FanFic.nl

Dark nights and black roses || Wolfpack

Hoofdstuk 4: Run away

*4*


Wonder boven wonder had Embry zijn eten eerder dan als mij. Ik had het niet eens op gekregen. Nadat Embry ook de rest van mijn portie had opgegeten gingen we terug naar de auto. Embry bleef zeuren dat hij terug wilde rijden en ik liet dat dus toe, ik moest eraan wennen dat mijn broertje volwassen werd en dus ook al mocht rijden.
‘Dus, nog steeds goede vrienden met Jacob en Quil?’ vroeg ik toen we onderweg waren. Jacob en Quil waren zijn beste vrienden wist ik, ik vroeg me af of dat nog steeds zo was. De tijden waren heel anders voor ik de bak in ging.
Embry lachte en knikte vervolgens. ‘Ja’, zei hij. ‘De groep word ook steeds groter. We lijken net één grote familie’.
Ik knikte. ‘Leuk.. Gezellig’.
Ik probeerde overtuigend te klinken maar ik hield mezelf voor de gek. Ik was jaloers dat ik dit alles had gemist.
Embry hoorde mijn toon en pakte mijn hand. ‘Je ontmoet ze wel weer binnenkort. Ik moet ze alleen nog vertellen dat je vrij bent. Ik weet niet zo goed hoe ze gaan reageren. Dus we wachten het even af. Ik vertel het ze morgen’.
Ik knikte begrijpelijk. Misschien zouden ze wel schrikken als hij mij ineens uit het niets mee zou brengen.
‘Jacob en Quil hebben nog wel af en toe gevraagt hoe het met je ging. Als ik net bij je op bezoek was geweest ofzo, weet je wel. Ze waren vooral verbaasd toen ze “het nieuws” hoorden’.
Ik knikte begrijpend. Dat hoorde ik van wel meer mensen.

Na enige tijd reden we het oprit op van ons huis. We stapte uit en liepen met z’n tweeën naar de deur toe. Ik had de deur net open gedraaid toen er ineens een dierlijk gehuil ver weg uit de bergen klonk. Ik schrok op, en Embry blijkbaar ook want zijn hoofd draaide gealarmeerd naar de bergen toe. Maar er was iets eigenaardigs aan zijn houding, iets wat me zorgen baarde. Hij bleef een tijd staan aarzelen tot dat ik hem uit zijn gedachten haalde.
‘Embry?’ zei ik, hij keek op. Ik maakte een ongeduldig gebaar en Embry stapte het huis binnen.
‘Zeg zus als je het niet erg vind ga ik al naar bed. Ik ben nogal moe’, zei hij op een vreemde manier.
Ik keek hem met samengeknepen ogen aan. ‘Ehm, nou ja dan spreek ik je morgen wel weer’.
Hij gaf me alleen nog een knikje en liep daarna naar boven. Ik liep eerst achter hem aan en op de overloop ging ik mijn eigen kamer binnen. Nog steeds was er niks veranderd. De muur waar mijn bed tegenaan stond was nogsteeds wit met een enorme grote koi-karper erop geschilderd. Een goede collega van mijn moeder was kunstenaar in zijn vrije tijd en was zo aardig geweest om voor mij deze koi op de muur te schilderen toen ik mijn kamer wilde veranderen in een echt tienerhonk. Ook was mijn zithoekje nog hetzelfde met de vele kussens en zitzakken en de grote inloopkast was ook nog van mij. Mijn tas had ik al op mijn bed gezet alleen nog niet opgeruimd. Daar begon ik toch maar eens aan.

Toen alle spullen weer op de plek lagen waar ze hoorde te liggen, liep ik weer naar beneden. Ik was bijna beneden toen ik de voordeur open zag gaan en het nerveuse gezicht van mijn moeder opving. Meteen kreeg ik een lach op mijn gezicht. Het was zo fijn om haar gezicht eindelijk weer te zien.
Haar ogen ontmoette die van mij en ik zag ze meteen vol lopen met tranen, iets wat mijn moeder altijd deed als ze mij zag. Ik liep de trap verder af en nam haar in mijn armen. Ze huilde met lange uithalen en bleef maar snikken hoe dankbaar ze was dat ik weer vrij was.
Ik lachte voorzichtig mijn tanden bloot en hield haar een beetje van me af zodat ik haar aan kon kijken.
‘Alles word weer zoals het was mam’, zei ik. Maar in mijn moeders ogen zag ik twijfel. Haar armen verslapte en liet ze naast haar lichaam vallen. Ze keek emotieloos recht voor zich uit en begon naar de woonkamer te lopen. Ik volgde haar en zag dat ze de oude eikenhouten kast open deed. Ze pakte er een whiskyglas uit en schonk die vol met drank. Ik wist niet wat ik zag, ze had dit nooit gedaan voor mijn vertrek. Embry had gelijk, alles was veranderd.
‘Mam wat is er?’ vroeg ik en liep naar haar toe.
Ze zuchtte even en nam een slok uit het glas. ‘Waar is Embry?’ vroeg ze. Mijn vraag ontwijkend, tenminste daar leek het op.
‘Die ging slapen hij was moe zei hij’, antwoordde ik verward.
Ze knikte en lachtte spottend. ‘Moe.. ja tuurlijk’, zei ze tegen zichzelf en nam nog een slok.
‘Mam wat is er met Embry?’ Het moest wel iets met hem te maken hebben. Dat kon niet anders.
Ze zette haar glas neer en keek me met trieste ogen aan. ‘Begrijp me niet verkeerd Erin. Ik ben echt blij dat je terug bent. En alles zou weer worden zoals het was... als Embry niet zo anders was nu’.
‘Waar heb je het over mam?’ vroeg ik nu achterdochtig.
Ze zuchtte. ‘Ga maar naar zijn kamer. Ga maar kijken. Ik weet zeker dat hij niet in bed ligt en dat zijn raam wagenwijd open staan’.
Ik kneep mijn ogen samen maar deed toch wat ze zei. Ik liep toch zachtjes de trap op en bleef voor de deur van Embry’s kamer staan luisteren. Ik hoorde niks. Maar dat hoefde niks te betekenen. Zachtjes deed ik de deur open en keek de kamer in. Toen ik zag dat de kamer leeg was schrok ik. Mam had gelijk gehad; Embry lag niet in bed. Zijn bed was nog perfect opgemaakt en zijn raam stond, precies zoals mama zei, wagenwijd open.
Verbluft liep ik terug naar beneden naar de woonkamer waar ik mijn moeder in de bank zag zitten. Haar glas opnieuw gevuld met drank.
‘En?’ vroeg ze kort.
Ik knikte. ‘Je had gelijk’, zei ik zacht.
Mam zei niks. Ze bleef een lange tijd zwijgen en uiteindelijk zei ze: ‘Zo is het al een hele tijd Erin. Ik heb gedaan was ik kon. Ik heb het hem gevraagd, ik heb hem huisarrest gegeven, helemaal niks. Ik weet niet wat er met hem is Erin. Misschien omdat jij nu weer terug bent, misschien dat hij het jou wel verteld. Hij heeft altijd zo tegen je opgekeken’.
‘Ik zal doen wat ik kan’, stelde ik haar gerust. ‘Hoewel, ik heb het vandaag ook geprobeerd, omdat ik merkte dat hij toch wel anders was. Niet zoals ik hem kende. Maar hij “kon” het niet zeggen zei hij zelf. Het leek wel of hij stikte in zijn woorden als hij dat wilde’.
Mam zei niks, waarschijnlijk was het informatie die ze allang wist. Ze zette haar glas op tafel en liep naar me toe. Ze drukte haar lippen op mijn voorhoofd en wreef even liefkozend over mijn haar, iets wat ze vroeger ook altijd deed voordat we gingen slapen. Blijkbaar is ze het nooit afgeleerd.
Daarna keek ze me weer aan met haar diepen ogen. ‘Ik ben echt oprecht blij dat je weer terug bent Erin. En daarom vraag ik ook: doe nooit meer wat je de vorige keer hebt gedaan. Ik weet dat je geen spijt hebt, maar de tijden zijn omgeslagen zonder jou. Ik hoop nu dat alles weer hersteld. En ik wil een nieuwe ramp graag voorkomen’.
Ik knikte kort. Een gebaar wat voor mijn moeder voldoende was. Ze liet me los en liep vervolgens de trap op. Ik hoorde de deur van haar kamer sluiten.
In de woonkamer doofde ik alle lampen en liep zelf ook naar binnen. Ik was eerst van plan zelf naar bed te gaan maar op de overloop bleef ik even staan aarzelen. Uiteindelijk draaide ik me om en liep Embry’s kamer binnen. Ik zocht de kamer door en vond wat ik zocht. De schommelstoel. Het oude ding stond eerst beneden. Toen moeder hem eindelijk weg wilde doen weigerde Embry dat toe te laten. Hij begon te huilen en te stampen van protest. Ik moest mijn lach inhouden als ik terug dacht aan die tijd. Uiteindelijk had mama dan toch maar besloten dat Embry het ding mocht hebben. Schijnbaar had hij hem nog niet weggedaan.
Ik sloot zijn kamerdeur achter me en liep naar de schommelstoel. Ik ging er comfortabel inzitten en sloot mijn ogen, luisterend naar de geluiden van de nacht die me door Embry’s open raam tegemoet kwamen. Zo zou ik waarschijnlijk nog een hele tijd blijven zitten. Want ik was vastbesloten te wachten totdat Embry terug kwam.

Reacties: