FanFic.nl

Life can be very unfair! (AF)

Hoofdstuk 15

.Nola, na even wat gedronken hebben, een half uur verder.
Ik open zachtjes de deur en zie Emma rechtop in zijn bed zitten. Ik kijk verbaasd.
,,Nu al wakker?"
,,Jup." roept mijn moeder vrolijk.
Ik loop naar Emma's bed toe en druk een kus op zijn voorhoofd. Ze glimlacht. Ze ziet er nog steeds heel slecht uit. Ik kijk naar mijn ouders.
,,Emma." Zegt mijn vader. ,,Ik denk dat je wel weer beter wordt."
,,Doe normaal!" roep ik uit. Dat had ik nou niet moeten zeggen, want Emma kijkt me met betraande ogen aan.
,,Denk je dat ik dood ga?" vraagt ze zacht. Shit! Wat moet ik nu zeggen?
,,Ik weet het niet lieverd. Ik hoop natuurlijk van niet...maar ik weet het niet." Ze knikt begrijpend, tja...zij weet het natuurlijk ook niet. Maar mijn moeder en mijn vader worden boos. Ze staan op en lopen de kamer uit. Mijn vader draait zich om en gebaard dat ik even moet komen. Ik sta op en loop naar hem toe. Als ik bij hem ben duwt hij me hard tegen de muur op de gang.
,,Ben je helemaal gek in je hoofd?" vraagt hij kwaad.
,,Nee."
,,Jawel! Je gaat toch niet tegen een kind van 10 zeggen dat ze dood gaat?! Het is wel je zusje hoor!" roept hij boos.
,,Dat weet ik zelf ook wel. Ik wil niet liegen tegen haar. Ik weet niet of ze het gaat halen en trouwens dat weten jullie ook niet. Dus die onzin dat ze misschien wel beter wordt, kan je ook beter achterwege laten. En als je me nu wilt excuseren, Emma heeft mij nodig!"
,,Nola, ik wil niet dat je bij je zusje blijft." Ik kijk hem raar aan. Is hij nu helemaal gek in zijn hoofd?!
,,Ik blijf hier! Ik ga niet mee met jullie! Pap, geloof het! Emma wordt niet meer beter! Ik wou ook dat het niet zo was, maar mijn gevoel gelooft niet dat ze meer beter wordt. Dus of je blijft hier en bent bij haar in haar laatste dagen of je rot maar lekker op!" Ja, sorry. Ruzie maken is nooit goed, maar ik kan niet anders. Het lijkt net alsof mijn ouders het helemaal niet erg vinden dat ze dood gaat. Eerst taart eten en dan zeggen dat ik mee naar huis moet?! Mijn vader knikt en loopt met mijn moeder het ziekenhuis uit. Zo belangrijk is Emma dus voor ze....NOT! Ik loop terug naar Emma.
,,Nola?" Emma kijkt me moeizaam aan. Het doet me pijn om te zien dat elke beweging haar steeds meer pijn begint te doen.
,,Ja, lieverd?"
,,Wil je voor me zingen?"
,,Welk liedje?"
,,Little things, dat weet je. Dat is mijn lievelingslied van One Direction." Ze glimlacht pijnlijk. Ik moet ook een beetje lachen, de tranen over mijn wangen. Ik zet aan en begin dan te zingen: ,,You're hands fit in mine like it's made just for me, but bear this in mind it was meant to be. And I'm joining up the dots with the freckles on your cheeks and It all makes sense to me.
I know you've never loved the crinkles by your eyes. When you smile, you've never loved your stomach or you thighs. The dimples in your back at the bottom of your spine, but I'll love them endlessly.
I won't let these little things slip out of my mouth, but if I do, it's you, oh it's you they add up to. I'm in love with you and all these little things."
,,You can't go to bed without a cup of tea and maybe that's the reason that you talk in your sleep. And all those conversations are the secrets that I keep, though it makes no sense to me." Ik kijk op en zie Louis zingend de kamer inkomen, naar mij toekomen en een arm om mijn schouders legt. Nu komen ook de andere jongens binnen.
,,I know you've never loved the sound of your voice on tape, you never want to know how much you weigh. You still have to squeeze into your jeans, but you're perfect to me." Zingt Harry en kijkt deels naar Emma en deels naar Rachel. Met z'n allen zingen we verder: ,,I won't let these little things, slip out of my mouth, but if it's true, it's you, it's you they add up to. I'm in love with you and all these little things." Dan zet Niall in: ,,You'll never love, half much as I love you. You'll never treat yourself right darlin', but I want you to. If I let you know, I'm here for you. Maybe you'll love yourself like I love you oh..." De tranen gaan nu harder over mijn wangen en ook Niall legt een hand op mijn rug en troost me. Ik slik een keer en maak het lied af: ,,I've just let these little things slip out of my mouth, because it's you, oh it's you, it's you they add up to. And I'm in love with you. And all these little things." Nu zet iedereen weer in en doet zelfs Rachel mee: ,,I won't let these little things slip out of my mouth. But if it's true, it's you, it's you they add up to. I'm in love with you, and all your little things." Ik kijk naar de jongens en Rachel en zie dat ze allemaal tranen in hun ogen hebben. Ze leven zo erg mee, geweldig!
,,Bedankt!" zegt Emma. Na het zingen komt er een dokter binnen.
,,Mevrouw Smith." Hij kijkt Emma aan. ,,We hebben slecht nieuws voor u." Zucht hij. Ik kijk hem aan. ,,De kanker..." Ja, ik weet dat leukemie kanker is.
,,I-i-is h-h-het te be-behandelen?" stotter ik.
,,We kunnen het proberen...maar de kans is en blijft klein." Zegt hij zacht. ,,Het spijt me...morgen willen we een operatie proberen. Zorg er maar voor de je goed uitgerust bent." Daarna loopt hij weg. Ik kijk Emma aan en tranen stromen over mijn wangen. Nooit kan er iets goed gaan!
,,G-g-gaat z-z-ze d-d-d-d-dood?" stamelt Niall.
,,Ik weet het niet, Niall." Zucht ik en nu hoor ik iedereen huilen. Niet veel later zitten we in een groepsknuffel allemaal te huilen. ,,Mijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou!" roep ik tegen Emma.
,,Nola, als ik het niet haal." Ik kijk Emma aan. Volgens mij heeft ze zich erbij neergelegd. ,,Wil je dan voor mij door blijven zingen?"
,,Ik weet niet of ik nog wel wil zingen als jij er niet meer bent."
,,Nola, alsjeblieft?!" Fluistert ze. Ik knik dan toch maar. Ze vliegt om mijn hals.
,,Ik kan niet zonder jou Em...verlaat me niet!" snik ik.

Reacties: