl Rue de hele tijd Haymitch’s naam uitbracht, en Haymitch haar op zijn schoot neer had gezet. ‘Moeten we ons geen zorgen maken dat Haymitch haar eerste woordje is?’Mompelde ik terug, maar ook in mijn ogen hadden tranen van blijdschap gevormd. Peeta lachtte zachtjes in mijn haar, en even later ik voelde zijn lippen zachtjes op mijn schouder. ‘Je bent gelukkig, echt of niet echt?’Mompelde hij tegen mijn schouder, maar ik wist dat hij het antwoord al wist. Toch antwoordde ik: ‘Echt.’Waarna Peeta zijn armen zich sterker om mij sloot.

Peeta stond erop dat Haymitch bleef eten, waar ik het natuurlijk ook mee eens was. Rue zat nog steeds op Haymitch schoot, nu weer met haar houten speeltje in haar hand, of in haar mond. Als we geluk hadden konden we haar speeltje zolang uit haar mond houden om haar wat eten te geven. Haymitch had sinds zijn komst niks meer gedronken, en hij leek zich erg te vermaken door Rue de hele tijd te vragen hoe hij heette, het was goed om mijn oude mentor gelukkig te zien. Peeta keek de hele tijd betekenisvol naar mij, grijnzend om het feit dat Rue haar eerste woordje had gezegd. Ik wist wel zeker dat ik dezelfde grijns op mijn gezicht had, en dat het ook even ging duren voor iemand om die eraf te halen.

Reacties:

Enrinyen zei op 26 okt 2013 - 14:53:
o my gods, dit is echt gewoon een super mooie "One Shot", babe. Ga zo door!